της Ελισάβετ Αρκολάκη * Μια φορά και έναν καιρό, σε έναν τόπο μακρινό, υπήρχε ένα κοριτσάκι που το έλεγαν Ηλιόχαρη. Αυτό το κοριτσάκι, από ότι μου έχουν πει κι εμένα, ήταν πάντα γελαστό και χαρούμενο. Μέρα δεν πέρναγε από πάνω του, δεν το άγγιζε ο χρόνος και οι καθημερινές λύπες της ζωής, και κάποιοι, λένε, πως υπάρχει και μοιράζει χαμόγελα μέχρι και σήμερα.
Η Ηλιόχαρη είχε ένα μυστικό. Ένα καλά κρυμμένο μυστικό που όμως σιγά-σιγά διέρρευσε κι έφτασε και στα δικά μου αυτιά κι έτσι μπορώ να σας διηγηθώ αυτή την ιστορία. Η Ηλιόχαρη, ένα κοκκινομάλλικο αδύνατο και κοντούλι κοριτσάκι με μελί αμυγδαλωτά ματάκια, φορούσε πάντα στα μαλλιά της μια κίτρινη πλαστική στέκα, με ένα φιογκάκι στα αριστερά. Δώρο της μαμάς της γιατί την έκανε να μοιάζει λέει χαριτωμένη και η Ηλιόχαρη στη συνέχεια δέθηκε τόσο πολύ με τη στέκα της που δεν την αποχωριζόταν ούτε στον ύπνο.
Ο λόγος; Μαγικός. Τόσο ιδιαίτερος μάλιστα που θα ήθελα να σας παρακαλέσω τώρα να κάνετε απόλυτη ησυχία και να ακούσετε με προσοχή αυτά που θα σας πω παρακάτω.
Την ημέρα που φόρεσε για πρώτη φορά την πλαστική της στέκα και χάζευε τον εαυτό της στον καθρέφτη, παρατήρησε κάτι παράξενο. Κάτι πολύ παράξενο. Σαν ένα σπιτάκι να ξεπεταγόταν πάνω στην κορυφή της στέκας. Ωχ! Να, κι άλλο ένα λίγο πιο δίπλα. Και μια λίμνη. Να κι ένα πάρκο! Μια ολόκληρη πολιτεία γεμάτη μικροσκοπικά σπίτια, πάρκα, ποτάμια, λίμνες, και κάθε λογής λουλούδια φάνηκαν να βρίσκονται εκεί πάνω. «Τι ομορφιά» θαύμασε η μικρούλα «Ένας κόσμος ολόκληρος επάνω στο κεφάλι μου, δικός μου, ολοδικός μου» αναφώνησε. Ωστόσο, ο κόσμος αυτός έμοιαζε να είναι άδειος, ακατοίκητος.
-Μαμά, μαμά!
-Τι είναι μικρή μου;
-Η στέκα που μου αγόρασες, είναι μαγική! Κοίτα!
-Τι να δω;
-Δεν βλέπεις τα σπίτια, τα πάρκα, τις λίμνες; Τα ποτάμια και τα λουλούδια;
-Πού μωρό μου;
-Επάνω στο κεφάλι μου καλέ μαμά! Επάνω στην στέκα!
-Μωρό μου, δεν υπάρχει τίποτα. Η φαντασία σου οργιάζει. Άντε, πήγαινε να παίξεις τώρα.
Η Ηλιόχαρη δεν απογοητεύτηκε. «Άστη μαμά να λέει», σκέφτηκε. «Δεν καταλαβαίνουν από αυτά άλλωστε οι μεγάλοι. Η όρασή τους πρέπει να είναι πολύ περιορισμένη. Χαλάει με τα χρόνια. Και τα γυαλιά που τους δίνουν οι γιατροί δεν θα πρέπει να είναι και πολύ καλά φτιαγμένα».
Η Ηλιόχαρη συνήθως πέρναγε ώρες ολόκληρες παίζοντας μοναχή της στο διαμέρισμα, εκτός από κανένα σαββατοκύριακο που πήγαιναν οικογενειακά επισκέψεις σε φίλους ή καμιά βόλτα στην παιδική χαρά της γειτονιάς. Και φυσικά τα σαββατοκύριακα που πέρναγε με τους παππούδες. Το καλύτερό της. Ωστόσο, τον περισσότερο καιρό βρισκόταν μόνη στο δωμάτιό της, παίζοντας με τις κούκλες τις, φτιάχνοντας παζλ, διαβάζοντας βιβλία.
