Η βία του Κοκκινόπουλου.

Είδα την πρεμιέρα της 10ης εντολής στο μαιευτήριο. Όχι μόνο εγώ: «Οι μισές και βάλε λεχώνες του ορόφου 10η εντολή βλέπουν» με ενημέρωσε η μαία δίνοντάς μου να θηλάσω το μωρό, τη στιγμή που η Λένα Παπαληγούρα, ως θύμα trafficking, κακοποιούνταν βάναυσα σε μια αποθήκη.

Φανταστείτε λίγο τη σκηνή. Έναν λόχο λεχώνες να θηλάζουν τα ροδαλά μωρά τους βλέποντας αίμα και βία. Είναι παράδοξο, εντυπωσιακό, εμένα μου φαίνεται έως και αστείο, αλλά αυτή είναι η δύναμη του να αφηγείσαι εύστοχα μια ιστορία. Κάνεις τους πάντες, ανεξαρτήτως της κατάστασης στην οποία βρίσκονται, να σε παρακολουθούν. Κοινώς: ξέρεις να «πουλάς» το προϊόν σου.

Ο Πάνος Κοκκινόπουλος το έχει καταφέρει αυτό. Σου αφηγείται εύστοχα τη δική του ωμή, σκληρή, εκδικητική ιστορία και είναι τόσο μοναδική η συνταγή του, που ξεχωρίζει όπως μια ταινία του Κουστουρίτσα ή ένας πίνακας του Πικάσο. Το βλέπεις και λες: Κοκκινόπουλος.

Κατά τ’ άλλα, βρήκα το comeback της σειράς βελτιωμένο. Έχει πιο κινηματογραφική αισθητική και πιο προσεγμένες υποκριτικές (υποθέτω οι ξένες τηλεοπτικές υπερ-σειρές έχουν δώσει τα φώτα τους σε κάθε δημιουργό που σέβεται τον εαυτό του) και δεν φοβάται να δείξει ρεαλιστικά τη σκληρή πλευρά των πραγμάτων (στην ελληνική γλυκανάλατη, συντηρητική τηλεόραση αυτό είναι μεγάλο πράγμα).

Επίσης, μου άρεσε το ότι ασχολήθηκε με το trafficking. Αντί ν’ αφηγηθεί απλά ιστορίες με φόνους, πέρασε στη συνταγή του κοινωνικά θέματα στα οποία μπορεί να ευαισθητοποιήσει τον θεατή: 1 στους 4 Έλληνες έχει κάνει σεξ με θύμα trafficking; Το club όπου βρισκόταν ο παράνομος οίκος ανοχής λειτουργεί ακόμα; Ακούγοντας κάτι τέτοια, ένα σοκ και δέος, όσο να πεις, σε πιάνει.

Υ.Γ: Ίσως να το παραέκανε λίγο με το αίμα και τα πτώματα. Εντάξει, το καταλάβαμε ότι έγινε μακελειό, δεν χρειάζεται να γίνουμε και ιατροδικαστές.

*Αρθρο της Κ. Λίλα Σταμπούλογλου στο www.protagon.gr