Όταν ο κύκλος έγινε τετράγωνο

 Μια παρέα νεότερων, μπήκε στο μαγαζί και εκείνος τους κοίταξε με περιφρόνηση. <<Έχω αποκτήσει το σύνδρομο του γεροντικού ρατσισμού, όλες οι προηγούμενες γενιές μου φαίνονται βλαμμένες>>, δήλωσε ρουφώντας το καφεδάκι του. Η συντροφιά του, συμφιλιωμένη με την ιδιοτροπία του, αποκρίθηκε με ένα χαμόγελοo. Από εκείνα τα χαμόγελα  που υποκρύπτουν νουθεσία.

Στην πρωινή τους εξόρμηση, έκαναν βόλτα στον λευκό πύργο και περπάτησαν ανάμεσα στα καφέ της πόλης. Και περπάτησαν στα σοκάκια κάτω από ξεχασμένα Χριστουγεννιάτικα στολίδια. Και περπάτησαν στους γεμάτους  κίνηση  δρόμους. Και περπάτησαν… Και περπάτησαν…  Και περπάτησαν γιατί δεν έβρισκαν  πουθενά να καθίσουν.  Δεν μπόρεσαν να εντοπίσουν πουθενά δύο κενές καρέκλες!  Τόσο πλούσιες  καφετέριες σε μια τόσο φτωχή χώρα; Τέθηκε το παράδοξο της εποχής.

Αφού βρήκαν ένα μαγαζί καθόλου στα γούστα τους, έδωσαν παραγγελία και ακούμπησαν τα βιβλία τους στο τραπέζι. Άρχισαν  να συζητούν για την ρευστότητα  της νιότης. Για τα χρόνια που περνούν με ασύλληπτη ταχύτητα και υφαίνουν πίσω τους ιστούς ερωτηματικών. Σε μια Ελλάδα, σχολίασαν, που οδηγείται ελεγχόμενα σε μια ανεξέλεγκτη δίνη, που θα μας τραβήξει όλους στον βυθό της, αφήσαμε στην άκρη τα υποκείμενα μας. Ξεχάσαμε να μάθουμε τι θέλουμε να είμαστε. Ο γλωσσοδέτης και η αμαρτία της ζωής μας, σχολίασαν.

Άνοιξε τον λογαριασμό σου δωρεάν στην Freedom24 και λάβε μια εντελώς δωρεάν μετοχή αξίας έως και $800

Τόσο μεγάλη έγινε η προβολή της έκτακτης ανάγκης, που αρχίσαμε αμέσως τις εκπτώσεις. Αρχίσαμε να κόβουμε λίγο από την πίστη μας, λίγο από την αισιοδοξία μας, λίγο από τις φιλοδοξίες μας που διαρκώς θόλωναν. Λίγο από το λίγο που μας απέμεινε. Ψαλίδι σε όλα και όλους. Αλλά αυτά έχουν ειπωθεί ξανά και ξανά, ας μην τα ανακυκλώνουμε, συμφώνησαν.

Το χειρότερο προκύπτει τώρα, είπαν, τώρα που πρέπει να αποφασίσουμε σε ποια γλώσσα θα ονειρευτούμε. Σε ποια γλώσσα θα συνεργαζόμαστε. Σε ποια γλώσσα θα κάνουμε έρωτα. Σε ποια χώρα θα αποδράσουμε για να σταματήσουμε τις εκπτώσεις. Που θα κάνουμε την πρακτική μας, το μεταπτυχιακό μας, την δουλειά μας και τις ρίζες μας;

Την απόφαση του προορισμού, πρέπει φυσικά να πάρεις  με κόστος ηθικό και συναισθηματικό, συμπλήρωσαν.  Ηθικό γιατί είναι παράνομη η σκέψη της φυγής, δεν την αποδέχονται οι άγραφοι κανόνες ηθικής που έχεις πλάσει χρόνια τώρα. Είναι ηθικό να εγκαταλείψεις τη χώρα σου, σε μια εποχή που χρειάζεται το επιστημονικό προσωπικό της; Αναρωτιέται ο λόγος. Είναι ηθικό να εγκαταλείψεις τον εαυτό στο ενδεχόμενο να μη γίνεις ποτέ επιστήμονας; Αναρωτιέται ο αντίλογος.

