Απόβαση στην Νορμανδία και εκπόρθηση του ΦΡΟΥΡΙΟΥ ΕΥΡΩΠΗ

Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ-ΑΠΟΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΝΟΡΜΑΝΔΙΑ ΚΑΙ ΕΚΠΟΡΘΗΣΗ ΤΟΥ “ΦΡΟΥΡΙΟΥ ΕΥΡΩΠΗ”

Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΄Β ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΩΣ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ ΤΟΥ 1944-ΟΙ ΔΙΕΡΓΑΣΙΕΣ ΣΤΟ ΣΥΜΜΑΧΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ

Την άνοιξη του 1944 ο μεγαλύτερος πόλεμος που είχε γνωρίσει ως τότε η ανθρωπότητα ήταν σε πλήρη εξέλιξη και όλα έδειχναν πως ένα αποφασιστικό χτύπημα από την μία ή την άλλη πλευρά θα έκρινε την έκβαση του πολέμου. Οι Γερμανοί είχαν πλέον συνειδητοποιήσει ότι μία μεγάλη απειλή επικρεμόταν σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από το Δυτικό Μέτωπο. Η τεράστια συγκέντρωση δυνάμεων στην Μεγάλη Βρετανία δεν είχε περάσει απαρατήρητη από το Τρίτο Ράϊχ που προετοιμάζονταν πυρετωδώς για το επερχόμενο χτύπημα.

Οι Σύμμαχοι είχαν κατορθώσει να ανακάμψουν μετά και την είσοδο των ΗΠΑ στον πόλεμο ύστερα από την αιφνιδιαστική επίθεση των Ιαπώνων στο Περλ Χάρμπορ στις 7 Δεκεμβρίου 1941. Το 1943 οι Ένοπλες Δυνάμεις των ΗΠΑ είχαν σε πλήρη πολεμική ετοιμότητα 7.200.000 ένστολους ενώ η Μεγάλη Βρετανία έχοντας αφήσει πίσω της τις εφιαλτικές ήττες των πρώτων χρόνων του πολέμου έβλεπε με λιγότερη διστακτικότητα ενδεχόμενο χτύπημα στην Ηπειρωτική Ευρώπη, παρά το φιάσκο της καταδρομικής επιχείρησης στην Διέππη τον Αύγουστο του 1942 (Επιχείρηση Αγαλλίαση).

Πακέτα ηλεκτρικών συσκευών για το φοιτητικό σπίτι σε πολύ χαμηλές τιμές!
Ισχύει για αγορές μέχρι εξαντλήσεως των αποθεμάτων.

Αναμφίβολα σημαντικό ρόλο στην αναπτέρωση του ηθικού των Συμμάχων είχαν διαδραματίσει οι νίκες κατά του Άξονα στο Ελ Αλαμέϊν στην Αφρική τον Νοέμβρη του 1942 και η συνακόλουθη ανάληψη επιθετικών επιχειρήσεων που είχαν σαν αποτέλεσμα την απόβαση στην Σικελία.

Φυσικά ο πολυδιαφημιζόμενος “Πατέρας της Νίκης” Ουΐνστον Τσώρτσιλ γνώριζε πολύ καλά πως χωρίς την βοήθεια των ΗΠΑ η Μεγάλη Βρετανία ήταν καταδικασμένη. Ο Ουϊνστον Τσώρτσιλ ήταν πραγματιστής και δεν δίσταζε να υπογραμμίζει την σημασία της αμερικανικής βοήθειας.
Λίγες μέρες πριν την απόβαση στην Νορμανδία σε συνομιλίες του με τον αρχηγό των Ελεύθερων Γάλλων Κάρολο Ντε Γκωλ, με αφορμή την διαμάχη του τελευταίου με την Αμερικανική κυβέρνηση, δήλωσε τα εξής: “ Θα απελευθερώσουμε την Ευρώπη,αλλά αυτό θα συμβεί επειδή οι Αμερικανοί είναι μαζί μας!

