Διαλογισμός – Ο Νους είναι ο καταστροφέας του Πραγματικού

Το κείμενο που ακολουθεί είναι ένα απόσπασμα από τη μελέτη του μυστικιστικού βιβλίου «Η Φωνή της Σιγής», γραμμένο από την Ε.Π.Μπλαβάτσκυ. 

Είναι εργασία του B.P.Wadia, γνωστού Θεόσοφου, πολύ δραστήριου μέλους του ULT -United Lodge of Theosophists. Αναφέρεται στη μυστική ατραπό της αυτοπραγμάτωσης και δίνει τους Χρυσούς Κανόνες της επίτευξης.

Μελέτες πάνω στη Φωνή της Σιγής

Ο Καταστροφέας του Πραγματικού

Ο ασκητισμός τον οποίον συνιστά «Η Φωνή της Σιγής», θεμελιώνεται στη γνώση της διαδικασίας του Νου, στον έλεγχο των τροποποιήσεών του και στην απομάκρυνσή του από την παρούσα θέση στην οποία είναι σκλάβος (συνήθειες).

Ο νους είναι θύμα εσωτερικών παραστάσεων οι οποίες απαρτίζονται από στοιχειακές ζωές που σχηματίζουν την αρχή της επιθυμίας και ενεργοποιούν τις αισθήσεις καθιστώντας τες τροφοδότες αυτής της αρχής. Ο αντικειμενικός κόσμος του ανθρώπου δεν είναι παρά μια αντανάκλαση – μια σκιώδης απορροή – αυτού του υποκειμενικού επιπέδου επιθυμιών και παραστάσεων.

Κατά την εγρήγορσή του ο άνθρωπος δεν ζει στον κόσμο του νου αλλά στον κόσμο των αισθήσεων εμψυχωμένες από επιθυμίες μέσα στις οποίες ο νους είναι αιχμάλωτος. Η αποκαλούμενη ανθρώπινη λογική δεν είναι μια αγνή νοητική δραστηριότητα αλλά προβάλλεται σε αισθητικές εντυπώσεις που διαποτίζονται από επιθυμίες.

Στο www.cosmoteinsurance.gr, οι πελάτες μπορούν να συγκρίνουν τιμές και καλύψεις μέσα από μεγάλο εύρος ασφαλιστικών εταιριών

Ακόμα και άνθρωποι της Επιστήμης, μέσω του νου τους, προχωρούν από αισθητικά δεδομένα σε συμπεράσματα και, μολονότι για τους περισσότερους προσωπικές επιθυμίες σχετικές με τα υπό εξέταση αντικείμενα είναι σε αναστολή, εντούτοις βασανίζονται από την εξάρτησή τους από αισθήσεις που κυβερνώνται από επιθυμίες. Τα μάτια ενός μεθυσμένου βλέπουν τα πράγματα στρεβλά: στρεβλά, όμως, βλέπει και ο νους κάποιου που, ενώ καταλήγει στα συμπεράσματά του, είναι εξαρτημένος από τις αισθήσεις που διέπονται από την αρχή της επιθυμίας.

Για να είναι αληθινά τα αισθητικά δεδομένα και για να είναι ακριβείς οι αισθητικές παρατηρήσεις πρέπει να είναι απαλλαγμένες από τις δυνάμεις της αρχής της επιθυμίας. Όταν η Εσωτερική Φιλοσοφία ονομάζει τον κόσμο των αντικειμένων απατηλό, τούτο σημαίνει ότι είναι απατηλός όχι υπό την έννοια ότι τα αντικείμενα δεν υπάρχουν, αλλά υπό την έννοια ότι η δική μας αξιολόγηση γι’ αυτά είναι πλασματική. Ο αντικειμενικός κόσμος μπορεί πολύ σωστά να συγκριθεί με ένα μεγάλο παζάρι όπου ο νους σκλάβος της επιθυμίας, μη γνωρίζοντας την αληθινή τιμή των πραγμάτων εξαπατάται, πρέπει να παζαρεύει, να διαπραγματεύεται, να καυγαδίζει για τα χρειαζούμενα και πρέπει να δελεάζεται για να επιθυμεί και να αποκτά και άλλα αγαθά. Έτσι, λοιπόν, γενόμενος ο νους θύμα εκμετάλλευσης στο παζάρι του αντικειμενικού κόσμου, αποκτά εμπειρία και μαθαίνει να αποτιμά κάθε αντικείμενο για την πραγματική του αξία, τότε δε – και, μόνο τότε – αρχίζει ο άνθρωπος να ζει σε αυτόν τον κόσμο.

