Και γιατί να αλλάξω;

Και γιατί ν’ αλλάξω; Μήπως καλύτερα ν’ αλλάξω; Πρέπει οπωσδήποτε

ν’ αλλάξω!  Ένα ερώτημα που λίγο πολύ μας έχει βασανίσει όλους μας κάποια στιγμή της ζωής μας με τις διάφορες παραλλαγές του. Ποικίλλει ανάλογα με τη διάθεση, το βαθμό απογοήτευσης, μα κυρίως τη βαθύτερη ανάγκη μας να γίνουμε αποδεκτοί και αρεστοί στο κοινωνικό σύνολο- και μάλιστα σε ΟΛΟΚΛΗΡΟ το κοινωνικό σύνολο.

Αυτό είναι που συχνά μας εξωθεί να κάνουμε πράγματα τα οποία δε μας εκφράζουν, αλλά κάποιος θείος, μακρινός ξάδερφος, φίλος, γνωστός θεωρεί καλό να κάνουμε. Και ξεκινάμε από την ηλικία των δεκατεσσάρων να έχουμε ως πρότυπά μας μοντέλα της VictoriaSecret και στα δεκαέξι μας να ακολουθούμε εξουθενωτικές δίαιτες, γιατί πως αλλιώς θα αρέσουμε κι εμείς στο αγόρι που μας αρέσει αν δε μοιάσουμε στο πιο δημοφιλές κορίτσι του λυκείου; Στο κάτω κάτω, το ίδιο μας λένε και οι φίλες μας ότι πρέπει να κάνουμε!

Και να μη βάψω τα μαλλιά μου; Αφού λένε ότι μου πάει!

Τι κι αν κοιτάζω το είδωλό μου στον καθρέφτη και αντικρίζω κάποια ξένη; Αφού έτσι αρέσω στους άλλους!

Και όταν μεγαλώσουμε;

«Καλή κοπέλα είναι μωρέ… Ας έκανε, όμως, και κανένα φαγητό της προκοπής.»

Και να τα μαγειρικά σκεύη να πηγαινοέρχονται από τα ντουλάπια, στο μάτι της κουζίνας και από εκεί στο νεροχύτη! Γιατί είναι και η θεία Ευτέρπη που πρέπει να ικανοποιήσουμε.

Και μετά ακολουθούν και άλλα προβλήματα! «Καλή είσαι αγάπη μου, αλλά ίσως να χαλιναγωγήσεις αυτόν τον παρορμητισμό σου; Λογική! Πρώτα η λογική!»

Τέρμα, λοιπόν, και οι πρωτοβουλίες, γιατί στην «αγάπη» μας αρέσει η λογική, όχι οι παρορμητικές πράξεις.

Το insurancemarket.gr είναι η μεγαλύτερη και πιο αποτελεσματική πλατφόρμα σύγκρισης ασφαλειών από την Νο1 εταιρεία online διαμεσολάβησης στην Ελλάδα

Και τα χρόνια περνούν. Και απομένουμε εμείς με τα πρότυπά μας και τις άφταστες αναλογίες τους, με τα ωραία μας φαγητά και την τετραγωνισμένη μας ζωή να αναρωτιόμαστε γιατί όλοι κατσουφιάζουν τώρα που δεν έχουμε πια δυνάμεις

ν’ αλλάξουμε κι άλλο γι’ αυτούς. Μα έρχεται και δεύτερη ερώτηση κι αυτή είναι που μας καίει περισσότερο απ’ όλες. Είμαι αυτή που θα γινόμουν μόνη μου ή έγινα αυτή που ήθελαν να είμαι; Και να οι τύψεις και οι ενοχές και μια ζωή κρυμμένη μέσα σε όνειρα που έγιναν απωθημένα, γιατί κάποιοι άλλοι μπορεί να μην τα ενέκριναν.

Αλήθεια, όμως, που βρίσκεται η ουσία στο να ζει κανείς τη ζωή του σύμφωνα με υποδείξεις όλων των άλλων πλην του εαυτού του;

Αυτά αναρωτιόμουν τις προάλλες όταν μάταια προσπαθούσα να ψήσω το κέικ, που έκαψα για δεύτερη φορά, και δεν έβρισκα κανένα λόγο στο να συνεχίσω να το καίω και για τρίτη.  Για να ευχαριστήσω την ξαδέρφη μου και να μη μουρμουρίζει η θεία μου; Θα μπορούσα να κάνω κάτι καλύτερο, κάτι που να θυμίζει περισσότερο εμένα, παρά τη γιαγιά μου που πιστεύει πως μόνο το κέικ μπορεί να κατορθώσει κάτι τέτοιο.

Κι έπειτα έπεσα σε αυτό το παράξενο απόσπασμα του Λέο Μπουσκάλια που έκρυβε κάθε ίχνος αλήθειας μέσα της…

«Ξέρω γιατί απελπίζομαι τόσο συχνά. Είναι γιατί θέλω να με αγαπούν όλοι κι αυτό δεν είναι ανθρωπίνως δυνατόν. Θα μπορούσα να είμαι το πιο ζουμερό, το πιο γευστικό, το πιο συναρπαστικό ροδάκινο του κόσμου και να προσφέρομαι σε όλους. Υπάρχουν όμως άνθρωποι που είναι αλλεργικοί στα ροδάκινα. Αυτοί θα θελήσουν ίσως να γίνω μπανάνα”. Πόσο συχνά δε γινόμαστε μπανάνες για άλλους, που θέλουν ροδάκινα! Τι θλιβερή φρουτοσαλάτα. Είναι προτιμότερο να πεις στον άλλο: “Λυπάμαι πολύ που δεν μπορώ να είμαι μπανάνα, θα το ‘θελα πολύ να ήμουνα μπανάνα για σένα. Βλέπεις όμως, είμαι ροδάκινο”. Και ξέρετε τι θα συμβεί; Αν περιμένετε αρκετά, θα βρείτε κάποιον που του αρέσουν τα ροδάκινα. Και μετά θα μπορείτε να ζήσετε σαν ροδάκινο κι όχι σαν μπανάνα. Σκεφτείτε χάσιμο ενέργειας που έχει κανείς προσπαθώντας να γίνει μπανάνα όταν είναι ροδάκινο!»

«Λυπάμαι, γιαγιά! Λέω να παραμείνω ροδάκινο», είπα και πέταξα το τρίτο κέικ στον κάδο απορριμμάτων.