Η κόντρα ανάμεσα σε Δημόσιο κι επιχειρήσεις στη Ελληνική Οικονομία

Λένε ότι ο μοχλός κάθε οικονομίας είναι οι επιχειρήσεις. Αν δει κανείς όμως τα μέτρα που έχουν ληφθεί από τις διάφορες Κυβερνήσεις κατά τη περίοδο της Κρίσης, θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αυτό μάλλον δεν ισχύει και μάλιστα καθόλου. Όλα τα μέτρα που έχουν παρθεί στη Ελληνική οικονομία, έχουν πλήξει τις επιχειρήσεις και τους ελεύθερους επαγγελματίες, αυξάνοντας σε δυσθεώρητα ύψη τόσο τους φόρους όσο και τις εισφορές σε ασφαλιστικά και άλλα ταμεία και επιμελητήρια.

Ο δημόσιος τομέας, αν εξαιρέσει κανείς την απώλεια των «δώρων» και κάποιες μικρές μειώσεις μισθών, έχει πληγεί πάρα πολύ λίγο από την Κρίση.

Γιατί το Κράτος προτιμά το Δημόσιο από τις επιχειρήσεις;

Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος οικονομολόγος για να καταλάβει ότι αυτή η διαβόητη ανάπτυξη δεν πρόκειται να έρθει από την Δημόσιο τομέα. Τη Ελληνική οικονομία, όπως και κάθε οικονομία του κόσμου, την μεγεθύνουν οι επιχειρήσεις. Γιατί όμως το Κράτος τις έχει βάλει τόσο πολύ στο μάτι;

Ο πρώτος λόγος είναι η συνταγματικά κατοχυρωμένη μονιμότητα των Δημοσίων Υπαλλήλων και το μεγάλο μέγεθος του Ελληνικού Δημοσίου. Κάθε απεργία των Δημοσίων υπαλλήλων στην ουσία παραλύει το Κράτος, καθώς οι πολίτες στερούνται απαραίτητα δημόσια αγαθά, όπως οι συγκοινωνίες ή οι υπηρεσίες υγείας. Με άλλα λόγια, η ισχύς των Δημοσίων Υπαλλήλων είναι σαφώς πολύ μεγάλη και παραπάνω από υπολογίσιμη. Από την άλλη, η μονιμότητα τους, η οποία είναι μέρος του Συντάγματος και μάλιστα σύμφωνα με κάποιους συνταγματολόγους και μη αναθεωρήσιμη, δυσχεραίνει ή κάνει και αδύνατες τις όποιες προσπάθειες για μείωση του μεγέθους του Κράτους.

Άνοιξε τον λογαριασμό σου δωρεάν στην Freedom24 και λάβε μια εντελώς δωρεάν μετοχή αξίας έως και $800

Ο δεύτερος λόγος γι’ αυτήν την επιλογή του Κράτους, είναι οι πελατειακές σχέσεις που έχουν αναπτυχθεί ανάμεσα σε αυτό και τους υπαλλήλους του. Λόγω του μεγάλου αριθμού τους, οι Δημόσιοι Υπάλληλοι μπορούν να ανεβάζουν και να κατεβάζουν Κυβερνήσεις και κόμματα, οπότε όποιος θέλει να κερδίσει αλλά και να κρατήσει την εξουσία, θα πρέπει να τα έχει καλά μαζί τους και να ικανοποιεί κάποια από τα αιτήματα τους. Οι επιχειρήσεις λοιπόν, στην ουσία είναι «απροστάτευτες» και θα λέγαμε ότι αποτελούν τον «κουμπαρά» που σπάσει η εκάστοτε Κυβέρνηση, όποτε δεν της βγαίνουν τα νούμερα.