Η δυσκολία μας, λοιπόν, όπως μπορεί να δει κανείς εύκολα, δεν έγκειται στα αντικείμενα αλλά στην άγνοιά μας για την αληθινή αξία αυτών των αντικειμένων, εξ αιτίας των επιθυμιών μας στις οποίες ο νους είναι φυλακισμένος. Οι επιθυμίες αυτές καθαυτές, αβοήθητες από τη δύναμη της σκέψης, θα ήσαν ακίνδυνες. Ενεργοποιημένες από αυτήν κάνουν τον άνθρωπο τον χειρότερο εκπρόσωπο του ζωικού βασιλείου.

Γι’ αυτό, λοιπόν, το βιβλίο μας – η Φωνή της Σιγής – αποκαλεί αυτό τον νου καταστροφέα του Πραγματικού και ευθύς εξαρχής δίνει στον Μαθητή την προσταγή να τον καταστρέψει. Επίσης, προτείνει και τη μέθοδο – «αδιαφόρησε για τα αντικείμενα της αντίληψης». Αυτός ο νους, αιχμάλωτος της επιθυμίας, που διατρέχει το νευρικό σύστημα του σώματος, ονομάζεται ηγέτης των αισθήσεων και ακριβώς αυτή η νοητική αίσθηση είναι που κάνει τον άνθρωπο διαφορετικό από το ζώο – ικανό να γίνει ανώτερος από αυτό καθώς επίσης και να εξελιχθεί στο πιο πανούργο και στο πιο προσκολλημένο στη σάρκα από τα θηρία. Έχοντας αδιαφορήσει για τα αντικείμενα της αντίληψης, ο σπουδαστής πρέπει να προσπαθήσει να βρει τον βασιλιά των αισθήσεων, τον παραγωγό της Σκέψης, εκείνον που αφυπνίζει την ψευδαίσθηση. 

Ο Νους είναι ο μέγας Καταστροφέας του Πραγματικού. Ας αφανίσει ο Μαθητής τον Καταστροφέα. (1)

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να χειριστεί ο υποψήφιος μαθητής είναι η δραστηριότητα αυτού του νου. Εάν δεν δούμε ότι αυτά τα αντικείμενα γίνονται δίαυλοι, τροφοδοτούν εσωτερικές παραστάσεις και μας βοηθούν να ικανοποιούμε τις έντονες επιθυμίες μας, δεν θα μπορέσουμε να τα εκτιμήσουμε σωστά. Θεωρούμε αξιόλογο ένα αντικείμενο ως προς την ικανοποίηση ή την ευχαρίστηση που δίνει στις γεμάτες επιθυμίες αισθήσεις μας. Αυτή είναι η αιτία της ψευδαίσθησης, ουσιαστικά άγνοια – όχι πλήρης απουσία γνώσης αλλά λαθεμένη αποτίμηση των αντικειμένων, γιατί παρερμηνεύουμε τον πόθο για αγάπη.

Εάν περάσεις την πρώτη Αίθουσα με ασφάλεια, ας μη νομίσει ο νους σου λανθασμένα πως οι φωτιές του πόθου που ανάβουν εκεί είναι η λιακάδα της ζωής. (2)

Ο «παραγωγός της Σκέψης» μετατρέπει σε αγάπη τον πόθο και, όταν τούτο όντως βιώνεται στην εμπειρία της ζωής, τότε ο άνθρωπος κάνει ένα πραγματικό βήμα προόδου. Όταν τούτο διαπιστώνεται η αδυναμία του κόσμου των αντικειμένων συγκρινόμενη προς τη δύναμη του κόσμου των παραστάσεων γίνεται εμφανής. Αυτή ακριβώς η διαπίστωση, όταν δεν γίνει κατανοητή, είναι που βάζει σε πειρασμό τον σπουδαστή να αποδράσει από τον κόσμο και να πάει στη ζούγκλα.

