Η Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς είναι ελληνική μαύρη κωμωδία σε σκηνοθεσία Γιάννη Οικονομίδη και σενάριο Γιάννη Οικονομίδη, Χάρη Λαγκούση και Δημοσθένη Παπαμάρκου.... Read more
Τον τελευταίο καιρό σκεφτόμουνα όλους εκείνους τους ανθρώπους που μπαίνουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στη ζωή μας. Σκεφτόμουν πως κάθε άνθρωπος...
Τον τελευταίο καιρό σκεφτόμουνα όλους εκείνους τους ανθρώπους που μπαίνουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στη ζωή μας. Σκεφτόμουν πως κάθε άνθρωπος δίνει κάτι στη ζωή μας που μας βοηθάει να διαμορφώσουμε την προσωπικότητα μας, τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα. Οπότε θεωρητικά όλοι οι άνθρωποι έχουν έναν ρόλο να παίξουν, δεν είναι τυχαίοι.
Η φαντασία, όμως, του ανθρώπου είναι αχανής και πολλές φορές το μυαλό παίζει παιχνίδια και δημιουργεί καταστάσεις με βάση αυτά που θέλει και όχι με βάση τα δεδομένα που υπάρχουν. Το γεγονός ότι ένα άτομο εισέρχεται στη ζωή μας και μας δίνει κάτι –μονομερώς και μη- δεν σημαίνει πως αυτό θα μείνει και προφανώς ούτε πως ζητάει τα ίδια πράγματα. Ο ανθρώπινος νους πολλές φορές το ξεχνάει αυτό και δημιουργεί σημάδια που δεν υπάρχουν, σκέψεις που δεν υφίσταντο, κινήσεις και βλέψεις που δεν συντρέχουν, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει την φαντασία του, μόνο και μόνο για να τρέξει μακριά από την αλήθεια για ακόμη μία φορά, μόνο και μόνο για να μην δεχτεί την απόρριψη.
Άλλοι υποστηρίζουν, όμως, ότι εφόσον αισθανθείς κάτι- κι αυτό το κάτι μπορεί να είναι πολλές φορές ατομικώς και μόνο κατανοητό- δεν μπορεί να είναι λάθος. Δημιουργήθηκε για κάποιο λόγο, είναι ένα μήνυμα που σε οδηγεί αργά και σταθερά σε έναν άλλον άνθρωπο. Άλλωστε, δεν αποτελεί κοινώς αποδεκτό το ρητό «όλα γίνονται για κάποιο λόγο», πιστά συνδεόμενο με την μοίρα και την βαθιά πίστη ότι κάποιοι άνθρωποι είναι γραφτό να είναι μαζί (;)
Σκεφτόμενοι, λοιπόν, οι άνθρωποι ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο παλεύουν είτε να δημιουργήσουν είτε να κρατήσουν μία κατάσταση ζωντανή, έναν άνθρωπο κοντά τους. Δεν μπορούν να αποδεχτούν πως δεν υπάρχει λόγος προσπάθειας, ή χειρότερα πως δεν γίνεται να κατορθώσουν αυτό που προσπαθούν. Γιατί η αποδοχή αυτής της τελευταίας σκέψης σηματοδοτεί και το κύκνειο άσμα της προσπάθειας τους και με τη σειρά του αυτό τους απομακρύνει από τον άνθρωπο που θέλουν κοντά τους. Έτσι οδηγούνται στην απόγνωση λόγω της απόρριψης τόσο του άλλου ατόμου όσο και των ίδιων των εαυτών τους.
Όμως, ποιοι είμαστε εμείς για να κρατήσουμε έναν άνθρωπο στη ζωή μας χωρίς αυτός να το θέλει; Ποιος μας έδωσε την άδεια να κινούμε τους ανθρώπους σαν μαριονέτες στο όνομα των υποτιθέμενων επιθυμιών μας;
Κι αν όμως το θέλει; Αν οι πράξεις μας τον βοηθήσουν να καταλάβει πως ανήκει με εμάς και η απόρριψη αυτής της ζωής δεν είναι αυτό που πρέπει να γίνει, που θέλει; Κι αν η δική μας απραγία στέρησε τελικώς την ευτυχία τόσο την δική μας όσο και την δική του;
Decisions… Decisions…
Η αλήθεια είναι πως ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει. Αν πρόκειται να είμαστε με έναν άνθρωπο θα είμαστε. Θα κάνουμε ό,τι μας διατάζει η καρδιά μας να κάνουμε και φυσικά ό,τι δεν ξεπερνάει τα όρια των επιλογών του άλλου ατόμου. Κι αν δεν γίνεται να είμαστε με ένα άτομο όταν το προσπαθούμε, κάποιος λόγος θα υπάρχει και τότε. Ίσως δεν είναι η κατάλληλη στιγμή, ίσως στο μέλλον να είναι και οι δύο έτοιμοι γι’ αυτή την ένωση, ίσως η ύπαρξη αυτού του ανθρώπου στη ζωή μας με την θέση που θέλουμε εμείς να έχει δεν είναι η σωστή. Το μόνο σίγουρο είναι πως άμα οι ζωές δύο ανθρώπων είναι γραφτό να μπλεχτούν, τότε θα βρουν τον δρόμο να σχηματίσουν το σταυροδρόμι τους!
