Ζητούνται ηγέτες

Πρόσφατα διάβασα σε μια πινακίδα “ζητούνται πελάτες”. Ιδιοφυές και χιουμοριστικό σκέφτηκα στην αρχή. Μετά από λίγες ώρες που άρχισα να το συζητάω, άρχισα να αντιλαμβάνομαι την τραγικότητα της εικόνας, αλλά και της γενικότερης κατάστασης. Ο παραπάνω επιχειρηματίας είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο απόγνωσης που ανακοίνωσε ότι ψάχνει πελάτες!

Άρχισα να αναρωτιέμαι πώς αναγκάστηκε να ενεργήσει έτσι και να επιζητεί με κάθε τρόπο κάποιο μέσο για να επιβιώσει, πώς καταντήσαμε επαίτες για ζωή;

Για μερικές μέρες χανόμουν μέσα στις σκέψεις μου και παρατηρούσα ό,τι συμβαίνει γύρω μου, ώσπου κατέληξα σε ένα προσωπικό συμπέρασμα .Δεν αναλώθηκα στις λεγόμενες οικονομικοπολιτικές συνθήκες που μαστίζουν την κοινωνία σήμερα, αλλά επικέντρωσα όλη την προσοχή μου σε δύο λέξεις: στην “ατομικότητα” και στο “άτομο”.

Άνοιξε τον λογαριασμό σου δωρεάν στην Freedom24 και λάβε μια εντελώς δωρεάν μετοχή αξίας έως και $800

Πρόκειται για δύο όρους ανησυχητικά παραμερισμένους. Ίσως να γίνομαι κυνικός για κάποιους ,ίσως και υπερβολικός, αλλά πιστεύω ότι μεγάλο μέρος της κοινωνίας έχει μετατραπεί σε ανδρείκελα .Πρόκειται για ένα παιχνίδι με πεσσούς στο οποίο τα πιόνια είναι ο λαός και η παρτίδα είναι μόνο για μεγάλους παίχτες. Ζούμε στην ψευδαίσθηση ότι συμμετέχουμε και εμείς στο παιχνίδι. Από την μια είναι σωστό γιατί παίρνουμε μέρος, από την άλλη, όμως, είμαστε οι παθητικοί παίχτες που καταλήγουμε σε πιόνια δίχως φωνή. Πάσχουμε από μια σοβαρότατη -κατά την γνώμη μου- ασθένεια η οποία προσβάλει τα άτομα και καταστρέφει την βούληση και την ηγετικότητα. Ψάχνουμε απεγνωσμένα ηγέτες και δεν αντιλαμβανόμαστε ότι πρέπει πρώτα να γίνουμε ηγέτες του εαυτού μας.

Προτού αναζητήσουμε την σωτηρία από κάποιον συνάνθρωπο, προτού κατηγορήσουμε πολιτικούς και κοινωνικά στρώματα, προτού απευθυνθούμε σε εξωτερικές δυνάμεις και πιστέψουμε σε “από μηχανής θεούς” ,ας προσπαθήσουμε μια φορά να τα καταφέρουμε μόνοι μας. Πρέπει να “απογαλακτιστούμε” από την θεωρία του μεσσιανισμού και να γίνουμε κύριοι του εαυτού μας. Όταν δεν έχουμε εμείς την δύναμη και το κίνητρο να σώσουμε τον εαυτό μας, είναι ουτοπικό να πιστεύουμε και να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας σε άλλους.

Οι πρόγονοι μας έκαναν μόνο ένα μεγάλο λάθος. Διεκδίκησαν τόσο σθεναρά το μέλλον που ασυνείδητα  περιόρισαν τους επόμενους, τοποθετώντας τους σε μια γυάλα ασφαλείας χωρίς να ανησυχούμε τώρα εμείς για τα δικαιώματα μας και χωρίς να έχουμε για κάτι να αγωνιζόμαστε.

Μεγαλώσαμε σε αυτήν την γυάλα και τραφήκαμε με έτοιμα αγαθά, αλλά κάποια στιγμή άρχισε να ραγίζει. Δεν προβλέψαμε αυτήν την εκδοχή, δεν έχουμε μάθει να ζούμε έξω από αυτήν, με αποτέλεσμα να γινόμαστε έρμαια της ίδιας μας της άγνοιας.

Ζούμε σε μια κοινωνία που όλοι έχουμε ονόματα χωρίς κανένας μας να έχει ταυτότητα. Στην πραγματικότητα η οικονομική κρίση είναι κρίση συνείδησης. Είμαι βαθιά πεπεισμένος πως δεν είναι μακριά η μέρα που οι πινακίδες θα γράφουν “Ζητούνται Ηγέτες”.