Όταν εκείνος που αναζητεί το εσωτερικό Φως, βλέπει τη δραστηριότητα του εξωτερικού κόσμου των αντικειμένων, είναι φυσικό να προσπαθεί να κλείνει τα παράθυρα μέσα από τα οποία τα αντικείμενα του επιτίθενται. Σε αυτό το ψυχολογικό ή φυσικό καταφύγιο, το μόνο που πετυχαίνει είναι μια ανάπαυλα από την επίθεση. Πολύ σύντομα εντοπίζει τη ρίζα του προβλήματός του: η έλξη ή η αποστροφή που ασκούν πάνω του τα αντικείμενα δεν βρίσκεται στα εξωτερικά αντικείμενα αλλά στις εσωτερικές του παραστάσεις – εικόνες μνήμης από το παρελθόν, όχι μόνο αυτής της ζωής αλλά και προηγούμενων ενσαρκώσεων.

Μην αφήνετε έρμαιο τον νου σας σε όλα τα εξωτερικά αντικείμενα, όλα τα εξωτερικά θεάματα. Συγκρατείστε τις εσωτερικές εικόνες για να μη ρίξουν βαριά σκιά στο φως της Ψυχής σας.(3)

Εδώ, στο τελευταίο, χρειάζεται ιδιαίτερο σθένος, αν συγκριθεί με το πρώτο που είναι η αποταύτιση από τα αισθητικά αντικείμενα, γεγονός που είναι πιο εύκολο. Εάν στην πρώτη άσκηση ο μαθητής μαθαίνει την πλασματική φύση του αντικειμενικού κόσμου (αποταύτιση από τα αντικείμενα), τώρα αντιμετωπίζει την ψευδαίσθηση του δικού του υποκειμενικού κόσμου (αποταύτιση από τις εσωτερικές εικόνες). Αναζητώντας τον εντός του Θεό, συναντά τον διάβολο. Αναζητώντας το φως της ψυχής, βρίσκει σκοτάδι – τόσο πυκνό που δεν καταλαβαίνει ότι είναι σκιά. «Ω, σκότος, σκότος, σκότος – μέσα στη λάμψη του μεσημεριού» (Μίλτων, Σαμψών Αγωνιστής, στίχος 80). Ακριβώς μέσα σε αυτό το σκοτάδι συναντάμε τα είδωλα που έχει δημιουργήσει η φαντασία μας, τις παραστάσεις που δημιούργησε η σκέψη μας, τα φαντάσματα που γέννησε η επιθυμία μας.

Το σκοτάδι αυτό, όμως, έχει την παράξενη δύναμη να παραπλανά τη συνειδητότητά μας. Πολύ σύντομα, η σφαίρα του σκότους μας φαίνεται επικράτεια του λαμπερού φωτός – του βραδινού ύπνου που ανακουφίζει, που ξεκουράζει. Η Μάγια του αντικειμενικού κόσμου δεν είναι παρά αποτέλεσμα που προήλθε από την Πλάνη αυτής της σφαίρας της αυτοδημιούργητης υποκειμενικότητας, που άναψε από τα ανθρώπινα πάθη.
Αυτός είναι ο κόσμος της δοκιμαστικής Μαθητείας που ο Μαθητής πρέπει να εγκαταλείψει (4), πράγμα που δεν μπορεί να κάνει μέχρι να το καταλάβει.

Η πρώτη αληθινή διατεταγμένη μάχη του μέγιστου όλων των πολέμων διεξάγεται σε εκείνη την περιοχή που ονομάζεται Αστρικό Φως. Όταν η Δύναμη του Όρκου που έκανε στον αντικειμενικό κόσμο, φουντώνει μέσα του, ο πολεμιστής στο Αστρικό Φως νιώθει ότι βρίσκεται κάπου όπου δεν θα έπρεπε να είναι. Ότι δεν πρέπει να δώσει προσοχή στους ήχους αυτών των αστρικών εικόνων αλλά μόνο στον λόγο της εντός του Ψυχής.