Για αυτό βάλτε το καλά στο μυαλό σας. Κάθε φορά που θα καλούμαστε να επιλέξουμε ανάμεσα στην Ευρώπη και στην Ανοιχτή Θάλασσα εμείς θα επιλέγουμε πάντα την Ανοιχτή Θάλασσα. Κάθε φορά που θα καλούμαστε να επιλέξουμε ανάμεσα σε εσάς και τον Ρούσβελτ (πρόεδρος των ΗΠΑ κατά τον Β Π.Π ) τότε εμείς θα διαλέγουμε τον Ρούσβελτ”. Η ιδέα για επάνοδο των Συμμάχων στην Ηπειρωτική Ευρώπη δεν ήταν καινούργια. Ήδη από τις ζοφερές για την Αγγλία μέρες του 1940 όπου συντελέστηκε το “Θαύμα της Δουνκέκρης” με την διάσωση 338.226 Στρατιωτών της Συμμαχικής Εκστρατευτικής Δύναμης ο Τσώρτσιλ ετοίμαζε σχέδια επανόδου στην Ηπειρωτική Ευρώπη ενώ τα γερμανικά βομβαρδιστικά της Luftwaffe (Γερμανική πολεμική Αεροπορία) ισοπέδωναν το Λονδίνο.!

Το ατσάλινο πείσμα του Τσώρτσιλ που δεν δίσταζε να διακηρύττει ότι “ Δεν έχω να σας προσφέρω τίποτα εκτός από αίμα,δάκρυα και ιδρώτα” είχε βρει στις ΗΠΑ έναν πανίσχυρο σύμμαχο μετά και την ολοκληρωτική κατάρρευση της Γαλλίας τον Ιούνιο του 1940.

Ακόμα πιο ισχυρός σύμμαχος ωστόσο,όπως άλλωστε απέδειξε η ίδια η πορεία του πολέμου, αναδείχθηκε η ΕΣΣΔ του Στάλιν. Η αποτυχημένη πολιορκία της Μόσχας που διήρκεσε από τον Οκτώβριο του 1941 εώς τον Φεβρουάριο του 1942 αρχικά έφερε το σοβιετικό οικοδόμημα στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Στην πεντάτομη επίσημη Ιστορία του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου της Σοβιετικής Ένωσης που εκδόθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1960 σημειώνεται το εξής: “Η μάχη της Μόσχας ήταν το κατώτατο σημείο στο οποίο φτάσαμε καθ΄ολη την διάρκεια του πολέμου”.

Η εφαρμογή του Κεραυνοβόλου Πολέμου ( Blitzkrieg) ωστόσο στην Μόσχα κατέδειξε τις αδυναμίες της Βέρμαχτ ( Γερμανικών Ενόπλων Δυνάμεων) καθώς και την ελλιπή της προετοιμασία. Οι συνέπειες της μάχης του Στάλινγκραντ όπου η νίκη έστεψε τα σοβιετικά όπλα θα μπορούσαν να έχουν δώσει πρόωρο τέλος στο Ανατολικό Μέτωπο για την Γερμανία αν ο Στρατάρχης Έριχ Φον Μανστάϊν δεν συγκρατούσε την σοβιετική πλημμυρίδα στην περίφημη Δεύτερη Μάχη του Χαργκόβου το 1943.

Αν μία μάχη ωστόσο μπορεί να ειπωθεί ότι έκρινε την εκστρατεία που είχε εξαπολύσει ο Αδόλφος Χίτλερ στην ΕΣΣΔ τότε αυτή δεν ήταν η μάχη του Στάλινγκραντ αλλά η μάχη του Κούρσκ. Η εξέχουσα του Κουρσκ ,που δικαίως θεωρείται ως η μεγαλύτερη μάχη τεθωρακισμένων στην Ιστορία, αναμφίβολα αποτέλεσε τον τάφο των Πάντσερ και “έδειξε τον νικητή” στην Ανατολή. Στις 2 Ιουλίου 1943 ο Χίτλερ απευθυνόμενος προς τα στρατεύματα του Ανατολικού Μετώπου,τα οποία ανέμεναν την έναρξη της μεγάλης θερινής επίθεσης,τόνισε το εξής: “Αυτή η επίθεση είναι αποφασιστικής σημασίας. Πρέπει οπωσδήποτε να επιτύχει και αυτό πρέπει να γίνει γρήγορα και απόλυτα.

