Πολιτική σαφήνεια και ειλικρίνεια, είναι το ζητούμενο για την χώρα.

Παρακολουθώντας κανείς την ευκολία με την οποία αλλάζει απόψεις, τόσο η κυβέρνηση όσο και το σύνολο του πολιτικού προσωπικού της χώρας, αναρωτιέται αν πράγματι μιλάμε για σοβαρούς πολιτικούς η ανεμοδούρες.

Το γεγονός ότι δεν διευκρινίζουν πλήρως τις θέσεις τους και τις προθέσεις τους πάνω σε κρίσιμες πολιτικές ,ενισχύει περεταίρω αυτή την άποψη.
Μετά από τις δύο κρίσιμες ψηφοφορίες των προαπαιτούμενων μέτρων για την σύναψη συμφωνίας με τους Ευρωπαίους, ακόμα δεν έχουμε αντιληφθεί πλήρως τις θέσεις της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τις ασάφειες που υπάρχουν πάνω στις κυβερνητικές θέσεις, που αφορούν τα προαπαιτούμενα του μνημονίου.
Πρώτα απ’ όλα η κυβέρνηση πρέπει να εξηγήσει τι σκοπεύει να κάνει με το θέμα των πλειστηριασμών.
Θα βγούνε σε πλειστηριασμό οι πρώτες κατοικίες οφειλετών; Δεν θα βγούνε;
Θα εφαρμοστεί αυτό το μέτρο, δεν θα εφαρμοστεί;
Όσοι αντιμετωπίζουν αυτό το πρόβλημα θα λάβουν βοήθεια από κάποιου είδους επιτροπή;
Θα ζητήσει την απαλοιφή του μέτρου η κυβέρνηση από τους εταίρους;
Είναι κρίσιμο ερώτημα που αφορά πολύ κόσμο και θα ήταν πολιτικά και ηθικά σωστό, να δώσει μια συγκροτημένη απάντηση η κυβέρνηση.
Ένα δεύτερο ζήτημα είναι τι θα γίνει με τους αγρότες και την σκληρή φορολογία, που φαίνεται να αποτελεί μέρος των προαπαιτούμενων.
Θα έρθει τελικά προς ψήφιση το μέτρο;
Θα έρθει στην βουλή, όπως ακριβώς το διαβάσαμε, με αυτά τα σκληρά ποσοστά φορολόγησης που καταστρέφουν στην ουσία την αγροτική παραγωγή;
Θα το φέρουν μήπως προς ψήφιση σε κάποιο θερινό τμήμα της βουλή (εάν σκοπεύουν να κάνουν θερινό τμήμα);
Η χώρα μας στηρίζεται πάνω στην αγροτική παραγωγή και κανείς δεν θα ήθελε να δει την πρωτογενή παραγωγή μας να ρημάζεται και να εξαφανίζεται.
Για αυτό το λόγο η κυβέρνηση οφείλει κα ξεκαθαρίσει τις προθέσεις τις πάνω σε αυτό το κρίσιμο ζήτημα, που αφορά μεγάλο μέρους του πληθυσμού.
Πριν περάσουμε στις ασάφειες της αντιπολίτευσης, καλό θα ήταν να παραμείνουμε για λίγο στις κυβερνητικές θέσεις, όπως αυτές διαμορφώθηκαν μέσα από δημόσιες δηλώσεις.
Ο κ. Καμμένος εξερχόμενος από το γραφείο του πρωθυπουργού, με τον οποίο είχε συνάντηση και μίλησαν για το θέμα των ελληνικών τραπεζών (και όχι μόνο), έκανε δηλώσεις πάνω στο θέμα των πλειστηριασμών.
Δεσμεύτηκε δημόσια, ότι καμία πρώτη κατοικία δεν θα κινδυνέψει να βγει στο σφυρί.
Αντίστοιχη δημόσια δήλωση, που να αποτελεί παράλληλα και δέσμευση, δεν έχουμε ακούσει από τον πρωθυπουργό η από επίσημη κυβερνητική ανακοίνωση.
Διότι ναι μεν εν μέρει η δήλωση του κ. Καμμένου είναι βαρύνουσα, καθότι είναι μέλος της κυβέρνησης, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί και προσωπική δήλωση που δεν δεσμεύει την κυβέρνηση στο σύνολο της.
Μέχρι να έχουμε κάτι ποιο επίσημο και ποιο δεσμευτικό πάνω στο συγκεκριμένο θέμα, καλό θα ήταν να μην το δέσουμε και κόμπο ότι είναι όντως έτσι όπως μας το παρουσίασε ο κ. Καμμένος.
