Τα μαξιλάρια του συμβατικού έρωτα

Τα μαξιλάρια του συμβατικού και ανεκπλήρωτου έρωτα

Σήμερα συνέβη κάτι στο ιατρείο που θα το σκέφτομαι όσο η μνήμη μου θα μου το επιτρέπει.

Ήρθε σε προγραμματισμένο ραντεβού. Γύρω στα 70.

Την ξέρω χρόνια γι’αυτό σήμερα με το που την είδα κατάλαβα ότι ήταν σκοτεινιασμένη. Κάθισε στην καρέκλα και με την οικειότητα που μου επιτρέπει μια τέτοια πολύχρονη σχέση γιατρού – ασθενή τη ρώτησα τι της συμβαίνει.

Με κοίταξε, μου φάνηκε σαν να ζύγιασε για μια στιγμή τα πράγματα, αναστέναξε και άρχισε να μιλάει.

Δεν κάναμε καθόλου δουλειά οδοντιατρική, μπήκε σε δεύτερη μοίρα. Μου εμπιστεύτηκε την ιστορία της ζωής της.

Καταγωγή από νησί, μικρή κοινωνία, εκείνα τα χρόνια, 50 χρόνια πριν, ερωτεύτηκε τρελά έναν συγχωριανό της. Αμοιβαία η τρέλα του έρωτα. Εκείνη 18 εκείνος 30. Λογοδόθηκαν, μα από μια χαζή παρεξήγηση κι ένα πείσμα ζήλιας χώρισαν.

Η μάνα της για να ξεπλύνει τη ντροπή την αρραβώνιασε μέσα σε 10 μέρες με άλλον.

“Νόμιζα ότι θα πέθαινα”, μου είπε.

“Μα δεν μπορούσα να ντροπιάσω τη μάνα μου και να μην τον πάρω. Είχε δώσει το λόγο της”.

Ο καλός της τρελάθηκε όταν το έμαθε. Της έστειλε μήνυμα να κλεφτούνε.

Δεν μπορούσε όμως να το κάνει αυτό στην οικογένειά της. “Δυστυχώς ήμουν μικρή και δειλή, αν είχα το μυαλό που έχω τώρα, γιατρέ δεν θα δίσταζα καθόλου”.

Παντρεύτηκε λοιπόν, κλαίγοντας πήγε στην εκκλησιά. Πέρασαν 50 χρόνια “και δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα που να μην τον σκεφτώ. Καλά το λένε. Αν αγαπήσεις αληθινά δεν ξεχνάς ποτέ”.

Τις τελευταίες δυο μέρες τον σκέφτεται πολύ έντονα “τόσο που φοβάμαι μήπως έχει πάθει κάτι”, μου είπε και ομολογώ ότι λύγισα.

Την καθησύχασα.

Της είπα αν πάθαινε κάτι θα το μάθαινε το μαντάτο απ το νησί. Χαμογέλασε λίγο.

Μου λέει “ξέρεις, κάθε φορά που πάω στο νησί και συναντιόμαστε στην πλατεία, από δω από κει μου λέει τώρα που σε είδα και μόνο μου χάρισες ίσαμε άλλον έναν χρόνο ζωής”.

Κι εκείνος έχει παντρευτεί και έχει εγγόνια μεγάλα. “Ακόμη κι όταν τα παιδιά μας μεγάλωσαν, δεν μπορούσα να κάνω τέτοιο σκάνδαλο. Μικρό το μέρος. Πρέπει να τα βάλεις με πολλούς ανθρώπους. Κι έχει παντρευτεί και μια συγγενή μου”.

Φεύγοντας με ευχαρίστησε “δεν μπορώ να τα πω σε κανέναν άλλον και ξαλάφρωσα”.

Της είπα ότι εγώ την ευχαριστώ για την τιμή και την εμπιστοσύνη.

”Θρηνώ όλες τις χαίτες των κοριτσιών που ‘ναι ριγμένες
επάνω στα μαξιλάρια του συμβατικού έρωτα.” (Μ. Χατζηλαζάρου).