Που και που στεκόταν μπροστά στον καθρέφτη και χάζευε την πολιτεία που ανακάλυψε επάνω στη στέκα της, που ήταν πανέμορφη, ωστόσο τόσο μα τόσο άδεια από ζωή. Έτσι άρχισε σιγά-σιγά να βαριέται αυτήν της την ανακάλυψη. Όσο πέρναγε ο καιρός μάλιστα κόντευε να ξεχάσει εντελώς την ύπαρξή της.
Ώσπου μια μέρα συνέβει κάτι παράξενο. Κάτι ακαταλαβίστικο. Η μαμά της ανακοίνωσε ότι «ο παππούς έφυγε». Δηλαδή; Της είπε και κάτι άλλες ακαταλαβίστικες λέξεις, που έφταναν στα αυτιά της μικρούλας σαν βόμβος μελισσών, σαν ένα ακαθόριστο βουητό. «Κακιά αρρώστια» λέει, «γρήγορα», «δεν πόνεσε», «μας βλέπει από μακρυά», «μας αγαπάει αλλά δεν θα ξανάρθει», «μην κλαις», «με στεναχωριέσαι», «θα περάσει, όλα περνούν με τον καιρό».
Η μικρή δεν καταλάβαινε τίποτε.
Το μόνο που ένιωθε ήταν ότι πλέον το όνομά της, συνδεδεμένο με την λέξη «χαρά», δεν της ταίριαζε και τόσο πολύ. Δεν αισθανόταν πια καθόλου μα καθόλου χαρούμενη. Όμως, αυτή της η στεναχώρια δεν κράτησε για πολύ. Σύντομα συνέβη κάτι… μοναδικό! Μαγικό αν θες. Και αυτό υπήρξε για χρόνια τώρα το μεγάλο της μυστικό.
Την ημέρα που έγινε η αποχαιρετιστήρια τελετή, η «κηδεία» όπως της είπαν πως λέγεται, αντιλήφθηκε κάτι. Όταν κατά τη διάρκεια της ταφής το κοριτσάκι φίλησε τον πολυαγαπημένο της παππού, εκεί που οι άλλοι άγγιξαν κάτι κρύο, μακρινό και απόκοσμο στην άκρη των χειλιών τους, από ότι άρπαξαν τα μικροσκοπικά της αυτάκια ανάμεσα στους ψίθυρους των μεγάλων, εκείνη ένιωσε κάτι γλυκό και ζεστό. Κι αν θέλεις το πιστεύεις, αλλά φαίνεται πως η Ηλιόχαρη με το φιλάκι της αυτό, έδωσε ζωή!
Τη στιγμή του φιλιού, εντελώς αναπάντεχα και προς μεγάλη έκπληξη της Ηλιόχαρης, ένα μικροσκοπικό ανθρωπάκι ξεπετάχτηκε από το μακιγιαρισμένο κούτελο, ίδιο ο παππούς της, χαμογελαστό, υγιέστατο, άχρονο και ολοζώντανο. Την χαιρέτησε κάνοντας μια βαθιά υπόκλιση και πήδηξε πάνω στα μαλλιά της. Η μικρή κοίταξε τριγύρω. Όλοι κλαίγανε. Κανείς δεν έμοιαζε να έχει παρατηρήσει τίποτα! «Οι μεγάλοι δεν βλέπουν» σιγομουρμούρισε… Το μικροσκοπικό ανθρωπάκι της ζήτησε την άδεια να κατοικήσει σε κάποιο από τα άδεια σπιτάκια της πολιτείας της γιατί δεν θα μπορούσε διαφορετικά να παραμείνει κοντά της.
-Διάλεξε όποιο θέλεις.
-Αυτό με τον κήπο θέλω, με τα πολλά λουλούδια! Θ’αρέσει και στη γιαγιά όταν θα έρθει να με βρει εδώ.
-Θα έρθει και η γιαγιά εκεί; Μα πώς…;
-Όπως κι εγώ βρε χαζούλα. Μην ξεχάσεις να τη φιλήσεις όπως φίλησες κι εμένα όταν θα «φύγει» κι εκείνη, και θα έρθει να μας βρει εδώ.
Της το σφύριξε το κόλπο. Βλέπεις την αγαπούσε πολύ και δεν ήθελε ποτέ να την βλέπει να κλαίει. Ούτε και ήθελε να την αποχωριστεί. Και πραγματικά από τότε η Ηλιόχαρη δεν ξαναστεναχωρέθηκε ποτέ. Όποτε κάποιος ή κάτι αγαπημένο «έφευγε», ένα λουλούδι, ένα ζωάκι, ένα μαμουνάκι, ένα πουλάκι, ένας άνθρωπος, το φιλούσε. Κι έτσι έδινε σε ότι αγαπούσε και χανόταν ξανά ζωή και η πολιτεία της με τα χρόνια έφτασε να σφύζει από ζωή.