Η Νίκη μας στο Κουρσκ πρέπει να μετατραπεί σε πυρσό που η φλόγα του θα φωτίσει όλο τον κόσμο”. Οι λόγοι της αποτυχίας των Γερμανών στο Κουρσκ θα αναλυθούν εκτενώς σε προσεχές άρθρο αν και αρκεί να αναφερθεί ότι το γερμανικό επιτελείο δεν ανταποκρίθηκε στους ποταμούς αίματος που αφειδώς κατέθεταν υπέρ της πατρίδας τους οι Γερμανοί στρατιώτες, υπερασπιζόμενοι μέχρι τελευταίας ρανίδας όλα όσα πρέσβευε ο Εθνικοσοσιαλισμός. Στο σοβιετικό στρατόπεδο οι συνολικές απώλειες ως την άνοιξη του 1944 ήταν τρομερές. Παρά το γεγονός ότι ο Κόκκινος Στρατός είχε υπό τα όπλα περίπου 16.500.000 άνδρες περισσότεροι από 7.000.000 άνδρες των Σοβιετικών Ενόπλων Δυνάμεων είχαν χάσει ήδη την ζωή τους στον πόλεμο.

Το μεγαλύτερο σημείο αναφοράς στην πόλη τώρα και on line

Ο Στάλιν απηύθυνε συνεχώς εκκλήσεις στους Δυτικούς Συμμάχους για άνοιγμα μετώπου στην Δύση προκειμένου να ανακουφιστεί ο Κόκκινος Στρατός. Στις 24 Ιουνίου 1943 έγραψε προς τον Τσώρτσιλ: “ Δεν πρέπει να ξεχνάτε ότι από εσάς εξαρτάται η σωτηρία εκατομμυρίων ανθρωπίνων ζωών στις κατεχόμενες περιοχές της Δυτικής Ευρώπης και της Ρωσίας,καθώς και η μείωση των κολοσσιαίων θυσιών των σοβιετικών στρατιών,σε σύγκριση με τις οποίες οι απώλειες των αγγλοαμερικανικών στρατευμάτων θα ήταν δυνατόν να θεωρηθούν μικρές.”Ο Τσώρτσιλ ήταν αρχικά επιφυλακτικός απέναντι στο άνοιγμα δευτέρου μετώπου στην Ηπειρωτική Ευρώπη,εφόσον δεν είχαν εξασφαλιστεί ορισμένα πλεονεκτήματα.

Τα πλεονεκτήματα αυτά του τα πρόσφεραν αφενός η εκδίωξη του Γερμανικού Africa Corps από την Αφρική,αφετέρου η μεταφορά του πολέμου στην Σικελία και την Ιταλική Χερσόνησο,μαλακό υπογάστριο του Τρίτου Ράϊχ.

Ωστόσο η άμεση και δυναμική είσοδος των ΗΠΑ στον πόλεμο είχε μεταβάλλει τον τρόπο σκέψης τόσο του Τσώρτσιλ όσο και του Στάλιν όσον αφορά τον σχεδιασμό της στρατηγικής κατά της Χιτλερικής Αυτοκρατορίας. Τον Νοέμβριο του 1943 κατά την διάσκεψη της Τεχεράνης ,όπου συναντήθηκαν όλοι οι ηγέτες των Συμμάχων, ο Στάλιν άσκησε ασφυκτική πίεση για το άνοιγμα δεύτερου μετώπου και ζήτησε να μάθει ποιος στρατηγός θα ηγείτο της επιχείρησης Overlord ( Επικυρίαρχος) για να λάβει την αμήχανη απάντηση από τον Ρούσβελτ ότι ακόμα δεν είχε ορίσει κανένα.!

Ο Στάλιν εξανέστη ωστόσο ο Αμερικανός Πρόεδρος δεσμεύτηκε εντός τεσσάρων ημερών να ενημερώσει γραπτώς τον Σοβιετικό Δικτάτορα για το ποιος στρατηγός θα ετίθετο επικεφαλής της επιχείρησης. Ο Ρούσβελτ τήρησε την δέσμευση του και γνωστοποίησε στον Στάλιν ότι ο στρατηγός Ντουάϊτ Αϊζενάουερ, θριαμβευτής τριών προηγούμενων αποβάσεων,έλαβε την εξής λακωνική εντολή: “Θα εισέλθετε στην ευρωπαϊκή ήπειρο και ,σε συνεργασία με τα άλλα Ηνωμένα Έθνη, θα αναλάβετε επιχειρήσεις που θα στοχεύουν στην καρδιά της Γερμανίας και στην καταστροφή των Ενόπλων Δυνάμεων της”.