Το insurancemarket.gr είναι η μεγαλύτερη και πιο αποτελεσματική πλατφόρμα σύγκρισης ασφαλειών από την Νο1 εταιρεία online διαμεσολάβησης στην Ελλάδα

Θεωρητικά, κάθε σπουδαστής γνωρίζει ότι το Κατώτερο Μάνας διαφέρει από το Ανώτερο Μάνας, ότι το Κάμα – Μάνας είναι δαιμονικό και το Μπούντι – Μάνας θείο. Η αλήθεια, όμως, πρέπει να βιωθεί και μαθαίνουμε ποία είναι η φύση του νου της Ψυχής, όταν κατατροπώνουμε τα εχθρικά στρατεύματα δηλαδή, όταν καταστρέφουμε μερικές από εκείνες τις παραστάσεις που γέννησε η σκέψη μας.

Ο μέγας πειρασμός για τον υπό δοκιμασία Μαθητή προβάλλει από την έντονη αισθητική ευχαρίστηση, όταν η πλαστικότητα του αστρικού φωτός αντιμετωπίζεται και απορροφάται. Μοιάζει με την κατάσταση ευφορίας εκείνου που, μόλις, ήπιε ένα δυνατό ποτό. Συχνά, αντί να πολεμά αμέσως τις ήδη δημιουργημένες εικόνες, πέφτει στον πειρασμό του να δημιουργήσει καινούριες.(5) Στον αντικειμενικό κόσμο πρέπει να ελέγχουμε τον περιπλανώμενο νου, αλλά εδώ πρέπει να πολεμήσουμε τον δημιουργικό νου. Έτσι προκύπτει μια περίοδος έντονης πάλης και η νίκη έρχεται όταν η ψυχή του στρατιώτη αντιληφθεί την εξής αλήθεια:

Πριν ακόμα ο νους σου το καταλάβει, ο κάλυκας της προσωπικότητας πρέπει να συντριβεί. Το σκουλήκι των αισθήσεων να καταστραφεί για πάντα. (6)

Κατανόηση αυτής της αλήθειας σημαίνει ότι ο υποψήφιος έχει καταλάβει ότι είναι κάτι άλλο από προσωπικότητα, ότι το σκουλήκι που αργά ή γρήγορα τρέφεται από τις αισθήσεις, εφόσον συντριβεί, θα οδηγήσει στον θάνατο του χωριστικού και αέναα διακριτού εαυτού που κάνει την προσωπικότητα τον υπέρτατο εχθρό. Η φευγαλέα ματιά της Ψυχής που ξεσκεπάζει την εχθρική φύση της προσωπικότητας κάνει τον μαχόμενο υποψήφιο να βρίσκει καταφύγιο σε εκείνη την εσώτερη Ψυχή. Και τούτο συνεπάγεται κάποια γνώση της φύσης και των δυνάμεων αυτής της Ψυχής.

Κατάπνιξε τις σκέψεις σου και προσήλωσε όλη την προσοχή σου στον Δάσκαλό σου που δεν τον βλέπεις ακόμα αλλά νιώθεις την παρουσία του. (7)
Εσύ και ο νους σου, σαν δίδυμοι, ο ένας δίπλα στον άλλον, το αστέρι που είναι ο σκοπός σου λάμπει ψηλά πάνω από την κεφαλή σου. (8)

Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ είναι ο ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΕΑΥΤΟΣ, «αντίστοιχος του Αβαλοκιτεσβάρα και ταυτόσημος του Άντι – Μπούντα, του Άτμαν για τους Βραχμάνους και του Χριστού των αρχαίων Γνωστικών».(9)
Εάν αυτός ο Δάσκαλος δεν γίνεται αισθητός σαν Παρουσία στην Αίθουσα, παραμένει κλειστή η δεύτερη είσοδος, εκείνη της Δοκιμαστικής Μαθητείας, που οδηγεί στην Τρίτη, την Αίθουσα της Σοφίας. Γιατί μέσα από τον νου της Ψυχής αγγίζουμε την ακτινοβολία του εσωτερικού Θεού και μέσα από την επικοινωνία με τους μεγάλους Γκουρού είναι που αγγίζουμε την ακτινοβολία του Θεού που βρίσκεται μέσα στη Φύση – τη Συμπόνια, το Απόλυτο.

