Ψευδαίσθηση ή Πραγματικότητα;

Πολλές φορές στην ζωή τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο ίσως μας φαντάζουν.

Πολλές φορές ένα μαύρο κατράμι είναι ο ουρανός και δεν αντικρίζεις παρά το απόλυτο τίποτα.

Μπερδεμένα μονοπάτια ακολουθώ γεμάτα αγκάθια. Θόρυβο ακούω ξαφνικά μέσα στην νεκρική σιγή. Γυρίζω τρομαγμένη το βλέμμα, τα μάτια μου υγρά, γεμάτα έκπληξη μπορεί και τρόμο .Ο εαυτός μου. Γελάει περιφρονητικά από το βάθος του μονοπατιού. Ο ουρανός κατράμι, πίσσα, σκοτάδι. Με πλησιάζει. Ο εαυτός μου. Και με χαστουκίζει. Το αποτύπωμα του κρύου χεριού απομένει στο υγρό μου μάγουλο. Έπειτα εξαφανίζεται, εξαυλώνεται, χάνεται. Και τί μένει; Αυτό το τίποτα, αυτή η αόριστη μάζα που αποκαλώ ψυχή. Γυμνή, απροκάλυπτη, μόνη…

[Ο άνθρωπος ήταν, είναι και θα συνεχίσει να είναι μονάχος. Φυσικά όπως και ο Αριστοτέλης είχε πριν από δύο χιλιάδες χρόνια υποστηρίξει, εμείς..που επιθυμούμε να αποκαλούμαστε ανθρώπινα όντα, είμαστε φύσει ζώον πολιτικόν. Δεν αντιλέγω. Πρόσωπα πολλά θα μας προσπεράσουν. Βλέμματα πολλά θα μας σημαδέψουν. Ωστόσο… ας αντικρίσουμε την ζωή ρεαλιστικά. Είμαστε μόνοι. Εμείς και ο εαυτός μας. Κανένας άλλος. ”Υπάρχει ωραιότερο πράγμα από την μοναξιά”; τονίζει ο Χριστιανόπουλος.

Aegean Airlines – Ο μεγαλύτερος ελληνικός αερομεταφορέας σας ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο με μοναδικές προσφορές!

Όχι. Διότι εσύ… ναι εσύ αγαπητέ μου άνθρωπε μεταμορφώθηκες σε ένα αγαλμάτινο ον, ανέκφραστο, εγωιστικό, έναν ”παρτάκια”που αδιαφορεί για την Ζωή. Βέβαια… έχεις ανάγκη την κοινωνικοποίηση, αυτές τις επιφανειακές συναστροφές που ελάχιστα σαφώς θα σου προσφέρουν…Πόσα από τα άτομα όμως που θα συναντήσεις θα σε κρατήσουν σφιχτά από το χέρι στις δύσκολες στιγμές; Πόσοι θα είναι εκεί για σένα όταν θα υπάρξει πραγματική Ανάγκη;]

Πολλές φορές λοιπόν…στην ζωή τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο ίσως φαντάζουν. Ο ουρανός ένα μαύρο κατράμι, ένα δηλητήριο που στάζει απειλητικά και μοχθηρά από ψηλά… ξαπλώνω στο σκληρό έδαφος… σφαλίζω τα μάτια…. εικόνες.. αναμνήσεις… μια γαλήνια θάλασσα, μια απόκοσμη μελωδία πιάνου ηλεκτρικού, τα αστέρια που λάμπουν στο σκοτάδι, ο παγωμένος αέρας και η βροχή που σου σκίζουν το πρόσωπο και σου προσφέρουν… αυτά τα γιήνα στοιχεία την αίσθηση της απόλυτης ελευθερίας. Ανοίγω τα μάτια διάπλατα. Το σκοτάδι με έχει πλέον τυλίξει στην απειλητική του αγκάλη. Αδυνατώ να κάνω το οτιδήποτε. Ούτε καν θα αγωνιστώ να ξεφύγω από τα δεσμά του. Ίσως… ίσως και να είναι καλύτερα έτσι. Άν δεν αγωνιστώ, αν δεν αντισταθώ θα καταφέρω να μείνω στην σκοτεινή δίνη λίγο ακόμη μέχρι κάπου να με ξεβράσει… αχ εκείνη… στο άγνωστο… αυτό φοβάμαι… το άγνωστο… γιατί μπορεί να με βλάψει περισσότερο από το πυκνό σκοτάδι. Ίσως αυτή η δίνη που πλέον βρίσκομαι να μου προσφέρει μια σανίδα σωτηρίας από την σκληρή πραγματικότητα της Ζωής… Ίσως… ίσως… ίσως.

Γιατί…τελικά.. πολλές φορές…οι αλήθειες της ζωής είναι πιο σκληρές ακόμη και από τον πιο κοφτερό βράχο…Γιατί τελικά.. οι αλήθειες της Ζωής πονάνε..