Ο χρόνος πια κυλούσε αντίστροφα και το γενικό πρόσταγμα για τις σχεδιαζόμενες επιθετικές ενέργειες στην ηπειρωτική Ευρώπη περνούσε στο Ανώτατο Αρχηγείο Συμμαχικής Εκστρατευτικής Δύναμης ( SHAEF=Supreme Headquarters Allied Expenditionary Force) με έδρα την έπαυλη Τέλεγκραφ Κότατζ στο Λονδίνο. Το έργο του Ντουάϊτ Αΐζενχάουερ,ως Ανώτατου Διοικητή, ήταν εξαιρετικά πολύπλοκο αφενός για την κρισιμότητα των εν δυνάμει επιθετικών επιχειρήσεων αφετέρου για την ετρόκλητη ομάδα ατόμων που όφειλε να διατηρεί ενωμένη,συχνά με αντικρουόμενες απόψεις μεταξύ τους που έθεταν σε δοκιμασία όλο το εγχείρημα!

Οι Άγγλοι στρατιωτικοί αντιμετώπιζαν με καχυποψία και απαξίωση την ανάληψη της ηγεσίας της αποβατικής επιχείρησης από τους Αμερικανούς. Ο Στρατάρχης Sir Alan Brook, Αρχηγός του Αυτοκρατορικού Γενικού Επιτελείου, είχε μία απαξιωτική άποψη για τον Αϊζενχάουερ που ασφαλώς δεν ευσταθεί όπως απέδειξε και η μετέπειτα πορεία των επιχειρήσεων: “Χωρίς αμφιβολία ο Αϊκ ( έτσι προσφωνούσαν οι Σύμμαχοι τον Αϊζενχάουερ) κάνει τα πάντα ώστε να διατηρήσει τις καλύτερες δυνατές σχέσεις μεταξύ Βρετανών και Αμερικανών,όμως είναι εξίσου προφανές ότι δεν γνωρίζει τίποτα από στρατηγική και είναι εντελώς ακατάλληλος για την θέση του Ανώτατου Διοικητή όσον αφορά τον τρόπο διεξαγωγής του πολέμου.”

Ο θριαμβευτής του Ελ Αλαμέϊν και διοικητής της 21ης Ομάδας Στρατιών Στρατηγός Σερ Μπέρναρντ Μοντγκόμερι δήλωνε ανενδοίαστα για τον Αϊζενχάουερ ακόμα και μετά τον πόλεμο “Nice chap,no soldier” ( “καλό παλλικάρι αλλά όχι στρατιωτικός”. )

Φυσικά όλες αυτές οι κρίσεις ήταν άδικες και ανυπόστατες καθώς ο Αϊζενχάουερ ανταποκρίθηκε στο ύψος των περιστάσεων και κατόρθωσε να διατηρήσει ενωμένη μία εν τη γενέσει της προβληματική Συμμαχία. Η εκκεντρικότητα και η αλαζονεία άλλωστε ήταν χαρακτηριστικά γνωρίσματα του Στρατηγού Μοντγκόμερι που δεν δίσταζε να δηλώνει ,αναφερόμενος στον περίφημο στρατωτικό μπερέ του, προκαλώντας φυσικά άλλοτε γέλια και άλλοτε απελπισία, τα εξής:’ Το καπέλο μου αξίζει όσο τρείς μεραρχίες. Οι άνδρες το βλέπουν από μακριά και λένε “Να ο Μόντι” και μάχονται εναντίον οποιoυδήποτε.”

Ο Αντιστράτηγος της 1ης Αμερικανικής Στρατιάς Omar Bradley και ο Αΐζενχάουερ είχαν έρθει σε απόγνωση με τους Άγγλους ομοτίμους τους. Στις 15 Μαϊου 1944,στην τελευταία γενική επιθεώρηση του επιχειρησιακού σχεδιασμού της Overlord, τέθηκαν οι βάσεις πάνω στις οποίες θα προχωρούσε όλο το εγχείρημα. Δεδομένου ότι οι Γερμανοί μέσω του σχεδίου Fortitude* είχαν παραπλανηθεί και ανέμεναν την κύρια δύναμη εισβολής στην περιοχή του Πα ντε Καλαί και όχι στην Νορμανδία , ο Σερ Μπέρναρντ Μοντγκόμερι έλαβε τον λόγο: ”Έχουμε αρκετά στρατεύματα,έχουμε το απαραίτητο υλικό και επίσης έχουμε ένα έξοχο σχέδιο. Πρόκειται για μια απόλυτα οργανωμένη επιχείρηση και η επιτυχία είναι βέβαιη.