Ας δούμε τώρα την ασάφεια που επικρατεί στην αξιωματική αντιπολίτευση, στο σύνολο των ενεργειών της.
Ο κ. Μεϊμαράκης δηλώνει σε όλους τους τόνους ότι ναι μεν υπερψήφισε τα προαπαιτούμενα της συμφωνίας στις δυο κρίσιμες ψηφοφορίες, αλλά δεν προτίθεται να ψηφίσει τα νέα μέτρα και πως η ψήφος του δεν αποτελεί στήριξη στην κυβέρνηση.
Αυτό από μόνο του, εμπεριέχει μεγάλες αντιφάσεις που επιδέχονται αρκετών ειδών ανάλυσης.
Αρχικώς πως γίνεται κάποιος να συμφωνεί με ένα προαπαιτούμενο και όχι και με το απαιτούμενο;
Σε ένα απλό παράδειγμα το προαπαιτούμενο για να εισέλθει κανείς σε ένα λεωφορείο είναι να έχει το ανάλογο εισιτήριο.
Πως είναι λοιπόν δυνατόν, να δέχεται κανείς ότι πρέπει να έχει εισιτήριο, να το αγοράζει αλλά να μην μπαίνει μετά στο λεωφορείο;
Η πρώτη ενέργεια δεν αναιρεί την δεύτερη; Η δεύτερη ενέργεια δεν αναιρεί την πρώτη;
Αυτή η τοποθέτηση του κ. Μεϊμαράκη, επιδέχεται πολλών εξηγήσεων και είναι σίγουρο ότι στο μέλλον θα απασχολήσει τους πολιτικούς μελετητές.
Ας περάσουμε τώρα στο μέρος της δήλωσης, όπου ο κ. Μεϊμαράκης δηλώνει ότι η ψήφος του δεν αποτελεί στήριξη στην κυβέρνηση.
Με τις εσωκομματικές έριδες και τις ριζικές διαφοροποιήσεις που υπάρχουν εντός την κυβέρνησης, είναι σχεδόν βέβαιο ότι χωρίς την θετική ψήφο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πολύ δύσκολα θα πέρναγαν τα 2 πακέτα προαπαιτούμενων από την βουλή.
Άρα βλέπουμε ότι ο κ. Μεϊμαράκης στήριξε, στην ουσία, την κυβέρνηση σε 2 κρίσιμες ψηφοφορίες.
Και εάν ο κυβερνητικός προγραμματισμός πάει βάση σχεδίου, κοντά στις 20 Αυγούστου η κυβέρνηση θα φέρει προς ψήφιση την τελική συμφωνία (3ο μνημόνιο), την οποία θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι ο κ. Μεϊμαράκης θα υπερψηφίσει.
Άρα τι εννοεί όταν λέει ο κ. Μεϊμαράκης ότι η ψήφος του δεν είναι αποτελεί στήριξη προς την κυβέρνηση;
Την έχει ήδη στηρίξει και μάλιστα είναι έτοιμος να την στηρίξει πάλι, μόλις έρθει στην βουλή η τελική συμφωνία.
Σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές που περνάει η χώρα μας, καλό θα ήταν κυβέρνηση και αντιπολίτευση (και όχι μόνο), να μπορούν να συνεννοηθούν και να αφήσουν κατά μέρος τα όποια πολιτικά παιχνίδια αποσκοπούν σε μικροκομματικά οφέλη.
Ακόμα καλύτερο θα ήταν κυβέρνηση και αντιπολίτευση να πάρουν ξεκάθαρες και σαφείς θέσεις πάνω στα κρίσιμα ζητήματα που αφορούν την χώρα μας.
Η ασάφεια, η γενικολογία και το θολό τοπίο δεν βοήθησαν ποτέ κανέναν, πόσο μάλλον όταν στο βάθος φαίνεται να υπάρχει σενάριο εκλογών.
Επειδή το σίγουρο είναι ότι θα αντιμετωπίσουμε πολλές δυσκολίες σαν χώρα τόσο σε πολιτικό επίπεδο όσο και σε οικονομικό, θα πρέπει το πολιτικό προσωπικό της χώρας να πάρει θέσεις ξεκάθαρες και να λέει αλήθειες στον κόσμο. Από την πλευρά του και ο κόσμος θα πρέπει να μην πιστέψει σε ψεύτικα διλλήματα που το θέλουν χωρισμένο και χωρίς εθνική και κοινωνική ομόνοια.