Η Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς είναι ελληνική μαύρη κωμωδία σε σκηνοθεσία Γιάννη Οικονομίδη και σενάριο Γιάννη Οικονομίδη, Χάρη Λαγκούση και Δημοσθένη Παπαμάρκου.... Read more
του Γιώργου Γιαννόπουλου * Είναι 10 το πρωί, έχω ξεκινήσει για τις συνήθεις πρωινές υποχρεώσεις ενός συνταξιούχου. Μπαίνω στο Femme το καφέ-μπαρ της γειτονιάς...
του Γιώργου Γιαννόπουλου *
Είναι 10 το πρωί, έχω ξεκινήσει για τις συνήθεις πρωινές υποχρεώσεις ενός συνταξιούχου. Μπαίνω στο Femme το καφέ-μπαρ της γειτονιάς μου. Κάθομαι και περιμένω κάποια απ τις κορμάρες σερβιτόρες που έχει κουβαλήσει από την Ουκρανία ο Παναγιωτόπουλος (μπάτσος ιδιοκτήτης εκ Καλαμάτας). Ενώ σκέπτομαι τα συνηθισμένα περί σχέσεων εμπόρων λευκής σαρκός και μπατσαρίας, παρατηρώ τις δίμετρες σερβιτόρες να περνάν από μπροστά μου, σαν να μη με βλέπουν, να σερβίρουν άλλους που ήρθαν μετά από μένα και να μη δίνουν σημασία στα αλλεπάλληλα απελπισμένα σήματά μου, που είναι συνήθη στα ελληνικά κέντρα. Οι σκέψεις με απορρόφησαν αλλά πουθενά σερβιτόρα, σηκώνομαι νευριασμένος, στέκομαι μπροστά σε μία μελαχρινή και με οργή:
«Επιτέλους κοπέλα μου θα με εξυπηρετήσει κανένας;»
Με προσπερνά και φεύγει. Πεισμωμένος βρίσκω άλλη σερβιτόρα:
«Δεν μου λες κυρία μου, δεν περνάνε τα λεφτά μου εδώ;» Η ίδια εκνευριστική αδιαφορία, λες και δεν με βλέπουν, λες και είμαι αόρατος.
Σ’ ένα τραπεζάκι κάθονται δυο φίλοι, ο Χρήστος, ένας παραμυθάς εφοριακός και ο ηλεκτρολόγος Σάκης. «Ρε Χρήστο, πέστε μου την αλήθεια με βλέπετε ή μήπως είναι μια πλάκα όλα αυτά». Αυτοί συνεχίζουν, απτόητοι από την παρουσία μου τη συζήτησή τους (είμαι πράγματι αόρατος; ξανααναρωτιέμαι)…
«…αλλά κι αυτός ο μαλάκας ο Τζαναμπέτης, όνομα και πράγμα, μπροστά στις γυναίκες της φαμίλιας του στέκεται σούζα, πραγματικός μαλάκας», ακούω το Σάκη. «Έλα μωρέ όλοι μας είμαστε λίγο μαλακοί στις γυναίκες, αυτός όμως όπως φαίνεται, λόγω ηλικίας δεν μπορεί να εκτελέσει τα συζυγικά του καθήκοντα, γι αυτό του έχουν πάρει τον αέρα. Διάβασα στο «ΕΝΑ» μια ανάλυση ψυχολόγου, ότι όταν ο άντρας γίνεται ανίκανος αποκτά μια δουλοπρεπή στάση έναντι των γυναικών, ευτυχώς εμείς…ντούροι» απαντάει με το χαρακτηριστικό σεξιστικό σήκωμα του χεριού ο Χρήστος.
«Ρε άτιμοι, έτσι με κουτσομπολεύετε, δεν θα επανέλθει η κατάσταση, τότε θα δείτε ποιος είναι ο Αρίσταρχος», σκέφτομαι φωναχτά αφού κανείς δε μ ακούει.
Πάω στο μπαρ, στο ταμείο, τα ίδια, σαν να μην υπάρχω. Φεύγω με τρομερή υποψία για την τουαλέτα, κοιτάζομαι στον καθρέφτη.
«Θεέ και κύριε δεν υπάρχω, δεν υπάρχει το είδωλό μου, δεν υπάρχει το σώμα μου, έγινα αόρατος!!!!» Βγαίνω απ την τουαλέτα τρεκλίζοντας και φεύγω προς την αγορά. Περιττό να σας διηγηθώ τις περιπέτειές μου εκεί, μύλος και αφασία.
Αποκαμωμένος και απογοητευμένος σταματώ σ ένα καφενεδάκι της Πλάκας να ξαποστάσω, αλλά φυσικά σαν «αόρατος» δεν προσέχω τη σερβιτόρα.
«Σιγά κύριε με πατήσατε, αλλά τι έχετε, φαίνεστε άρρωστος, θέλετε να σας σερβίρω κάτι;», η σερβιτόρα. Επιτέλους επανήλθα έγινα φυσιολογικός, πίνω ένα διπλό καφέ με λικέρ, πληρώνω και φεύγω προς τη γειτονιά μου..
Η τύχη μου έχει πάρει τα επάνω της.
«Τώρα θα πάρω τη ρεβάνς απ τους άσπονδους κουτσομπόληδες φίλους μου αν είναι ακόμη εκεί» και κατευθύνομαι προς το καφέ μπαρ «Femme». Είναι εκεί και οι δυο και παίζουν τάβλι.