Αν οποιοσδήποτε έχει την παραμικρή αμφιβολία ας μείνει πίσω.! Έχουμε την πρωτοβουλία των κινήσεων. Πρέπει να βασιστούμε:

α)στην βιαιότητα της επίθεσης μας,

β)στον μεγάλο όγκο πυρών υποστήριξης από τη θάλασσα και τον αέρα

γ)στην απλότητα και

δ)στην άριστη ψυχολογία μας..”

Ο αρχηγός της 21ης ομάδας στρατιών την συγκεκριμένη στιγμή, απευθυνόμενος σε ένα ακροατήριο στο οποίο συμπεριλαμβανόνταν ο Τσώρτσιλ,ο Βασιλιάς της Βρετανίας Γεώργιος ΄ΣΤ και ολόκληρη η ηγεσία των Συμμάχων ήθελε να εμφυσήσει το πνεύμα του νικητή καθώς η απόβαση ήταν πλέον εγγύς. Τώρα πια ακόμα και οι αμφιβολίες του Τσώρτσιλ είχαν διαλυθεί. Μύριζε στον αέρα την Νίκη. Μέχρι το χειμώνα 1943-44, ο Τσώρτσιλ προσπαθούσε επίμονα να επιβάλλει την προσφιλή μεσογειακή στρατηγική του.

Έτρεφε πάντα το όνειρο μιας εισβολής στην Γερμανία μέσω Ιταλίας και Γιουγκοσλαβίας και έκανε τα πάντα για να ματαιώσει οποιοδήποτε εγχείρημα εισβολής στην βορειοδυτική Ευρώπη. Η αλήθεια είναι ότι τον κατέτρεχε ένα σύνδρομο κατωτερότητας απέναντι στην ισχυρότερη πολεμική μηχανή της υφηλίου,την Βέρμαχτ και προσπαθούσε εναγωνίως να αποφύγει ένα αιματοκύλισμα στην Γαλλία,ανάλογο με αυτό του Μεγάλου Πολέμου. Ωστόσο η διχόνοια μεταξύ των κορυφαίων στρατιωτικών διοικητών της Overlord δεν ήταν γραφτό να σταματήσει.

Ο Αϊζενχάουερ, απευθυνόμενος στον Καναδό στρατηγό Χένρι Κρήραρ και αναφερόμενος στους στρατηγούς του,τόνισε: “Είμαι σαν τον οδηγό μιας ομάδας τεσσάρων νευρόσπαστων αλόγων, η δουλειά του οποίου είναι να τα κάνει όλα να πάνε προς την ίδια κατεύθυνση”.Άλυτο πρόβλημα αποτελούσε ο αρχηγός των Ελεύθερων Γάλλων Στρατηγός Κάρολος Ντε Γκωλ. Ο Ντε Γκωλ είχε εγκαταλείψει την Γαλλία τον Ιούνιο του 1940 και, παρά την επίσημη συνθηκολόγηση της χώρας του, συνέχισε την μάχη από το Λονδίνο με την περίφημη ρήση “ Η Γαλλία έχασε μία μάχη αλλά η Γαλλία δεν έχασε τον πόλεμο”.

Από τον Νοέμβριο του 1943 ήταν ο μοναδικός πρόεδρος της Γαλλικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης που έδρευε στο Αλγέρι. Γύρω του είχε συσπειρωθεί πλήθος Γάλλων στρατιωτικών που ήθελε να συνεχίσει τον πόλεμο κατά του Άξονα. Ο πιο σημαντικός από αυτούς ήταν ο Στρατηγός Λεκλέρκ.

Η αμοιβαία εχθρότητα του Ντε Γκωλ με τον Ρούσβελτ έγκειται στο γεγονός ότι οι ΗΠΑ έβλεπαν τον Ντε Γκωλ ως εν δυνάμει δικτάτορα μετά την επικείμενη απελευθέρωση της Γαλλίας και δεν είχαν καμμία προθέση να αναγνωρίσουν οποιαδήποτε κυβέρνηση που έδρευε στο Αλγέρι μέχρι να διενεργηθούν εκλογές. Ωστόσο ο Αϊκ* είχε απαραιτήτως ανάγκη την συνδρομή της δραστήριας Γαλλικής Αντίστασης, τόσο στο εσωτερικό της Γαλλίας όσο και στην επάνδρωση θέσεων μάχης κατά την απόβαση. Ο αριθμός των “Ελεύθερων Γάλλων” με βάση τις μελέτες του κορυφαίου Γάλλου ιστορικού και ειδικού σε θέματα Γαλλικής Αντίστασης Ζαν Φρανσουά Μουρατσιόλ ανέρχεται στους 73.000 άνδρες.

