Η βόλτα του Σαββάτου

Τι όμορφη που είναι η παραλία της Περαίας στη Θεσσαλονίκη. Νιώθω υπέροχα που έρχομαι εδώ βόλτα κάθε Σάββατο με την Τζένη.

Ίδια τοποθεσία, ίδια ώρα, κάθε εβδομάδα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Μου αρέσει που βλέπω τους ανθρώπους γύρω μου να περπατάνε, να μιλάνε, να χειρονομούν, να γελάνε, να αγκαλιάζονται, να κάθονται για καφέ ή τσίπουρο. Μια όαση τριάντα λεπτά με το αμάξι από το κέντρο της Θεσσαλονίκης. Εγώ, βέβαια, δεν οδηγώ αλλά με φέρνει η Τζένη. Αποτελεί, πλέον, για μας μια συνήθεια. Έχει ζέστη αλλά το αεράκι της θάλασσας με δροσίζει και δεν παραπονιέμαι. Ούτε εγώ, ούτε η Τζένη και ας κουράζεται πιο πολύ κάθε φορά που ερχόμαστε εδώ.

Είναι αξιοζήλευτη η επικοινωνία που έχουμε εμείς οι δυο. Δεν χρειάζεται ποτέ να μιλήσω για να με καταλάβει. Μια ματιά, ένα νεύμα του κεφαλιού, μια σπαστική μου κίνηση και θα καταλάβει. Τόσα χρόνια είμαστε μαζί κάθε μέρα. Κρίμα που εγώ δεν μπορώ να την καταλάβω τόσο καλά όσο αυτή.  Είναι τόσο δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις. Και θέλουν εμπειρία, είναι απαραίτητη. Ένα παιδάκι, όμως, πετάγεται μπροστά μας και διακόπτει τον ειρμό των σκέψεων μου.

Το insurancemarket.gr είναι η μεγαλύτερη και πιο αποτελεσματική πλατφόρμα σύγκρισης ασφαλειών από την Νο1 εταιρεία online διαμεσολάβησης στην Ελλάδα

Δεν χρειάζεται να μιλήσω. Έχω γυρίσει το κεφάλι μου αριστερά και το κοιτάζω επίμονα. Η Τζένη το καταλαβαίνει και σταματάμε. Τεσσάρων-πέντε χρονών,  ξανθιές μπουκλίτσες, καστανά μεγάλα μάτια, χοντρά μάγουλα και όμορφο χαμόγελο. Πλατύ, αθώο , παιδικό. Χοροπηδάει όλη την ώρα και φωνάζει την μαμά του. Τι όμορφη ηλικία. Όλη η ζωή του είναι ένα ατέλειωτο παιχνίδι. Είναι στα πρώτα του βήματα σε αυτό τον κόσμο, τώρα αρχίζει και γνωρίζει τη ζωή. Ίσως για αυτό τα μωρά να χαμογελάνε τόσο πολύ. Τους φαίνονται πρωτόγνωρα όσα για εμάς φαίνονται τετριμμένα επειδή τα έχουμε συνηθίσει. Γυρνάω το κεφάλι μου να δω την Τζένη, βλέπει το ηλίθιο, ίσως και παιδικό, χαμόγελό μου και χαμογελάει και αυτή.

Συνεχίζουμε να προχωράμε. Σε αυτές τις βόλτες μας με την Τζένη δεν ανταλλάσουμε ούτε μια κουβέντα. Και, όμως, είμαστε τόσο δεμένοι. Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτήν. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ξαφνικά σταμάτησε να φυσάει. Έχω αρχίσει και ζεσταίνομαι υπερβολικά. Έχω ιδρώσει σε σημείο που να μπαίνει ο ιδρώτας στα μάτια μου, να τσούζουν και να με ενοχλεί. Δεν ξέρω αν αυτή η υπερβολική και απότομη εφίδρωση οφείλεται στην έλλειψη του δροσερού αέρα ή στην παρέα τριών ατόμων που με κοιτούσαν και χασκογελούσαν επιδεικτικά. Τους είδα με την άκρη του ματιού μου αλλά τους αγνόησα. Ξεφυσάω με δύναμη και αμέσως η Τζένη μού σκουπίζει το μέτωπο με ένα μαντήλι. Μου χαμογελάει και συνεχίζουμε.

Έπειτα από λίγο φτάνουμε στο παρκαρισμένο αμάξι . Άλλη μια βόλτα έφτασε στο τέλος της. Είναι η στιγμή που στενοχωριέμαι και σκέφτομαι πως θα περάσουν επτά μέρες για να επαναληφθεί η βόλτα με την Τζένη. Και ας μην ανταλλάσουμε ούτε μια κουβέντα. Βλέπω την Τζένη να μιλάει χαμογελαστά με έναν περαστικό. Πόσο τυχερός είμαι θεέ μου που την έχω στη ζωή μου. Δεν με έχει εγκαταλείψει ποτέ. Όσο δύσκολα και να περνάμε. Τους βλέπω να με πλησιάζουν καθώς εγώ είμαι έξω από την πόρτα του συνοδηγού. Ανοίγει η Τζένη την πόρτα και μαζί με τον άγνωστο κύριο με πιάνουν με δύναμη από τις μασχάλες  και με βάζουν στη θέση του αμαξιού. Η Τζένη βάζει τα πόδια μου στο αμάξι, μου φοράει ζώνη και την ακούω που ευχαριστεί τον κύριο καθώς κλείνει με δύναμη την πόρτα. Βάζει το αναπηρικό καροτσάκι στο πορτ μπαγκαζ και μπαίνει στο αμάξι.

-Πέρασες όμορφα; Είχε πολύ ωραίο καιρό σήμερα, μου λέει η Τζένη.

Απαντάω με άναρθρες κραυγές χαμογελώντας και κοιτώντας την στα μάτια.

-Χαίρομαι πουλάκι μου! Άντε πάμε σπίτι να φας. Έχω φτιάξει το αγαπημένο σου φαγητό σήμερα!