Ανέβα στη μηχανή, να φύγουμε!

Σύμφωνα με τον Jacques Derrida, είναι αναπόφευκτο να λέμε πάντοτε περισσότερα και άλλα από αυτά που είχαμε πρόθεση να πούμε.

Παραφράζοντας αυτή τη σκέψη, θα μπορούσαμε να πούμε, πως κάνουμε πάντα άλλα πράγματα και διαφορετικά από αυτά που είχαμε πρόθεση να κάνουμε. Συχνά αναρωτιέμαι αν ένα ζευγάρι μέσης ηλικίας είχε φανταστεί ποτέ ότι η ζωή του θα κατέληγε έτσι, με κάνα δύο παιδιά, να τα κυνηγάς από πίσω και να φωνάζεις «Μη! Όχι! Δεν σου είπα να μην το κάνεις;» σε κατάσταση αλλοφροσύνης και έναν σύζυγο να το παίζει άνετος και να συνεχίζει να διαβάζει την εφημερίδα του ανενόχλητος. Δεν νομίζω πως στα είκοσι σου τα όνειρα για τη ζωή σου περικλείονται σε αυτό το τρίπτυχο, δεν νομίζω πως είναι καν αυτό που ήθελες. Πού χάθηκε αυτό το κάτι που υπήρχε στην αρχή; Πού πήγε; Γιατί το αφήσαμε να χαθεί;

Φοβάμαι τις μέρες που έρθουν. Φοβάμαι τον χρόνο που περνάει. Φοβάμαι πως κάποια μέρα θα ξυπνήσω και δεν θα αναγνωρίζω αυτό που αντικρύζω στον καθρέπτη, που δεν θα ξέρω που πήγε αυτή η χαμογελαστή κοπέλα, που πάντα γελούσε και έκανε όνειρα. Φοβάμαι πως δε θα ξέρω ποιος κοιμάται δίπλα μου. Φοβάμαι πως όταν θα φύγω από αυτή τη ζωή, γυρίζοντας πίσω να δω τι τελικά έκανα, να δω το δικό μου μικρό βήμα μέσα στην ανθρωπότητα, να αντικρύσω ένα τίποτα, να δω συμβιβασμούς και καταπιεσμένες επιθυμίες. Τρέμω στην ιδέα πως θα κάποια μέρα θα συμβιβαστώ. Και αυτό δεν το θέλω καθόλου…

Άνοιξε τον λογαριασμό σου δωρεάν στην Freedom24 και λάβε μια εντελώς δωρεάν μετοχή αξίας έως και $800

Νομίζω ότι φταίει το γεγονός πως μεγαλώνουμε. Όταν είσαι παιδί δεν έχεις τέτοιες έγνοιες. Έχεις όλο τον κόσμο μπροστά σου , να τον εξερευνήσεις και να τον γευτείς και δεν φοβάσαι μήπως δεν σου αρέσει γιατί η επιθυμία σου είναι πιο δυνατή και αν πέσεις και χτυπήσεις θα ξανασηκωθείς. Και θα ξαναπέσεις και θα ξανασηκωθείς όσες φορές θέλεις γιατί δεν σε νοιάζει! Μεγαλώνοντας, ζητάμε την ασφάλεια ή μάλλον είμαστε προφυλαγμένοι στα λίγα τετραγωνικά του σπιτιού μας και δεν τολμούμε να βγούμε έξω. Και έτσι συνηθίσαμε να ζούμε… Να ζούμε μέτρια για να μην πληγωθούμε. Να ζούμε μέτρια γιατί δεν μας αρέσουν οι μεγάλες αλλαγές.

Δεν είμαστε όμως μετριότητες! Και μόνο το γεγονός  ότι ο καθένας μας έχει ένα μοναδικό DNA που δεν πρόκειται να το έχει ποτέ και κανένας άλλος, που είμαστε όλοι τόσο διαφορετικοί μέσα στα δισεκατομμύρια ανθρώπων, που η ζωή μας είναι μοναδική, αξίζει να προσπαθήσουμε να μην την κάνουμε μετριότητα.

Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους. Ο φόβος ότι θα μείνουμε μόνοι μας, ο φόβος ότι δεν θέλουμε να μείνουμε μόνοι μας. Και αφήνουμε τις ζωές μας στα χέρια των άλλων… Και αν αυτό θέλεις να κάνεις, τότε καν΄ το! Αλλά να μη γυρίσεις ποτέ να πεις ότι το μετάνιωσες γιατί τότε θα είναι αργά! Γιατί εσύ είσαι ο κύριος των ευθυνών σου και πρέπει να είσαι έτοιμος να δεχτείς και τις συνέπειες των επιλογών σου.

«Ανέβα πάνω στη μηχανή , να φύγουμε!» Αυτό πρέπει να φωνάξεις! Φύγε μακριά και κάνε αυτά που θέλεις! Πρέπει να ξεφύγεις από τα στεγανά και την κανονικότητα της ζωή σου. Δεν βαρέθηκες τη συνήθεια; Όλο τα ίδια και τα ίδια; Είναι τρομακτικό να κλείνεσαι στην συνήθεια και μένεις από συνήθεια. Ξανασκέψου το…ανέβα στη μηχανή και φύγε! Και αν κάνεις λάθη, θα σε κρίνει κανένας. Τα λάθη είναι για τους ανθρώπους. Τα λάθη θα σε μάθουν πολλά. Τους Λαιστυγόνες και του Κύκλωπες τους έχεις μέσα σου, τον άγριο Ποσειδώνα.

Είναι αυτό που έχει γράψει o Ντίνος Χριστιανόπουλος σε ένα πολύ όμορφο ποίημα:

ΙΘΑΚΗ

Δὲν ξέρω ἂν ἔφυγα ἀπὸ συνέπεια
ἢ ἀπὸ ἀνάγκη νὰ ξεφύγω τὸν ἑαυτό μου,
τὴ στενὴ καὶ μικρόχαρη Ἰθάκη
μὲ τὰ χριστιανικά της σωματεῖα
καὶ τὴν ἀσφυχτική της ἠθική.
Πάντως, δὲν ἦταν λύση, ἦταν ἡμίμετρο.
Κι ἀπὸ τότε κυλιέμαι ἀπὸ δρόμο σὲ δρόμο
ἀποχτώντας πληγὲς κι ἐμπειρίες.
Οἱ φίλοι ποὺ ἀγάπησα ἔχουνε πιὰ χαθεῖ
κι ἔμεινα μόνος τρέμοντας μήπως μὲ δεῖ κανένας
ποὺ κάποτε τοῦ μίλησα γιὰ ἰδανικά…
Τώρα ἐπιστρέφω μὲ μίαν ὕποπτη προσπάθεια
νὰ φανῶ ἄψογος, ἀκέραιος, ἐπιστρέφω
κι εἶμαι, Θεέ μου, σὰν τὸν ἄσωτο ποὺ ἀφήνει
τὴν ἀλητεία, πικραμένος, καὶ γυρνάει
στὸν πατέρα τὸν καλόκαρδο, νὰ ζήσει
στοὺς κόλπους του μίαν ἀσωτία ἰδιωτική.
Τὸν Ποσειδῶνα μέσα μου τὸν φέρνω,
ποὺ μὲ κρατάει πάντα μακριά.
Μὰ κι ἂν ἀκόμα δυνηθῶ νὰ προσεγγίσω,
τάχα ἡ Ἰθάκη θὰ μοῦ βρεῖ τὴ λύση;

Εγώ λέω να τολμήσουμε γιατί πνιγήκαμε στα απωθημένα!

Η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς!

Μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό!

Είναι κάποιες μέρες που φέρνουν στον κόσμο την άνοιξη!