Η πλέον μάχιμη μονάδα τους,η 2η Γαλλική Τεθωρακισμένη Μεραρχία του τότε υποστράτηγου Φίλιπ Λεκλερκ αποτελούσε τμήμα της 3ης Στρατιάς του Τζορτζ Πάτον. Τις πρώτες μέρες του Ιουνίου ωστόσο η αβεβαιότητα,και ενώ όλα ήταν έτοιμα για την μεγαλύτερη αποβατική επιχείρηση της Ιστορίας,έκανε και πάλι την εμφάνιση της.Η Overlord έγινε δέσμια της κακοκαιρίας που καθιστούσε αδύνατη την επιχείρηση διάπλου της Μάγχης.

Συνολικά τα Συμμαχικά στρατεύματα θα παρέτασσαν 45 μεραρχίες με 1.560.000 στρατιώτες,από τους οποίους οι 730.000 ήταν Αμερικανοί και οι υπόλοιποι 830.000 Βρετανοί και Καναδοί. Οι αεροπορικές δυνάμεις, την ηγεσία των οποίων είχε ο Βρετανός Πτέραρχος Sir Trafford Leigh Mallory μπορούσαν να εξαπολύσουν 8.000 βομβαρδιστικά κατά των Γερμανών. Οι βρετανικές και καναδικές δυνάμεις θα αποβιβάζονταν σε τρεις ακτές οι οποίες έφεραν τις κωδικές ονομασίες : Juno,Gold και Sword ενώ οι αμερικανικές δυνάμεις θα αποβιβάζονταν δυτικότερα σε δύο ακτές με τις ονομασίες Omaha και Utah.

Ο Αϊζενχάουερ σε μία θρυλική σύσκεψη το πρωϊ της 5ης Ιουνίου 1944, συνεκτιμώντας τις διαγνώσεις των μετεωρολόγων για βελτίωση των καιρικών συνθηκών έδωσε την θρυλική εντολή “Οκ πάμε!” Αντικειμενικός σκοπός της απόβασης ήταν να δημιουργηθεί ένα προγεφύρωμα από την Καν ως το Χερβούργο,μέσω του οποίου οι Σύμμαχοι θα περνούσαν στρατεύματα από την Μεγάλη Βρετανία στην Γαλλία. Πως έφτασαν τα πράγματα όμως ως εκεί?

Ο Γερμανικός πολεμικός σχεδιασμός

Στην σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστοριογραφία υπάρχει μία τάση,ειδικότερα Γερμανών ιστορικών και ερευνητών,όπου προσπαθούσαν να αποδώσουν όλες τις αδυναμίες της Βέρμαχτ στον Αδόλφο Χίτλερ..Ωστόσο πιο προσεκτικές έρευνες και απαλλαγμένες από διάφορες πολιτικές σκοπιμότητες προκύπτει ότι ο Χίτλερ είχε οξεία αντίληψη της στρατηγικής και αναμφίβολα πολλές επιτυχίες της Βέρμαχτ πιστώνονται σε δικές του εμπνεύσεις.

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο κορυφαίος ιστορικός του ΄Β Παγκοσμίου Πολέμου David Irving: “Στα χρόνια του πολέμου ο Χίτλερ είναι ένας ισχυρός και ακατάβλητος στρατιωτικός ηγέτης και η δική του έμπνευση βρίσκεται πίσω από μεγάλες νίκες όπως η Μάχη της Γαλλίας τον Μάϊο του 1940 και η Μάχη του Χαργκόβου τον Μάϊο 1942. Ακόμα και ο Σοβιετικός Στρατάρχης Γκεόργκι Ζουκόβ παραδεχόταν αργότερα ότι η στρατηγική του ίδιου του Χίτλερ το καλοκαίρι 1941-και όχι του επιτελείου του-για μετωπική επίθεση στην Μόσχα ήταν αναμφισβήτητα σωστή.” Ο μύθος ότι ο Χίτλερ είχε παραμελήσει την πιθανή συμμαχική απόβαση και ότι είχε στραμμένη απολύτως την προσοχή του στο Ανατολικό Μέτωπο είναι επίσης αναληθής.

