Το μέλλον των πνευματικών δικαιωμάτων στην εποχή της πειρατείας στο Διαδίκτυο

Οι νόμοι περί δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας ή ακόμη και εμπράγματων δικαιωμάτων, όπου χρειάζεται, δίνουν στους δημιουργούς του δημιουργικού περιεχομένου το δικαίωμα να ελέγχουν την περαιτέρω διανομή του έργου τους και να λαμβάνουν αμοιβή για αυτό.

Οι πρώτοι νόμοι περί πνευματικών δικαιωμάτων εκδόθηκαν στην Ευρώπη στα τέλη του 17ου και στις αρχές του 18ου αιώνα. Η έκδοση αυτών των νόμων διευκολύνθηκε από τη νέα τεχνολογία της εποχής – το τυπογραφείο που επινόησε ο Johann Gutenberg και ο φόβος των συγγραφέων βιβλίων να χάσουν έσοδα από την πώληση των έργων τέχνης τους. Ήδη πριν από τριακόσια χρόνια, γράφτηκε ότι υπάρχουν τέτοια δημιουργικά προϊόντα όπως τα βιβλία και η πραγματική τους αξία έγκειται στο περιεχόμενό τους, δηλαδή στο κείμενο που είναι τυπωμένο στις σελίδες των βιβλίων, όχι σε άχρηστα χαρτιά και δερμάτινα καλύμματα μόνα τους.

Ακόμα και σήμερα, η ρύθμιση πνευματικών δικαιωμάτων παραμένει η ίδια, υπάρχουν εκείνοι που δημιουργούν δημιουργικό περιεχόμενο και υπάρχουν εκείνοι που θέλουν να το αποκτήσουν χωρίς να πληρώσουν τους δημιουργούς. Είναι όμως ρεαλιστικά εγγυημένη μια τέτοια ζήτηση, με τις τεχνολογίες κυκλοφορίας πληροφοριών να αλλάζουν πέρα ​​από την αναγνώριση;

Ο σημερινός αγώνας κατά της πειρατείας του Διαδικτύου θυμίζει αρχαίες ιστορίες ιπποτών που πολεμούσαν πολυκέφαλους δράκους, καθένας από τους οποίους κόπηκε και αντικαταστάθηκε από δύο άλλους.

Ένα καλό παράδειγμα είναι ο ιστότοπος κοινής χρήσης βίντεο Youtube.com που ανήκει στην Google, ο οποίος διοικείται από την Ένωση Βιομηχανίας Ηχογράφησης της Αμερικής. Μόλις ένα στούντιο ηχογράφησης ανεβάσει νόμιμα ένα μουσικό κλιπ στο οποίο κατέχει τα δικαιώματα, τα διαδικτυακά εργαλεία της Google βρίσκουν και αντιγράφουν αυτόματα όλα τα αντίγραφα αυτού του προϊόντος.

Για να ξεπεράσουν αυτό το εμπόδιο, αρκετοί χρήστες του YouTube άρχισαν να δημοσιεύουν βίντεο που προστατεύονται από πνευματικά δικαιώματα με γάτες που παρακολουθούν τηλεόραση ενώ η τηλεόραση αναπαράγει το βίντεο που προστατεύεται από πνευματικά δικαιώματα σε μειωμένη ανάλυση. Ως αποτέλεσμα, ο αλγόριθμος που αναπτύχθηκε από την Google δεν μπορεί να βρει παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων στο κλιπ, βλέπει μόνο μια γάτα να βλέπει τηλεόραση.

Επίσης, το 2012, μετά από μήνες δικαστικών διαφορών, τα έγκυρα όργανα πολλών χωρών κέρδισαν μια αγωγή κατά του thepiratebay.org, μιας πύλης κοινής χρήσης αρχείων με δεκάδες εκατομμύρια χρήστες, και απέκλεισαν τους πολίτες της από την επίσκεψη στον ιστότοπο.

Σε απάντηση στη μήνυση, το The Pirate Bay συγκέντρωσε τον κώδικα που τροφοδοτεί ολόκληρο τον πειρατικό ιστότοπο και τον πρόσφερε δωρεάν σε όποιον ήθελε να τον πληκτρολογήσει και να τον εκτελέσει στους διακομιστές του. Ως αποτέλεσμα, υπάρχουν πλέον εκατοντάδες εκδόσεις του πειρατικού ιστότοπου σε εκατοντάδες διακομιστές σε όλο τον κόσμο. Όταν οι αρχές έκοψαν το κεφάλι ενός πειρατικού δράκου, εκατοντάδες νέοι φύτρωσαν στη θέση του.

Αν και οι δισκογραφικές εταιρείες και οι αρχές πιστεύουν ότι ο αγώνας κατά της πειρατείας του Διαδικτύου κερδίζεται σιγά σιγά, στην πραγματικότητα οι πειρατές είναι πάντα ένα βήμα μπροστά τους. Η ευρηματικότητα και η επιμονή των πειρατών επιβεβαιώνεται επίσης από μια ανάρτηση στο ιστολόγιό του από έναν συνεργό του Pirate Bay, ενός χάκερ με το παρατσούκλι Mr. Spock, λίγο μετά τη δικαστική διαδικασία το 2012, όπου ο πειρατής σχεδίασε ένα όραμα ενός μέλλον στο οποίο περιεχόμενο που προστατεύεται από πνευματικά δικαιώματα θα μεταφέρεται με drones που θα μεταφέρουν τα επιθυμητά τραγούδια και τηλεοπτικές εκπομπές. Επεισόδια της σειράς θα παραδίδονται στους χρήστες μέσω ασύρματων ραδιοφωνικών σημάτων.

Λόγω των ολοένα αυξανόμενων πιθανοτήτων πειρατείας και της αδυναμίας των αρχών να ανταποκριθούν έγκαιρα σε αυτές, τα τελευταία χρόνια, οι καλλιτέχνες έπρεπε να συμβιβαστούν με πολύ χαμηλότερο μισθό από ό,τι συνηθιζόταν στο παρελθόν.

Για παράδειγμα, το πιο δημοφιλές τραγούδι του 2014 από την Taylor Swift – Shake it, παίχτηκε 46 εκατομμύρια φορές στον ιστότοπο ροής μουσικής Spotify, αλλά η ίδια η Swift πήρε μόνο 300 χιλιάδες δολάρια από αυτό. Μπορεί να έχουμε ήδη δει το τέλος της χρυσής εποχής της μουσικής βιομηχανίας. Οι εποχές που ένας δίσκος ήταν ένα φυσικό αντικείμενο που αγοράζει και χρησιμοποιεί ο καταναλωτής έχουν σχεδόν παρέλθει και ο σημερινός καλλιτέχνης, ως συμμετέχων στην αγορά, μοιάζει περισσότερο με έναν αναγεννησιακό βάρδο τραγουδιστή, στον οποίο οι περαστικοί πέφτουν ένα καπίκι αν του αρέσει.