Ζήτημα Λήθης

(Ένα παλαιού τύπου εντοιχισμένο τηλέφωνο. Η  γυναίκα καλεί τον αριθμό. Σε κάθε διαδρομή αριθμού που ‘’περνάει’’ με τον δείκτη της,  διαφαίνονται και οι προθέσεις της).

Γυναίκα: Καλημέρα. Ο κύριος… Μπεν; Είμαι η ανιψιά της Ορσέλας, τη θυμάστε την Ορσέλα; Θα ήθελα να συναντηθούμε αύριο το πρωί. Θέλω να βάψω το  σπίτι στον κεντρικό δρόμο του χωριού.

(Κλείνει ερμητικά με τη χούφτα της το ακουστικό του τηλεφώνου. Στρέφεται προς τον άντρα της).

Γυναίκα: Δεν μπορεί το πρωί, δουλεύει αλλού λέει. Αύριο το απόγευμα λέει.

(Ελευθερώνει το ακουστικό).

Πίνακες ζωγραφικής σε καμβά, αυτοκόλλητα πόρτας, υφασμάτινα αυτοκόλλητα ψυγείου, αυτοκόλλητες ταπετσαρίες

Γυναίκα: Το απόγευμα τότε. Κατά τις τέσσερις. Ναι. Σας είπα ναι, η θεία της Ορσέλας… Θα έκανα λάθος πριν. Όχι.., η θεία της είμαι. Μένω στην πόλη. Ενδιαφέρομαι επίσης να ξηλώσω την κουζίνα μου.

(Ο άντρας της γυναίκας στο μεταξύ έχει βγει στο μπαλκόνι. Χαζεύει την πόλη. Δεν σκέφτεται. Παρατηρεί λεπτομέρειες ενώ τρίβει τα μάτια του. Η γυναίκα κλείνει το τηλέφωνο).

Γυναίκα: (στον εαυτό της) Όλα εντάξει. Θα βάψω το σπίτι, θα πετάξω τα έπιπλα. Αρκεί ο κύριος Μπεν να έρθει αύριο. Μόνο αυτό. Να κλείσω επιτέλους αυτό το σπίτι και να το δώσω. Βέβαια αν το δώσω, δεν θα απομείνει τίποτα πια για να μου θυμίζει εκείνον… Εκείνον που φώναζε, που συχνά κιόλας με αδικούσε- που με την γκρίνια του πολλές φορές δεν άντεχα και τον έβριζα σκληρά (τονίζει ιδιαίτερα τα σύμφωνα). Με τον κύριο Μπεν όμως, όλα θα τελειώσουν. Ο καθένας θα πάρει το δρόμο του. Θα τα ξηλώσω όλα, αρκεί αύριο το απόγευμα ο κύριος Μπεν να φανεί. Θα του τηλεφωνήσω πάλι. Πρέπει να ξέρει ότι επείγομαι.

(Πλησιάζει το τηλέφωνο και ζωηρά καλεί τον αριθμό)

Γυναίκα: Μ’ ακούτε; Σας κάλεσα προηγουμένως. Πρέπει να ‘ρθείτε αύριο. Ναι, το ξέρω ότι δουλεύετε. Τα λεφτά είναι καλά όμως, κι εγώ μένω στην πόλη. Δεν μπορώ να έρχομαι συχνά. Έχω τις δουλειές μου, τον άντρα μου· δεν μπορώ να τρέχω γι’ αυτή την ιστορία. Πρέπει να τελειώσουν όλα σύντομα. Θέλω ξανά την ε-λ-ε-υ-θ-ε-ρ-ί-α μου.

(Η γυναίκα κατεβάζει το ακουστικό. Μάλλον έχει πυρετό. Παρατηρεί γύρω της. Βλέποντας την κουρτίνα που ανεμίζει, βαδίζει σταθερά προς το μπαλκόνι. Ο άντρας της είναι νεκρός. Πλησιάζει τέσσερις η ώρα. Σε μια μέρα ακριβώς, ο κύριος Μπεν, θα της χάριζε την ελευθερία της. Θα έβαφε το σπίτι, θα ξήλωνε την κουζίνα και αν είχε χρόνο, θα μοίραζε τα ρούχα στους φτωχούς. Η πόλη απ΄το μπαλκόνι γεμάτη από χαρτόκουτα και λάσπες).

Η ιστορία αυτή, είναι για  τη Δήμητρα Μ.

Μάγδα Κόρπη.