Η οδηγία Νο 51 ,που εξέδωσε ο Φύρερ τον Νοέμβριο του 1943, δεν θα μπορούσε να είναι πιο αποκαλυπτική: ” Τα τελευταία δυόμιση χρόνια η σκληρή και δαπανηρή μας μάχη ενάντια στον μπολσεβικισμό έχει επιβάλει τις πιο ακραίες απαιτήσεις στα στρατιωτικά μας αποθέματα και στην ενεργητικότητα μας. Η κατάσταση όμως έχει αλλάξει. Η απειλή από την Ανατολή παραμένει, αλλά ένας ακόμα μεγαλύτερος κίνδυνος ελοχεύει στη Δύση:η Αγγλοαμερικανική απόβαση!

Στην Ανατολή η απεραντοσύνη του χώρου θα επιτρέψει,ως έσχατη λύση,την παραχώρηση εδάφους ακόμα και σε μεγάλη κλίμακα,χωρίς να υποστεί θανάσιμο πλήγμα η Γερμανία. Δεν συμβαίνει το ίδιο και στην Δύση!

Αν ο εχθρός εδώ κατορθώσει να διαπεράσει την άμυνα μας σε ένα ευρύ μέτωπο,θα επακολουθήσουν τεράστιες συνέπειες σε ελάχιστο χρόνο.” Με αυτό τον τρόπο ο Χίτλερ κατέστησε σαφές στα στρατεύματα του πως το 1944 η κρίσιμη μάχη θα δινόταν στις γαλλικές ακτές και όχι στις αχανείς ρωσικές στέπες. Όταν τελείωσε η άνοιξη του 1944, ο Γερμανικός Στρατος διέθετε 314 μεραρχίες, από τις οποίες οι 47 ήταν τεθωρακισμένες ή μηχανοκίνητες. Άλλες 66 ανήκαν σε συμμαχικά κράτη του Άξονα. Στον υπέρ πάντων αγώνα εναντίον του κομμουνισμού στο Ανατολικό Μέτωπο η Βέρμαχτ είχε αναπτύξει 215 μεραρχίες. Άλλες 27 παρέμεναν στην Σκανδιναβία, 36 στα Βαλκάνια και στην Ιταλία 25.

Για την υπεράσπιση της Γαλλίας και την απόκρουση της αποβατικής ενέργειας ο Χίτλερ διέθετε 61 μεραρχίες..Στην Νορμανδία στάθμευε η 7η Στρατιά του στρατηγού Φρίντριχ Ντόλμαν με 11 μόλις μεραρχίες. Κατά τα πρώτα στάδια της εκδήλωσης του συμμαχικού χτυπήματος οι Γερμανοί θα αντιπαρέτσσαν στις ακτές απόβασης 700.000 άνδρες. Γενικός διοικητής των στρατευμάτων στο Δυτικό Τομέα ήταν ο Στρατάρχης Γκερντ Φον Ρούντστεντ και την περιφρούρηση του “Τείχους του Ατλαντικού” είχε αναλάβει ο Στρατάρχης Έρβιν Ρόμμελ, η περίφημη Αλεπού της Ερήμου.

Η ανώτερη γερμανική ηγεσία είχε παραπλανηθεί και θεωρούσε ότι οι Σύμμαχοι θα χτυπούσαν στο Πας Ντε καλαί..Υπήρχαν φυσικά υποψίες για εκδήλωση χτυπήματος στην Νορμανδία όμως ο Χίτλερ και οι Στρατάρχες του είχαν παραπλανηθεί από το σχέδιο Fortitude. Ο Ρόμμελ θεωρούσε ότι ο εχθρός θα μπορούσε να αποκρουστεί μόνο κατά τις πρώτες ώρες της απόβασης,όπου και όποτε αυτή εκδηλωνόταν. Η συντριπτική υπεροχή της Συμμαχικής Αεροπορίας έναντι της Luftwaffe δεν άφηνε και πολλά περιθώρια.

Είχε αναλάβει ένα τεράστιο έργο οχυρώσεων των παράκτιων περιοχών με μεγάλους στύλους που θα εμπόδιζαν αποφασιστικά την προσγείωση των ανεμόπτερων (γνωστοί και ως “Σπαράγγια του Ρόμμελ”) και ναρκοπέδια. Κάποια μέρα ο Ρόμμελ δήλωσε στον υπασπιστή του: “Πίστεψε με Λανγκ οι πρώτες ώρες της απόβασης θα είναι αποφασιστικές. Η τύχη της Γερμανίας εξαρτάται από την έκβαση τους.