«Καλώς το φίλο τον Αρίσταρχο, το πιο καλό παιδί της γειτονιάς, κάτσε να σε κεράσουμε, μόνο ένα λεπτό να τελειώσω με τον εφοριακό», με υποδέχεται ο Σάκης. «Είσαι κωλόφαρδος όπως πάντα», λέει ο αθυρόστομος Χρήστος στο Σάκη, και κλείνει με θόρυβο το τάβλι, «να σου σταθεί στο λαιμό το ουίσκι που κέρδισες».
Εκείνη τη στιγμή έρχεται από πάνω μας η Ουκρανέζα Ταμάρα. «Κύριε Αρίσταρχε τι να σας προσφέρει το κατάστημα κι εγώ μαζί;»
«Θα σούλεγα τώρα, αλλά άσε» και ξεκαρδιζόμαστε και οι τέσσερις.
«Θα φέρεις σε όλους μας αυτά που πίνουν τα παιδιά και θα δούμε ποιος κερνάει σήμερα», παραγγέλνω και σκέφτομαι από μέσα μου «τώρα θα σας δείξω εγώ».
«Δεν μου λες κύριε Αρχι- ηλεκτρολόγε Σάκη, που ήσουν σήμερα κατά τις 9 το πρωί;»
«Για να θυμηθώ, πριν ανοίξω το μαγαζί πέρασα, όπως κάθε πρωί και ήπια εδώ τον καφέ μου, ήταν και ο Χρήστος, ρώτα τον αν δεν πιστεύεις».
«Θάρθει και η σειρά του, για πες μου, επειδή ένιωθα μια φαγούρα, μήπως με ανέφερες στην κουβέντα σου, γιατί ξέρεις τώρα τελευταία αισθάνομαι πολύ μαλάκας γενικά, αλλά ειδικότερα μπροστά στις γυναίκες της φαμίλιας μου, πραγματικός μαλάκας (αυτολεξεί όπως τα είχε πει ο Σάκης το πρωί).
Ο Σάκης χλομιάζει, σκύβει το κεφάλι και:
«Σου ζητώ πολλά συγγνώμη ρε Αρίσταρχε, δεν ξέρω ποιος με κάρφωσε, αλλά δεν τα εννοούσα αυτά που έλεγα, ξέρεις κουβέντες του καφενείου, όποιος λείπει τον κουτσομπολεύουμε.».
Εν τω μεταξύ ο Χρήστος είχε σκάσει στα γέλια.
«Έρχεται κι η σειρά σου ρε εφοριακέ της κακιάς ώρας, θα σου κόψω εγώ τα γέλια. Άκουσα ότι σ ένα κουτσομπολίστικο περιοδικό, νομίζω ΕΝΑ το λένε, αναφέρει λοιπόν ένας ψυχολόγος της δεκάρας, ότι όταν ένας άντρας είναι ανίκανος αποκτά μια δουλοπρεπή στάση απέναντι στις γυναίκες κι επειδή ο Αρίσταρχος δεν τα καταφέρνει, του έχουν πάρει τον αέρα. Έτσι είναι βρε καθυστερημένε; Κι εσείς είστε ντούροι ε!».
Κι ενώ ο Χρήστος αρχίζει κι εκείνος να κλαψουρίζει κάποιες δικαιολογίες, του αρπάζω απ το χέρι ένα σακουλάκι φαρμακείου που κρατάει. «Μη σε παρακαλώ, μην το πειράζεις, είναι της γυναίκας μου», αναστατώνεται ο Χρήστος. «Πέρασα προηγουμένως απ το Φαρμακείο του Γιάννη και μου είπε ότι πριν λίγο ήσουν εκεί, για να δούμε τι ψώνισες». Παρά τις αντιρρήσεις του, ανοίγω το σακουλάκι:
«Για να δούμε: οινόπνευμα, σαμπουάν, όπα-κρέμα για ευαίσθητες περιοχές , όπα-σερβιέτες, -διπλό όπα- Βιάγκρα. Εδώ σ έχω, όλα τα λοιπά άρρενα μέλη της οικογένειάς σου είναι κάτω των σαράντα, άρα λοιπόν φίλε μου πολύ ντούρος είσαι και πολύ σκληρός με τις γυναίκες της φαμίλιας σου».
Τα ποτά τελικά τα κέρασαν στον Αρίσταρχο, οι δυο καλοί του φίλοι.
Ο συγγραφέας Γιώργος Γιαννόπουλος γεννήθηκε το 1942 στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε Γεωπόνος στο ΑΠΘ, εργάστηκε στην ΑΤΕ, από όπου συνταξιοδοτήθηκε το 2001. Ίδρυσε το Πολιτιστικό κέντρο ΑΤΕ και χρημάτισε Πρόεδρος επί 20ετία. Σχέσεις με τη Συγγραφή: Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: «Τα δικά μου», «Τα δικά μου μετά», «Τα παλιά μου», Ακτίνες Λέιζερ» και «Η Κρίση», τα μυθιστορήματα: «Πορτραίτα» και «Σκαραβαίος», και τα βιβλία Διηγημάτων: «Άπιαστα όνειρα», «Δεύτερη ευκαιρία», «Καρδιές στο Φεγγάρι», «Σαν όνειρο», «Τα μαργαριτάρια δεν είναι πάντα αληθινά», «Πρόσωπα», «Η συνέντευξη», «Παράλληλα σύμπαντα», «Διάττοντες αστέρες», «Φανταιζί», «Ο ουρανός ανάποδα», «Τα κανόνια», «Σκαραβαίος» (θεατρικό).
