Μια παλιά φωτογραφία

Την κοίταξες και κάτι σου θύμισε,
μπορεί και κάποιον,
μια γλυκιά νοσταλγία για τα περασμένα
-αυτά που δεν πρόκειται να ξαναρθούν ποτέ-
γιατί έτσι είναι ο χρόνος…

Νομίζεις πως μπορείς όλα να τα νικήσεις
και να τα ξεπεράσεις.
Τι ματαιότητα!
Τίποτα δεν μπορείς να κάνεις.
Είχες όνειρα, δεν λέω, αλλά τι έκανες;
Ἠσουν ξέγνοιαστος και γεμάτος υποσχέσεις,
μια νεανική τρέλα που δεν τελείωνε ποτέ.

Τι καλά που ήταν τότε!
Θυμάσαι;
Και πώς να το ξεχάσεις…
Είχες όλη τη ζωή μπροστά σου!
Τι κρίμα που τα χρόνια πέρασαν…
Μόνο αυτή η παλιά φωτογραφία έχει μείνει για να
σου θυμίζει τα περασμένα.
Την πιάνεις στα χέρια σου και η υφή του χαρτιού έχει αλλάξει,
μυρίζει σαν παλιό βιβλίο και έχει κιτρινίσει από τη σκόνη.
Ήταν ασπρόμαυρη και όμως μπορούσες να πλάσεις στο μυαλό σου
ολόκληρο το τοπίο…τη γαλάζια θάλασσα…τη χρυσή άμμο…τον καθαρό ουρανό…
και απέναντι τα βουνά, καταπράσινα και αγέρωχα.

Θαρρείς πως θα γίνει κάτι μαγικό και θα πας πάλι πίσω,
τότε που ήσουν ευτυχισμένος.
Εκεινή τη μέρα ,θυμάμαι, ήθελες τόσα πολλά να κάνεις!
Τράβηξες αυτή τη φωτογραφία προσπαθώντας να κρατήσεις αυτή τη στιγμή.
Να απαθανατίσεις αυτό το μεγαλείο όσο καλύτερα μπορούσες.
Μα τι ανοησία!
Λες και μπορείς να κρατήσεις το χρόνο μέσα στα χέρια σου και αυτός δεν θα φύγει ποτέ.
Τρέφεις αυταπάτες για ένα παρελθόν που πέρασε ανεπιστρεπτή και ψεύδεσαι στον ίδιο σου τον εαυτό.
Και δεν συνηδητοποιείς ότι όλα έχουν τελειώσει  ,παρά μόνο όταν είναι αργά…
πολύ αργά…

Η ζωή που πέρασε
Ο χρόνος που έφυγε
Τα όνειρα που χάθηκαν

Όλα σ΄αυτή τη παλία φωτογραφία!
Όλα αυτή η παλιά φωτογραφία!