Ηδονισμός: το ανώτερο στάδιο του καπιταλισμού

Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί τόσα διαζύγια; Σε όλο τον Δυτικό κόσμο, 6 στους 10 γάμους καταλήγουν σε διαζύγιο. Μετά από αιώνες καταπίεσης, κυρίως των γυναικών μέχρι και της γενιάς των γιαγιάδων και των μανάδων μας σε γάμους-συμβόλαια, περάσαμε τα τελευταία 20 χρόνια στον «θρίαμβο του έρωτα»: ο καθένας και η καθεμία από εμάς ήταν ελεύθερος να παντρευτεί «από έρωτα». Η γιαγιά μας μπορεί να είχε κάθε δίκιο να θέλει να χωρίσει τον παππού μας, αλλά στο κάτω- κάτω της γραφής δεν τον είχε ερωτευτεί ποτέ.

Της τον είχαν επιβάλλει. Εμείς, όμως; Εμείς που παντρευόμαστε από έρωτα; Εμείς που χωρίς κανένα εμπόδιο παντρευόμαστε εκείνον ή εκείνη που μας συνεπαίρνει, που δίνει νόημα στη ζωή μας και σάρκα στις φαντασιώσεις μας για αιώνια ευτυχία και ηδονή; Τι πάει λάθος;

Και μην ακούσω ότι «οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν γίνει δύσκολες».

Στο www.cosmoteinsurance.gr, οι πελάτες μπορούν να συγκρίνουν τιμές και καλύψεις μέσα από μεγάλο εύρος ασφαλιστικών εταιριών

Βαρέθηκα να ακούω διαπιστώσεις επιπέδου «κομμωτηρίου» να παρουσιάζονται ως βαθύτατη φιλοσοφία. Όπως λέγαμε παιδιά… «χαίρω πολύ, Χαιρόπουλος». Για όσους θέλουν να πάνε το πράγμα λίγο πιο βαθιά, συνιστώ μια ματιά στο «Ο γάμος από έρωτα έχει αποτύχει;» του Πασκάλ Μπρυκνέρ, που κυκλοφόρησε πρόσφατα και σε ιδιαίτερα φίνα μετάφραση της Σώτης Τριανταφύλλου, από τις εκδόσεις Πατάκη. Ο Μπρυκνέρ δεν είναι μόνο ο συγγραφέας του «τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα» . Είναι και ο γνωστότερος εκπρόσωπος της νέας γενιάς των Γάλλων φιλοσόφων- με άλλα λόγια προσπαθεί να καταλάβει τι συμβαίνει γύρω μας.

Ο Μπρυκνέρ λοιπόν δίνει μια ευφυέστατη ερμηνεία στο τι πάει λάθος με τις ερωτικές μας σχέσεις. Υποστηρίζει πως έχουμε μια πολύ λανθασμένη προσδοκία από τον έρωτα, ότι τον έχουμε εξιδανικεύσει, δίνοντάς του μια Χολυγουντιανή διάσταση. Θεωρούμε πως ο μόνος τρόπος να είμαστε «ευτυχισμένοι» σε μια σχέση είναι να είμαστε βαθύτατα ερωτευμένοι. Οτιδήποτε λιγότερο από αυτή την πυρκαγιά, συνιστά βαρύτατη αποτυχία μας και όνειδος προς την κοινωνία, καθώς δεν μας επιτρέπουμε να αποκλίνουμε από το «ιδεώδες».

Πρέπει να κυνηγήσουμε την ουτοπία που μας έχει διδάξει ως τρόπο ζωής ένα κατεστημένο που κυριαρχείται από την αγωνία του κέρδους: όλο και περισσότερα λεφτά, ταξίδια, πάθη, ηδονές. 

Στο κυνήγι μιας συναισθηματικής έντασης που θα πορεύεται σταθερά προς τα πάνω, συναρπαστική και απογειωτική. Σε ποιόν πλανήτη, ρε κορίτσια (και αγόρια); Πότε προσεγγίσατε αυτή την έκσταση για πάνω από λίγες εβδομάδες και πόσοι από εσάς; Πόσοι θεωρείτε πως είναι οι «τυχεράκηδες» που ζουν έτσι; Πόσους τέτοιους έχετε γνωρίσει; Θα συμφωνήσετε, λοιπόν πως οι ιδανικές σχέσεις είναι πολύ λίγες, ότι συνιστούν μάλλον την σπάνια εξαίρεση και όχι τον κανόνα.