Όταν κατασιγάσει η δραστηριότητα του νου, η ψυχή, βοηθούμενη από το Φως του Πνεύματος, αντιλαμβάνεται ότι είναι διακριτή και χωριστή από τον νου. Απελευθερωμένη από το Κάμα, βλέπει τη δυνατότητα, ή μάλλον τη βεβαιότητα, μιας τέλειας ένωσης με το Αστέρι της – τον Επουράνιο Πατέρα της. Στη διάφανη λίμνη του αγνού νου το αστέρι, ψηλά στον ουρανό, αντανακλάται, ακόμα δε και αυτή η εξ αντανακλάσεως επίδραση κινητοποιεί τον νου να κοιτάξει το τωρινό μεγαλείο αλλά και το σπουδαιότερο μεγαλείο που θα έρθει. Δεν αρκεί να επιβάλει σιωπή στις σκέψεις. Είναι απαραίτητο να διακρίνει το Αστέρι της Ελπίδας – το ΠΑΤΡΙΚΟ ΑΣΤΕΡΙ, την ΝΤΥΑΝΙΚΗ – ΒΟΥΔΙΚΗ ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΜΑΣ.

Το να εξαλείψει κανείς τις εσωτερικές παραστάσεις είναι το ίδιο με το να συντρίψει τη λαχτάρα για αισθητική ύπαρξη. Η διαδικασία απαιτεί να επικεντρώνουμε την προσοχή μας στο εσώτερο Φως. Η αδιαφορία, όμως, για τις εσωτερικές εικόνες δεν πρέπει να συνοδεύεται με αδιαφορία για τον αντικειμενικό κόσμο. Το να βρίσκεται κανείς μέσα στα πράγματα, αλλά να μην είναι σκλάβος τους, απαιτεί μακρόχρονη πάλη. Γιατί, παλιά στο παρελθόν, δημιουργήσαμε έναν ολόκληρο στρατό από προσωπικές σκέψεις -παραστάσεις. Με τον τρόπο μας δημιουργήσαμε ένα σωρό ελαττώματα. Με τη νοητική μας ανοχή διαπράξαμε πολλές αμαρτίες. Πρέπει να τις φονεύσουμε μία προς μία.

Αλίμονο, λοιπόν, σε σένα, Μαθητή, εάν υπάρχει έστω και ένα ελάττωμα που δεν άφησες πίσω σου… αλίμονο σε αυτόν που τολμάει να λερώνει ένα σκαλοπάτι με λασπωμένα πόδια… Οι αμαρτίες του θα υψώσουν τη φωνή τους σαν το γέλιο και το λυγμό του τσακαλιού μετά τη δύση του ήλιου. Οι σκέψεις του γίνονται στρατός ολόκληρος και τον αιχμαλωτίζουν… (10)

Τούτο δεν σημαίνει ότι ο υποψήφιος υποτίθεται ότι θα είναι άψογος πριν καν ξεκινήσει, αλλά πρέπει να μάθει και να κατορθώσει να γίνει αγνός προτού περάσει τη Χρυσή Πύλη που θα τον οδηγήσει στην Αίθουσα της Σοφίας και αποκτήσει το δικαίωμα να μείνει εκεί για πάντα.
Ως υποψήφιος περνά τις μέρες του απολαμβάνοντας την ακτινοβολία του Πνευματικού Ήλιου και τις νύχτες του – την σκοτεινή νύχτα της Ψυχής, κατά τη διάρκεια της οποίας οι νοητικές του αμαρτίες γελούν σαν το τσακάλι, ένα γέλιο που είναι κραυγή αγωνίας που τον κατατρομάζει, που τον παρασύρει στην πτώση του ή μάλλον στην ίδια την καταδίκη του. Τα τσακάλια μετακινούνται κατ’ αγέλες και έτσι καταφέρνουν να πιάνουν τα πρόβατα αλλά και τις αντιλόπες. Όταν δεν μπορούν να βρουν ζωντανή λεία, τρέφονται με ψοφίμια και με πονηριά ακολουθούν τα τσιτάχ ακόμα δε και τα λιοντάρια για να αποτελειώσουν το κουφάρι αφού εκείνα χορτάσουν.