Συναισθηματικό γιατί είναι έγκλημα ενάντια στην ψυχή σου, παραδέχτηκαν. Είναι εύκολο να απαρνηθείς ό, τι σε προσδιορίζει σαν προσωπικότητα, μια οικογένεια, μερικούς φίλους, γειτονιές, την μυρωδιά της θάλασσας, τον πολιτισμό σου; Αναρωτιέται ο λόγος. Είναι εύκολο να αποδεχθείς την προσωπικότητα σου πληγωμένη και κατακερματισμένη σε ένα μέλλον απρόσφορο; Αναρωτιέται ο αντίλογος.

Μα δεν υπάρχει, διαμαρτυρήθηκαν, καμία συλλογικότητα. Ο ατομικισμός είναι σε έξαρση. Πως γίνεται εν όψει εκλογών, που αδυνατείς να προσανατολιστείς πολιτικά, να μην τρελαίνεσαι; Να μη χάνεις το μυαλό σου, που συναντάς πλήθη νέων στις καφετέριες και ελάχιστους στους δρόμους να διαδηλώνουν ή να συζητούν, χωρίς κομματικές ομπρέλες αλλά συνεργατικές ιδεολογίες; Αναρωτήθηκαν εξαγριωμένοι.

Και αφού προβληματίστηκαν, πληγώθηκαν, φοβήθηκαν και οργίσθηκαν με την κοινωνία και τους εαυτούς τους, πλήρωσαν και έφυγαν βιαστικοί. Μα ένα βιβλίο, γλίστρησε απ’ το τραπέζι και έπεσε στο πάτωμα. Έμεινε εκεί για ώρες, καθώς περνούσαν παπούτσια λογής λογής από δίπλα του. Δεν ήξεραν αυτοί οι νέοι που βιάστηκαν να βιώσουν γεροντικό ρατσισμό, πως η διέξοδος τους βρίσκονταν στο πάτωμα. Σε ένα βιβλίο που στην τελευταία σελίδα έγραφε πως όσο αδύναμος και να νιώσεις, όση μοναξιά και αν βιώσεις, σε όποιο περιβάλλον και αν βρεθείς, ένα έχει σημασία. Να το αντέξεις.

Όπου και να καταλήξεις, εντός ή εκτός συνόρων, μόνος ή με συμμάχους, το μόνο που πραγματικά μετράει είναι να καταφέρεις να κουβαλήσεις στις πλάτες σου το βάρος των επιλογών. Ό, τι ταυτότητα και να αποκτήσεις, θα έχεις σίγουρα την ιδιότητα του μαχητή. Γιατί το τέλος της ανοχής, είναι η αρχή της αντοχής. Τόσο απλά, τόσο ρεαλιστικά. Και η ανοχή εξαντλήθηκε, την καπνίσαμε μέχρι τη γόπα. Έγινε στάχτη ενός τσιγάρου που μας μετέτρεψε σε ασθενείς  του ίδιου μας του εαυτού.

Σε λίγες ημέρες, βαριά ασθενικός, ψηφίζεις. Aν ο κύκλος είναι φαύλος, πρέπει να τον σπάσεις. Με την μετάπλαση του σε τετράγωνο, δεν κερδίζεις τίποτα. ’’ Ένα παιδί μετράει τα άστρα’’ καταντήσαμε.

Υ.Γ  Όσο ζούμε στην χώρα των <<50 ευρώ με απόδειξη, 45 χωρίς>> δεν υπάρχει λόγος να ψάχνουμε για Μεσσίες.

Υ.Γ 2 Αντώνη, Αλέξη, Σταύρο σας αποδίδω το φιλί του Ιούδα, με εκτίμηση το παιδί.