Το χρονικό μιας Οδύσσειας: Ο λωτός της λήθης του λάθους και ο Νόστος του Πάθους

 Δάγκωνε τα χείλια της και νευρικά χτυπούσε το πόδι της κάτω από την καρέκλα…Με τις δύο της παλάμες στήριζε βαριεστημένα το κεφάλι της και γαντζωμένη από το γραφείο της, ένιωθε τα μάτια της να τσούζουν από τις πολλές ώρες που ήταν μπροστά στον υπολογιστή…Δύο η ώρα και ακόμα τίποτα….Τικ τοκ, τικ τοκ ΄περνάν τα λεπτά και μαζί τους τα χρόνια…Ούτε ύπνος την έπιανε, ούτε οι σκέψεις την είχαν εγκαταλείψει.. Ωραία θα ταν να υπήρχε όντως κάποιος Ορφέας και όποτε χρειαζόμαστε λίγο να ξεκουραστούμε να τον φωνάζουμε και μαγικά να κοιμόμαστε… Αντιθέτως, συνήθως στην καθημερινότητα κάποιος Ορφέας, Μιχάλης, Θανάσης θα φταίει που χάνουμε τον ύπνο μας…

Το χειρότερο βέβαια είναι να κοιμάσαι όρθιος ενώ είσαι ξύπνιος και να μην καταλαβαίνεις πράγματα που για τον κόσμο εκεί έξω είναι φως φανάρι.

Μεταμεσονύκτιο αίνιγμα μιας και το φως της ημέρας όπως και της αλήθειας αργεί ακόμα:

Τι είναι αυτό που μας τυφλώνει, μας δίνει δώρο και από ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου για να κάνουμε τα στραβά μάτια εμφανίζεται σε μορφή αγγέλου για να μας παραπλανά αλλά τα βέλη του έχουν δηλητήριο? Είναι αυτό που και για χάρη του στηλωνόμαστε επί ώρες στο ίδιο σημείο περιμένοντας να κάνει τα μαγικά του…

Aegean Airlines – Ο μεγαλύτερος ελληνικός αερομεταφορέας σας ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο με μοναδικές προσφορές!

Βλακείες, ηλίθιοι ρομαντισμοί και αναλύσεις… Αν αυτό είναι ο έρωτας τότε δεν μιλάμε για φτερωτό αγγελάκι αλλά για μελλοθάνατο από επιλογή που στρέφει εναντίον του τα βέλη… Ήθελε να το βρει από κοντά μια μέρα αυτό το αγγελάκι και να του τα ψάλλει… Προς το παρόν στεκόταν ακίνητη και σφηνωμένη στην παγίδα που μόνη της πήγε και έπεσε.

Επικοινωνία με μία άψυχη μεταλλική οθόνη επί ώρες….Και τα μάτια της να μην και τόσο από την κούραση αλλά από την παραιτημένη σχεδόν προσμονή της να λάβει ένα του μύνημα…Την λαχτάρα της να δει το όνομα του να φιγουράρει στην λίστα με τα εισερχόμενά της…Να την σκέφτεται και αυτός…Έστω και λίγο, λιγότερο από ότι αυτήν…Συμβιβασμός με κάτι για να χει να πιαστεί που να ξεπερνάει το τίποτα. Έριξε μια ματιά τριγύρω της και σηκώνοντας το βλέμμα της στον τοίχο είδε την φιγούρα της στον καθρέφτη. Κενό άψυχο βλέμμα, είχε προσαρμοστεί απόλυτα με την φύση του πομπού της…Πληκτρολογούσε με μανία τα γράμματα, έγραφε και έσβηνε και πάλι από την αρχή. Χωρίς σταματημό για να πει όσα δεν λέγονται, όσα δεν καταλαβαίνονται αλλά μόνο νιώθονται.

 Ήθελε να κλάψει αλλά δεν της έβγαιναν δάκρυα, κάτι σα πνιχτή απελπισία μονάχα να της δείχνει την ανικανότητα της ακόμα και να πονέσει ανθρώπινα. Κάποτε δεν ήταν έτσι…πότε? Τότε που ήταν μαζί του…Εκείνες τις λίγες στιγμές μαζί του έζησε όλη της την ζωή. Χα, τραγικό να το λέει αυτό εκείνη που πάντα είχε τόση ζωή μέσα της… Ήθελε να ζήσει, να αγαπήσει και να αγαπηθεί.. Αλλά αυτά που θέλουμε απέχουν συνήθως από αυτά που έχουμε… καλό είναι να θέλουμε και αυτά που έχουμε αλλά αυτό προϋποθέτει να έχουμε κάτι…Λάθος είχε και αυτήν κάτι για να το θέλει: αναμνήσεις… πολλές, όμορφες, δυνατές… Άσχημη λέξη στο άκουσμα…σου φέρνει κάτι από μνήματα. Θαμμένα υποσυνείδητα θέλω που πραγματοποιήθηκαν για λίγο και σου άφησαν την γεύση του ανεκπλήρωτου γιατί τα μεγαλύτερα απωθημένα δεν είναι αυτά που δεν ζήσαμε αλλά αυτά που πήραμε μόνο μια μικρή τους γεύση…Σαν τα παιδάκια που τους πήραν το γλυκό από το χέρι….εκεί που λες ναι είναι δικό μου, θα το χαρώ εκεί στο παίρνουν…Η σου γλιστράει μέσα από τα χέρια. Όπως τα μπαλόνια που αγόραζε μικρή στην πλατεία και της ξεγλιστρούσαν και έκλαιγε καθώς τα έβλεπε να πετούνε μακριά της…Όσο μακριά της βρισκόταν και αυτός. Στα σύννεφα, στον ουρανό…Απρόσιτα…