Η σύγκριση των κατώτερων σκέψεών μας προς τα τσακάλια είναι πολύ ταιριαστή γιατί και αυτές επιτίθενται μαζικά στις υψηλές σκέψεις και τις ευγενείς προσδοκίες μας και όταν δεν μπορούν να καταβροχθίσουν αυτές τις ζωντανές παραστάσεις, ανιχνεύουν άλλες μισοκοιμισμένες και πεθαμένες και χορταίνουν με αυτές – ένα φαινόμενο που έχει σχέση με την προβολή του Κάρμα και τα συναφή. Επίσης, σαν το τσακάλι, οι κατώτερες σκέψεις – εικόνες μας αναδίδουν μια δυσοσμία γιατί, όπως το τσακάλι, εκκρίνουν άσχημη οσμή από τη βάση της ουράς τους.
Στη συνέχεια, μας εξηγεί πώς πρέπει να χειριζόμαστε ό,τι δημιουργήσαμε στο παρελθόν:

Και μία μόνο σκέψη για το παρελθόν που άφησες πίσω σου θα σε σέρνει προς τα κάτω κι εσύ θα πρέπει να αρχίσεις να σκαρφαλώνεις ξανά. Σκότωσε μέσα σου κάθε ανάμνηση περασμένης εμπειρίας. Μην κοιτάς πίσω, αλλιώς θα πας χαμένος. (11)

Εάν δεν αποτινάξουμε την ανάμνηση του παρελθόντος, εάν ζήσουμε μέσα σε αυτήν, ξαναζούμε το παρελθόν υποκειμενικά και ανανεώνουμε τις σκέψεις – εικόνες. Τώρα, όμως, έχουμε αυξήσει τη δύναμη της σκέψης μας και έτσι οι παραστάσεις αυτές εκφράζονται εντονότερα. Όλοι οι σπουδαστές της Θεοσοφίας γνωρίζουν ότι υπάρχει μια αποθήκη του περασμένου Κάρμα, αλλά δεν γνωρίζουν όλοι ότι στο υποκειμενικό βασίλειο φαντάσματα και στοιχειακά νεκρών αντικειμενικών πράξεων συχνά απεργάζονται τον όλεθρο. (12)
Η τελευταία φράση του πρώτου Αποσπάσματος του βιβλίου μας, που θα έπρεπε να εξετάσουμε, είναι η εξής:

Πριν πάρεις το μονοπάτι πρέπει να καταστρέψεις το σεληνιακό σου σώμα, να αποκαθάρεις το νοητικό σου σώμα και να εξαγνίσεις την καρδιά σου.(13)

Σε μια υποσημείωση η Ε. Π. Μπλαβάτσκυ εξηγεί ότι η αστρική μορφή που παράγεται από το Κάμα πρέπει να καταστρέφεται. Το Καμαρούπα, κανονικά, σχηματίζεται μετά τον θάνατο του σώματος και πριν το Εγώ εισέλθει στο Ντεβαχάν, απελευθερωνόμενο από αυτή τη μορφή.
Στη ζωή, όμως, του υποψηφίου καθώς αυτός ανεβαίνει προς το πνευματικό πεδίο, αφήνοντας πίσω τον χώρο των νεκρών, συμβαίνει το Καμαρουπικό φαινόμενο που συνδέεται με αυτό του Κατοίκου που βρίσκεται στο Κατώφλι.

Η ψυχή που έχει επιταχυνθεί γίνεται συνειδητά ζωντανή όταν, αποδιώχνοντας από το νοητικό πεδίο όλες τις σκέψεις – εικόνες που τροφοδοτήθηκαν από το Κάμα, αρχίζει να ζει με τη δύναμη της καθαρής καρδιάς, δηλαδή με την επιρροή του Μπούντι. Γι’ αυτή τη δυαδική διαδικασία – τη διάλυση του Καμαρούπα και την αφύπνιση του Μπούντι ώστε να μπορέσει να εμψυχώσει το Μάνας, ο αντικειμενικός κόσμος αποδεικνύεται πολύ ωφέλιμος.