Η Ηλιόχαρη μέσα σε αυτό το μεγάλο ταξίδι της ζωής της, γιατί όπως είπαμε ζει και βασιλεύει μέχρι και σήμερα, έφτιαξε έναν μοναδικό κόσμο γεμάτο χρώματα, χαρούμενες φωνές, χαμόγελα. Έστησε μια πολιτεία που δεν την αγγίζει καμιά αρρώστια, καμιά στεναχώρια, καμιά κακία. Ένα μέρος φωτεινό και όμορφο, γεμάτο ζωή, χαρά και αγάπη. Ένα μέρος όπου κανείς δεν κλαίει, δεν υποφέρει, δεν πονάει.
Την Ηλιόχαρη τη συνάντησα κι εγώ μια μέρα.
Και της είπα πως ξέρω το μυστικό της. Δεν θύμωσε. Δεν μπορούσα όμως όταν προχώρησε η συζήτηση παρά να τις εκφράσω τις αμφιβολίες μου σχετικά με την ύπαρξη της πολιτεία της. Ξέρεις τι μου απάντησε;
«Δεν με πιστεύεις όταν σου λέω πως υπάρχει τέτοιο μέρος; Κοίταξε με καλά. Κοίταξε το γέρικο αυτό κεφάλι με προσοχή, και την όμορφη στέκα που το στολίζει, και προσπάθησε να αντιληφθείς αυτά που μέχρι στιγμής έχεις μόνο ακούσει.
Δεν διακρίνεις όλους αυτούς τους ανθρώπους που σε χαιρετούν από τα μπαλκόνια; Δεν βλέπεις τα πανό τους φωνάζουν πως όποιος αγαπιέται δεν πεθαίνει ποτέ; Κοίταξε την ομορφιά στους κήπους τους, τα ζώα τους, τα δέντρα, τα λουλούδια τους. Τον ουρανό και τον ήλιο τους. Τη δροσιά και την καθαρότητα της βροχή τους. Το ονειρεμένο ουράνιο τόξο τους.
Εκεί, ξέρεις, δεν τους λείπει τίποτα. Δεν πεινάνε, δεν κρυώνουνε, δεν έχουν ανάγκες και ένστικτα επιβίωσης. Δεν βλάπτουν κανέναν και δεν τους ενοχλεί τίποτα. Μόνο αγαπάνε και αγαπιούνται. Και μοιράζουν απλόχερα χαμόγελα σε όσους βλέπουν και αντιλαμβάνονται την ύπαρξή τους.
Είμαι ανέμελη χρόνια τώρα. Δεν έχω άγχος και στεναχώριες να μου τρώνε τα σωθικά. Ξέρω ότι όποιον αγαπάω δεν τον χάνω. Θα ζει για πάντα εδώ. Σε αυτή τη μαγική πολιτεία που κρατάω σαν φυλακτό από τα παιδικά μου χρόνια.
Τώρα θα μου πεις, όταν θα «φύγω» κι εγώ με τη σειρά μου τι θα γίνει; Όσοι με έχουν αγαπήσει θα μου δώσουν κι εμένα ένα φιλί και θα ταξιδεύω για πάντα μαζί τους, και όλοι όσοι εγώ αγάπησα, σε άλλες μοναδικές και υπέροχες πολιτείες. Η πολιτεία μου θα είναι η κληρονομιά τους. Αν δεν το ήθελα, πιστεύεις πραγματικά, ότι θα μπορούσε ποτέ να διαρρεύσει ένα τέτοιο μυστικό;»
Και μου έκλεισε όλο νόημα το μάτι…
Η Ελισάβετ Αρκολάκη γεννήθηκε το 1982 και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Γαλλική Φιλολογία και Global Marketing. Επαγγελματικά ασχολείται με το Online Marketing. Η αγάπη της για τα ταξίδια την έχει οδηγήσει στο να μετοικήσει σε Γαλλία, Μάλτα, Ισπανία, Νορβηγία και να ταξιδέψει πολύ. Η αγάπη της για τις λέξεις την οδήγησε σε μια συνεργασία με το περιοδικό SOUL της Athens Voice. Επόμενος στόχος είναι η έκδοση του 1ου της βιβλίου.
Γιατί πέφτουν έξω οι δημοσκοπήσεις
Γιατί Νοέ 21, 2024
Χαμηλή Αυτοεκτίμηση και Εθισμός στο Ίντερνετ
Health Νοέ 19, 2024