Online Φαρμακείο – Super προσφορές σε προϊόντα αδυνατίσματος,καλλυντικά,βιταμίνες & βρεφικά είδη

Τότε, ρε παιδιά, γιατί βασανιζόμαστε; Γιατί, κούκλα μου, στα 35 σου, μετά από μια εικοσαετία ενεργού ερωτικής και συναισθηματικής ζωής, εξακολουθείς να πιστεύεις πως είναι πιθανό να ερωτευτείς με το βάθος που φαντάζεσαι για πάντα; Ή, για να το δούμε και ποίο βαθιά, δεν έχεις καν υποψιαστεί πως δεν γίνεται ένας άλλος άνθρωπος να είναι υπεύθυνος για την δική σου «ευτυχία»- να είναι ο τρυφερός σύντροφος και ο άγριος εραστής, ταυτόχρονα, ο άψογος εραστής- οικογενειάρχης- επαγγελματίας που θα σου κάνει κάθε φορά και συναρπαστικότερο σεξ; Πόσων χρονών πρέπει να πας, γλυκό μου, για να συνειδητοποιήσεις πως η ζωή δεν είναι Άρλεκιν; Πως καμία πραγματικότητα δεν μπορεί να ανταγωνιστεί μια φαντασίωση, γιατί η φαντασίωση είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των αναγκών μας, του γούστου μας, της επιθυμίας, ακόμη και της διαστροφής μας.

Δεν μας μαλώνω για την αφέλειά μας

Όμως, ελάτε να δούμε πως αυτή η νοοτροπία καταστρέφει τις ανθρώπινες σχέσεις: όταν συνειδητοποιήσουμε πως ο «Ρωμαίος» (ή η «Ιουλιέτα» μας δεν μπορεί να μας χαρίσει την ευτυχία που είχαμε ονειρευτεί, πετάμε σε άλλη κανάρα, αναζητώντας για άλλη μια φορά την απόλυτη παραφορά. Και που το κακό, θα ρωτούσε κανείς. Το κακό αυτής της διαχείρισης- ιδεολογίας είναι ότι μας αφήνει με μια απόλυτη αίσθηση ήττας, μιας ήττας που υποσκάπτει την αυτοεκτίμησή μας, μας αποξενώνει από τους άλλους ανθρώπους και τελικά μας καταδικάζει σε μια υπαρξιακή μοναξιά (με σημαντικές πολιτικές προεκτάσεις).

Νομίζουμε πως έχουμε μια καλή σχέση με τον εαυτό μας, ουσιαστικά όμως δημιουργούμε μια σχιζοειδική θεώρηση του εαυτού μας: από τη μια θεωρούμε πως έχουμε παντού δίκιο, τα κάνουμε όλα σωστά (οι άλλοι είναι προβληματικοί που δεν μας απωγειώνουν στην ευτυχία που είχαμε φαντασιωθεί) και μας αξίζει το καλύτερο, και από την άλλη, ταυτόχρονα, σε ένα υπόγειο επίπεδο μεμφόμαστε τον εαυτό μας που είναι τόσο ανεπαρκής και δεν μπορεί να βρει την απόλυτη ευτυχία. Ίσως αν βρούμε τη σοφία να κατανοήσουμε τον κόσμο γύρω μας όπως τον βλέπουμε γύρω μας και όχι στον κινηματογράφο, να είχαμε περισσότερες πιθανότητες να τα βρούμε και με τους άλλους, αλλά και με τον εαυτό μας.

Υ.Γ. O τίτλος είναι δανεισμένος από τον Μπρυκνέρ – είναι τόσο συγκλονιστικά εύστοχος, που δεν προσπάθησα καν να αντισταθώ στον πειρασμό να τον χρησιμοποιήσω.