Ο αντικειμενικός κόσμος των πράξεων είναι όχι μόνο πολύτιμος γιατί μας κάνει να συγκρίνουμε, να αντιδιαστέλλουμε και, κάνοντας διακρίσεις, να μαθαίνουμε να συγκεντρωνόμαστε, αλλά αποδεικνύεται επίσης ότι είναι μια πάρα πολύ βοηθητική σφαίρα για όσο διάστημα ισχύει η πάλη του υποκειμενικού στο οποίο έγινε αναφορά ανωτέρω.

Ο τρόπος για να μάθει ο υποψήφιος να χρησιμοποιεί τον αντικειμενικό κόσμο περνά μέσα από την ορθή εκτέλεση του καθήκοντος. Το καθήκον είναι ο άξονας γύρω από τον οποίον περιστρέφεται ο αντικειμενικός του κόσμος: λάθη που έγιναν ως προς το καθήκον, παραβλέψεις ή αναβολές ως προς αυτό που θα έπρεπε να γίνει, ανάληψη έργου που δεν μας ανήκει κ.λ.π., όλα καταλήγουν σε παραλείψεις και παραπτώματα.

Εάν ένας υποψήφιος επιτελεί το πραγματικό του καθήκον, δεν βρίσκει χρόνο για «ατοπήματα» – έστω και ασυνείδητα. Επιπλέον, όταν υφίσταται επίθεση από την υποκειμενική πλευρά της κατώτερης φύσης του, μια σοφή εμπλοκή των αισθήσεων και του εγκεφάλου σε αντικειμενική λειτουργία αποδυναμώνει την επίθεση.

Ο Αποκρυφισμός υποστηρίζει ότι δεν ενισχύουμε τον εχθρό με το να τον σκεφτόμαστε, ούτε με το να κάνουμε κατά μέτωπον επίθεση. Μη δίνετε ιδιαίτερη σημασία στον εχθρό αλλά αφήστε τη συνειδητότητα να ασχολείται με νοητική και φυσική εργασία που προστατεύει και ωφελεί.

Κανένας υποψήφιος δεν μπορεί να διαλογίζεται και να μελετά ατελείωτες ώρες και γι’ αυτό επιτέλεση του κοσμικού καθήκοντος, όπως είναι το να κερδίζει τα προς το ζην κ.λ.π., είναι εξαιρετικά ευεργετικό και απαραίτητο. Όχι η επινόηση κάποιας ειδικής εργασίας, αλλά το να κάνει κανείς αυτό που πρέπει να γίνει εκτείνει το πεδίο του καθήκοντος μέχρις ότου η ανθρωπότητα γίνει η οικογένειά μας και ο κόσμος γίνει πατρίδα μας. Το Καθήκον είναι η Θεότητα που δίνει σχήμα στον αντικειμενικό μας κόσμο προς την τελείωση: το Καθήκον είναι ο Θεός του αντικειμενικού κόσμου – δηλαδή, η Αλήθεια.

OM TAT SAT

B.P.Wadia

Από το Θεοσοφικό Κίνημα,Χ, Αύγουστος 1940, σ.151-54

Αναρτημένο στο

http://www.blavatskytrust.org.uk/html/md_vos/vos_bpwadia_studies.html

 Σημειώσεις:

1. η Φωνή της Σιγής, Τμήμα Ι, 4, mετάφραση Κ.Στεφανίδη, εκδόσεις Βιβλιοθήκη Νέας Εποχής, 1973
2. η Φωνή της Σιγής, Tμήμα Ι, 28
3. η Φωνή της Σιγής, Τμήμα Ι, 86
4. η Φωνή της Σιγής, Τμήμα Ι, 8
5. Ο δημιουργικός νους είναι η δυνατότητα της σκέψης να σχηματίζει άμεσα εικόνες στον αστρικό κόσμο, του οποίου η ύλη διαθέτει μεγάλη πλαστουργική ικανότητα. Αυτό είναι ένας μεγάλος πειρασμός για τον Μαθητή.
6. η Φωνή της Σιγής Τμήμα Ι, 57
7. Ι, 72 Φ.Σ.
8. Ι, 88 Φ.Σ.
9. Φ.Σ. υπος.14 (4)
10. Φ.Σ. Ι, 69-70-71
11. Φ.Σ. Ι, 74-75
12. Φ.Σ. Ι, 54
13. Φ.Σ. Ι, 51