Η έμπνευση του Μαρκουλάκη.

Δεν ξέρω πόσο είναι το περιθώριο που σου δίνει η ιστορία της ίδιας της τέχνης για πειραματισμούς με ένα κλασικό έργο. Υποθέτω είναι αρκετό ώστε να χωρέσεις ορισμένες προσωπικές πινελιές, αλλά ελάχιστο ώστε να μπορέσεις να δώσεις άλλη διάσταση σε ένα έργο της. Υπό αυτή την έννοια, η σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη στο «Ο κύκλος με την κιμωλία» είναι άψογη.

Το γεγονός πως μετά από σχεδόν τρεις ώρες παράσταση δεν μπορείς να βρεις το δυνατό σημείο της δουλειάς του είναι το μεγάλο συν της παραγωγής που ανεβάζει αυτές τις ημέρες στο Παλλάς. Δεν υπερτερεί η μουσική, δεν ξεχωρίζουν οι ερμηνείες, δεν θαμπώνεσαι από τα φώτα, δεν χαζεύεις τα σκηνικά. Μια ανεπιτήδευτη αρμονία που μετά το πρώτο δεκάλεπτο σε βάζει στο κλίμα και σε κάνει να αφήνεσαι στον ρυθμό της. Δεν θυμάμαι από πότε έχω να παρακολουθήσω τόσο αρμονικό θέαμα. Κάθε είδους. Για να είμαι και ειλικρινής, δεν το περίμενα. Δεν περίμενα δεύτερη συνεχόμενη τόσο καλή σκηνοθεσία από τον ίδιο άνθρωπο.

Όσοι πάτε να το δείτε, κρατήστε μεγάλο καλάθι. Κυρίως για την ερμηνεία της Μαρίας Πρωτόπαππα. Σε σχέση με τα άλλα ονόματα, όχι μόνο δεν υπολείπεται, αλλά σε κάποια σημεία τα επισκιάζει. Θα σας κάνει τρομερή εντύπωση, τόσο η αύρα της, όσο κι η ικανότητά της. Σοβαρός και μετρημένος και ο Αιμίλιος Χειλάκης. Ούτε πολύ σοβαρός στο ύφος του αυστηρού ρόλου του, ούτε πολύ χαλαρός στον τρόπο που επιλέγει ο σκηνοθέτης να τον παρουσιάσει. Γενικώς, όπως πρέπει. Μοναδική παραφωνία; Ακόμη κι εδώ συναντάται η κοινοτοπία της σάτιρας απέναντι στο «ελαφρύ». Σε ένα σημείο που πρέπει να διακωμωδηθεί ένας χαρακτήρας, τον βάζουμε να μιλά θηλυπρεπώς και να ρεζιλεύεται. Το βλέπουμε όλο και πιο συχνά στην τηλεόραση και στο θέατρο και θα πρέπει να το δούμε σοβαρά κάποια στιγμή αυτό.

Τα φώτα κλείνουν κι ο κόσμος φεύγει. Δεν ξέρω αν είναι η παράσταση της χρονιάς. Ξέρω, όμως, πως μετά τον Πουπουλένιο, ο Μαρκουλάκης έχει κάθε δικαίωμα να καυχιέται για τις παραγωγές του και να ζητά σε όλους τους τόνους να τον κρίνουμε ως σκηνοθέτη, πλέον. Και κάτι μου λέει πως θα τα πάει εξαιρετικά.

* Ο Κύκλος Με την Κιμωλία: Έργο του Μπέρτολντ Μπρεχτ, σε μετάφραση Οδυσσέα Ελύτη και μουσική του Μάνου Χατζιδάκι. Σκηνοθεσία: Κων/νος Μαρκουλάκης. Στο θέατρο Παλλάς.

*Άρθρο του Τάκη Καραγιάννη για το www.protagon.gr