Παρέλαση με ομπρέλες.

Παρέλαση 25ης Μαρτίου 2015.

Απέναντί μου έβλεπα τον κόσμο να βλέπει την παρέλαση κρατώντας ομπρέλες ( οι περισσότεροι). Σαφώς και δεν χειροκροτούσαν όλοι.. με τις ομπρέλες δεν μπορούσαν.

Την προσοχή μου τράβηξε ένα ηλικιωμένο ζευγάρι, ο παππούς κρατούσε την ομπρέλα με το δεξί του χέρι, προστατεύοντας την γιαγιά, ενώ με το αριστερό την είχε αγκαλιάσει. Αυτός βρεχόταν λίγο στον δεξιό του ώμο. Δυο φορές ανασήκωσε τον ωμό του για να στερεώσει την ομπρέλα και να χειροκροτήσει κι αυτός.. η ομπρέλα όμως έγερνε ενοχλώντας τους δίπλα.

Κι εγώ τον έβλεπα να χειροκροτεί με τα μάτια του, με το χαμόγελο του με όλο του το πρόσωπο… κι όμως αυτό δεν του έφτανε… με μιας το αριστερό του χέρι πήρε την ομπρέλα και το δεξί του χέρι έπιασε το δεξί χέρι της γιαγιάς – που συνεχώς χειροκροτούσε.

Η γιαγιά τότε κατάλαβε… τον κοίταξε στα μάτια, του χαμογέλασε και κατέβασε το δεξί της χέρι. Κι τότες είδα δυο χέρια διαφορετικά (ένα του παππού κι ένα τις γιαγιάς) να συγχρονίζονται και να ηχεί το δυνατότερο και το πιο αληθινό χειροκρότημα απ’ όλους μας!

Σε λίγο τέλειωσε η παρέλαση, σταμάτησαν τα χειροκροτήματα και μέσα στο πλήθος χάθηκαν -αγκαλιασμένοι- η γιαγιά και ο παππούς. Σταμάτησα κι εγώ να χειροκροτώ τους παρελαύνοντες.

Σταμάτησα κι εγώ να χειροκροτώ το ηλικιωμένο ζευγάρι που έδειξε σε όλους τι σημαίνει Αγάπη και Συνεργασία.