Οι συνέπειες αυτής της επιλογής στην οικονομία

Όπως είναι φυσικό, αυτή η προτίμηση που δείχνει το Κράτος στον Δημόσιο τομέα, έχει πολύ σοβαρές συνέπειες για την Ελληνική οικονομία. Η σημαντικότερη, είναι ότι πολλές επιχειρήσεις, μην αντέχοντας το βάρος των φόρων και των εισφορών, είτε μειώνουν το προσωπικό τους, είτε απλά κλείνουν. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την αύξηση της ανεργίας, την απώλεια φόρων και φυσικά την απώλεια ασφαλιστικών εισφορών, οι οποίες αυτή τη στιγμή είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητες για όλα τα Ταμεία.

Αυτό φυσικά δε σημαίνει ότι το Κράτος δεν έχει απώλεια εσόδων απ’ όσες επιχειρήσεις συνεχίζουν να λειτουργούν. Τα υπερβολικά βάρη, αναγκάζουν πολλούς επιχειρηματίες και ελεύθερους επιχειρηματίες να κρύψουν εισοδήματα ή ακόμα και το γεγονός ότι εργάζονται, προκειμένου να μπορέσουν να επιβιώσουν και να τα βγάλουν πέρα. Δεν είναι λίγοι αυτοί που πλέον χαρακτηρίζουν το Κράτος σαν έναν πολύ κακό και απαιτητικό συνέταιρο στις επιχειρήσεις τους, ο οποίος μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις παίρνει και παραπάνω από τα μισά κέρδη τους.

Μαύρη εργασία και φοροδιαφυγή

Σαν λογικό αποτέλεσμα των παραπάνω λοιπόν, πολλές επιχειρήσεις έχουν στραφεί στη μαύρη εργασία και στην φοροδιαφυγή. Σε αυτό έχει συνεισφέρει πάρα πολύ και η έλλειψη ελέγχων από τη μεριά του Κράτους, το οποίο γνωρίζοντας τη κατάσταση της αγοράς και τις παρανομίες στις οποίες αναγκάζονται να καταφύγουν οι επιχειρήσεις, προτιμά να κάνει τα στραβά μάτια και να συγκρατεί τα «λαγωνικά» του. Με άλλα λόγια λοιπόν, μπορούμε να πούμε ότι έχουμε μία γενική απορρύθμιση της αγοράς, η οποία μάλιστα γίνεται, έστω κι ανεπίσημα, υπό την αιγίδα του ίδιου του Κράτους.

Υπάρχει λύση;

Ίσως για πολλούς η λύση να ήταν μια αυστηρότερη αντιμετώπιση του Δημόσιου Τομέα, με οποιοδήποτε πολιτικό κόστος. Αυτό όμως σίγουρα δεν θα έλυνε πολλά από τα προβλήματα της οικονομίας και θα τη στερούσε από μία «πλούσια» πηγή κατανάλωσης, καθώς αυτή τη στιγμή η αγορά κινείται χάρη στους Συνταξιούχους και τους Δημοσίους Υπαλλήλους, οι οποίοι είναι και οι μόνοι που έχουν σταθερό εισόδημα.

Η λύση είναι ένας πιο δίκαιος επιμερισμός των βαρών, οποίος όμως ενδεχομένως να έχει και κάποιο πολιτικό κόστος από τη μεριά του Δημοσίου. Αν όμως χαλαρώσουν τα βάρη από τις ιδιωτικές επιχειρήσεις, εννοείται πως δεν θα πρέπει να απολαμβάνουν την επιείκεια και την ανομία που απολαμβάνουν τώρα. Το Κράτος δεν θα δικαιολογείται πια να κάνει τα στραβά μάτια και θα πρέπει να αναδιοργανώσει και να «αμολήσει» τους ελεγκτικούς του μηχανισμούς, πράγμα που επίσης θα έχει πολιτικό κόστος. Αυτό που χρειάζεται με άλλα λόγια, είναι ένας Ηγέτης με κύρος και θάρρος που θα κάνει τις αλλαγές που όλοι ξέρουμε ότι χρειάζονται, χωρίς να φοβάται το πολιτικό κόστος.