Έκλεισε τα μάτια της και έφτιαξε την εικόνα τους στον σταθμό. Να αποχαιρετιούνται και να της λέει αυτός έλα μην κάνεις έτσι, δεν χρειάζονται δράματα αφού θα μιλάμε…Προς το παρόν μόνο με τα μηχανήματα τριγύρω της μιλούσε αλλά απαντήσεις στα ερωτήματά της δεν έπαιρνε…Στις υποσχέσεις που δεν πληρώθηκαν και στα λόγια που ειπώθηκαν δεν είχε απόκριση όσο και να τα ξανάφερνε στο μυαλό της και να αναρωτιόταν γιατί. Τα λόγια είναι πουλιά πετάν δεν μπορείς να τα κρατήσεις…Οι μνήμες όμως μένουν. Λένε πως όταν θυμάσαι κάτι το ξαναζείς…Μόνο που δεν είναι όνειρο, είναι σαν μια χαμένη οπτασία και σε τρώει.

Νοσταλγία σημαίνει ανάγκη για επιστροφή, σε κάτι παρελθοντικό και περασμένο αλλά όμορφο. Το άλγος για τον νόστο ή απλά ο πόνος για τον πόθο να γυρίσεις πίσω…τον χρόνο, εσύ ο ίδιος δεν έχει σημασία. Πόθος, πάθος, λάθος διαδέχονται αλυσιδωτά το ένα το άλλο….Δεν είναι σαν τις αλυσιδωτές αντιδράσεις μιας και δεν σου αφήνουν την δύναμη να αντιδράσεις, απλά βρίσκεσαι μια μέρα σαν την σημερινή ξαφνικά μόνος στην μέση του πελάγους με τους συντρόφους σου να έχουν χαθεί ανάμεσα στην Σκύλλα και στην Χάρυβδη…Σε δένουν και εσύ μένεις να ψάχνεις να λύσεις την σπαζοκεφαλιά…ξεχνάς πως ότι δεν λύνεται, κόβεται σαν τον Γόρδιο Δεσμό…να σου πάλι τα αρχαία ρητά, ιστορίες και μύθοι παντού πετάγονται.

Τώρα που μίλησα και για αρχαιότητα να υπήρχε και αυτός ο μαγικός λωτός της λήθης τι καλά θα ήτανε.. Που είναι η Κίρκη τώρα που την χρειαζόμαστε? Και αυτήν από απελπισία για τον αγαπημένο Οδυσσέα τα κανε όλα….Είχε και αυτός τον φόβο του να μην τον μετατρέψει σε γουρουνάκι αν και πολύ βολικό σαν δικαιολογία για να ενδώσει. Μερικοί βέβαια δεν χρειάζονται το μαγικό ραβδάκι της Κίρκης για να μεταμορφωθούν σε γουρουνάκια. Τώρα που το ξανασκέφτομαι με την λήθη ξεχνάς τα λάθη σου και άρα τα επαναλαμβάνεις οπότε να μας λείπει το κυδωνάκι-λωτός. Ούτε εμείς θα δοκιμάσουμε…

Τελικά η Οδύσσεια θα ναι πάντα επίκαιρη απλά ελπίζω στην σύγχρονή της εκδοχή να μην πάρει τόσο χρόνο στην περίπτωσή μου. Δεν μπορείς να γίνεις Πηνελόπη για κάποιον που σε ξεγράφει στον πρώτο προορισμό. Θα ξεμείνεις να υφαίνεις για πάρτι του. όχι την προίκα σου αλλά ιστορίες που θα γεμίζεις το κεφάλι σου ώστε να σε πείσεις πως θα γυρίσει και όλοι οι άλλοι εκεί έξω είναι οι κακοί μνηστήρες που σε επιβουλεύονται. Η δικιά σου η βούληση που είναι και κυρίως ποια είναι? Το σενάριο του μύθου είναι στα χέρια σου και οι ήρωες θα εξελιχθούν με βάση την δικιά σου/μου απόφαση… Οπότε, σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη να εύχεσαι ο δρόμος να είναι μακρύς γιατί την αξίζεις και εσύ λίγη περιπέτεια..

Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες δεν ξέρω αν θα συναντήσεις αλλά για να φτάσεις στην Ιθάκη και να την βρεις έστω και φτωχική θα πρέπει κάποτε γλυκειά μου Πηνελόπη να αφήσεις κατά μέρος το πλέξιμο και τους μνηστήρες και από μήλο της έριδος να γίνεις και εσύ λίγο Οδυσσέας…Το λωτό μόνο μην δοκιμάσεις λόγω της βιβλικής σου προπατορικής περιέργειας που σαν γυναίκα σου καταλογίζουν πως έχεις φυσικά κληρονομήσει από την Εύα. Τα μόνα μπαγκάζια που χρειάζεσαι είναι τα λάθη σου-τα πάθη σου και έτσι σοφή που έγινες ε δεν μπορεί ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν. Και αν σου λένε πως στον κλασσικό μύθο τελικά άξιζε η αναμονή της Πηνελόπης και δικαιώθηκε μιας και ο λεβέντης της γύρισε ρώτησέ τους αν η Πηνελόπη ήξερε οι Ιθάκες τι σημαίνουν και κυρίως κοίταξε τριγύρω σου και συνειδητοποίησέ το πως Οδυσσέας αγνοείται γιατί πολύ απλά δεν υπήρξε ποτέ..

Από τον μύθο στο σενάριο ζωής: Ο Οδυσσέας αγνοείται, οι μνηστήρες καραδοκούν και η Πηνελόπη ακόμα περιμένει.

Εγώ ποιον ακριβώς περιμένω?