Για τους Συμμάχους, όπως και για την Γερμανία, αυτή θα είναι η μεγαλύτερη ημέρα του πολέμου.” Η φράση αυτή έμεινε στην Ιστορία. Πράγματι η ημέρα που έγινε η απόβαση, η D-DAY, ήταν η μεγαλύτερη ημέρα του πολέμου. Στις αρχές του Ιουνίου ωστόσο οι πληροφορίες που έρχονταν στο αρχηγείο του Ρόμμελ προέβλεπαν ραγδαία επιδείνωση του καιρού, πράγμα που καθιστούσε πρακτικά αδύνατη την εκδήλωση απόβασης τουλάχιστον μέχρι τις 10 Ιουνίου.

Ο Έρβιν Ρόμμελ άδραξε την ευκαιρία και επέστρεψε στο Βερολίνο τόσο για τα γενέθλια της γυναίκας του όσο και για να συναντήσει κατ’ιδίαν τον Χίτλερ στο Μπερχτεσγκάντεν προκειμένου να του ζητήσει άλλες δύο μεραρχίες Πάντσερ. Ο Χίτλερ δεν φοβόταν την εισβολή. Φυσικά η απόκρουση της καταδρομικής επιχείρησης των Συμμάχων στην Διέππη το 1942 είχε παίξει σημαντικό ρόλο σε αυτό. Επιπροσθέτως ήταν κοινός τόπος ότι αν οι Γερμανοί απωθούσαν και πάλι τους Συμμάχους δεν θα εκδήλωναν παρόμοιο χτύπημα τουλάχιστον μέχρι το 1946!! Όλο αυτό το διάστημα ο Χίτλερ θα μπορούσε να ασχοληθεί εξ’ολοκλήρου με το Ανατολικό Μέτωπο και να μεταφέρει εκεί όσες μεραρχίες στάθμευαν στην Γαλλία.

Ο Υπουργός Προπαγάνδας του Ράϊχ Γιόζεφ Γκαίμπελς έλεγε αναφερόμενος στους Συμμάχους: “Υποτίθεται ότι έρχονται! Που είναι τέλος πάντων?” Μάλιστα όταν πληροφορήθηκε την απόβαση τις πρώτες πρωΐνές ώρες της 6ης Ιουνίου αναφώνησε “Δόξα σοι ο Θεός! Επιτέλους! Αυτός είναι ο τελευταίος γύρος.!” Και ο Χίτλερ όμως έδειχνε ακατάβλητος. Στις 8:00′ το πρωί της 6ης Ιουνίου,το 2ο σώμα Αεροπορίας της Luftwaffe έστειλε το εξής μήνυμα: “ ο εχθρός έκανε απόβαση με ισχυρές δυνάμεις ανάμεσα στο Dieppe και στο Cherbourg.”

Ο Χίτλερ με το που το άκουσε, ξεδίπλωσε τον χάρτη πάνω στο μαρμάρινο τραπέζι στο Μέργκοφ και αναφώνησε θριαμβευτικά στον Χέρμαν Γκαίρινγκ: “Κάνουν απόβαση εδώ και εδώ-ακριβώς εκεί που περιμέναμε.!” Ωστόσο δεν είχε ξεκαθαρίσει ακόμα αν η κύρια εισβολή λάμβανε χώρα στην Νορμανδία ή αν ήταν επιχείρηση παραπλάνησης προκειμένου να εκδηλωθεί εισβολή στο Πας ντε Καλαί. Και ενώ συνέβαιναν όλα αυτά στο αρχηγείο του Φύρερ, ο Τσώρτσιλ ανακοίνωσε σε ομιλία του στην Βουλή των Κοινοτήτων την απόβαση των Συμμαχικών Δυνάμεων. Ο κύβος είχε ριφθεί.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
1) Antony Beevor,D-DAY
2) Max Hastings, Επικυρίαρχος
3)David Irving,Ο Πόλεμος του Χίτλερ
4)David Irving,Ο Πόλεμος των Στρατηγών
5) Δημήτριος Σταυρόπουλος, Απόβαση στην Νορμανδία η μεγαλύτερη ημέρα του πολέμου (Μονογραφία Στρατιωτικής Ιστορίας-Νορμανδία)
6) Ιάκωβος Χονδροματίδης-Γκαίμπελς,ο μάγος της Προπαγάνδας
7) Raymond Cartier- Ιστορία ΄Β Παγκοσμίου Πολέμου