Η ζωή του Όσκαρ Καλπάκ

Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι ο καθένας από εμάς μπορεί να αλλάξει τη μοίρα και το μέλλον των ανθρώπων του με τις πράξεις του. Αυτό ακριβώς έκανε ο συνταγματάρχης Όσκαρς Καλπάκ εν γνώσει του ή εν αγνοία του. Η ίδια του η ζωή ήταν επίσης γεμάτη γεγονότα, καθώς και η συμβολή του στην τύχη όλων είναι αδιαμφισβήτητη. Είχε θετικό αντίκτυπο σε διάφορες πτυχές της ζωής της Λετονίας και των Λετονών.

Ο Όσκαρς Καλπάκ γεννήθηκε στις 6 Ιανουαρίου 1882 στην ενορία Meirani της κομητείας Cēsi, την Ημέρα των Άστρων. Η αρχή της ζωής του οδηγεί πίσω σε εκείνες τις ακατανόητες και περίπλοκες περιστάσεις και γεγονότα, επομένως πιστεύω ότι η γνώση του ποιος ήταν ο Καλπάκ είναι καθήκον κάθε πολίτη της Λετονίας που σέβεται τον εαυτό του.

Προερχόμενος από μέτρια οικογένεια, ο Όσκαρ Καλπάκ επέλεξε να υπηρετήσει στον στρατό της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Ο λόγος αυτής της απόφασης ήταν ότι δεν απαιτούσε οικονομικά έξοδα. Σε μια εποχή που η Λετονία χρειαζόταν βοήθεια, ήταν έτοιμος να την παράσχει. Τον Δεκέμβριο του 1918, μετά από πρόσκληση του Υπουργείου Εξωτερικών, ο Καλπάκ δημιούργησε ένα ξεχωριστό τάγμα Λετονών. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι όλοι οι πολεμιστές είχαν ισχυρή εθνική στάση και ήταν πιστοί στον ηρωικό συνταγματάρχη.

Με το pigogo.gr παίρνεις λεφτά πίσω από τις online αγορές σου στα πιο γνωστά καταστήματα

Οι κομμουνιστές πέρασαν από τη Ρίγα, εισέβαλαν περαιτέρω στο Zemgale και ήλπιζαν να καταλάβουν και το Kurzemi, αλλά ο Καλπάκ ήταν ανένδοτος ότι δεν έπρεπε να τους επιτραπεί πέρα ​​από την ορμητική Venta. Παράλληλα, κατέστη δυνατή η ταχεία ενίσχυση των μονάδων του συνταγματάρχη Καλπάκ με τους γενναίους νέους του Κουρζεμέ, που είχαν έντονο εθνικό ζήλο και έντονο μαχητικό πνεύμα. Αύξησαν πολύ τον αριθμό του στρατού.

Η 3η Μαρτίου 1919 ήταν μια σημαντική μέρα: όλες οι μονάδες υπό την ηγεσία του συνταγματάρχη Καλπάκ πήγαν στην επίθεση κατά των κομμουνιστών. Οι Γερμανοί δεν ενδιαφέρθηκαν για την άμεση απελευθέρωση της Λετονίας: στη συνέχιση των μαχών, ήλπιζαν να αποκτήσουν νέα βάση στη Λετονία και σε ολόκληρη την περιοχή της Βαλτικής, εκπληρώνοντας τη λαχτάρα τους για την πρώην γερμανική αριστοκρατία.

Η ένταση των πρώτων μαχών συγκλόνισε τους κομμουνιστές και υποχώρησαν αιφνιδιασμένοι, αλλά η μοιραία 6η Μαρτίου έδιωξε τον νεαρό ηρωικό συνταγματάρχη Καλπάκ από τις τάξεις τους. Ο συνταγματάρχης Καλπάκ απομακρύνθηκε σωματικά από το πεδίο της μάχης και μεταφέρθηκε στους μαχητές του κόσμου των πνευμάτων, αλλά υπάρχει η επιθυμία να αναφέρουμε ξανά και ξανά τι είπαν οι δικοί του πολεμιστές μετά, νιώθοντας τον εχθρό να τρέπεται σε φυγή πανικόβλητος: σαν το πνεύμα του Kalpak ήταν φιλοξενούμενος του εχθρού του φόβου.

Ο ίδιος ο Καλπάκ δεν έζησε την προηγούμενη προφητεία του για την επιστροφή του, ωστόσο, η ισχυρή εθνική στάση του Όσκαρς Καλπάκ ενέπνευσε βαθιά τους μαχητές του και η ισχυρή πεποίθηση του Καλπάκ ότι η Λετονία θα απελευθερωνόταν από όλους τους εχθρούς και θα απελευθερωθεί έγινε πραγματικότητα. Παρά τη δυσπιστία πολλών, ο Καλπάκ πίστευε στη χώρα του.

Έζησε μια σχετικά σύντομη ζωή, αλλά ήταν γεμάτη σπουδαία γεγονότα. Ακόμη και μετά το θάνατό του, ο συνταγματάρχης «βραβεύτηκε» με το Πολεμικό Τάγμα Lāčplēš. Είναι το υψηλότερο βραβείο του Λετονικού αγώνα για την ελευθερία. Οι άνθρωποι συνήθως κρίνονται μόνο μετά το θάνατό τους και ο Καλπάκ δεν ήταν εξαίρεση. Ο Καλπάκ δεν έμαθε ότι οι μάχες έληξαν με την ανάκτηση της ελευθερίας, η οποία, όπως αποδεικνύεται αργότερα, ήταν βραχύβια.

Μάλλον ο Καλπάκ θα ήταν περήφανος για το μνημείο που χτίστηκε με τα κονδύλια που δώρισε ο κόσμος. Ο Καλπάκ με τη μονάδα του απέδειξε το θάρρος των ανθρώπων, τον επαγγελματισμό σε μέτριες συνθήκες και εξοπλισμό, τον πατριωτισμό και την πίστη στη χώρα του. Μπορεί να υποτεθεί με ασφάλεια ότι ο Καλπάκ όχι μόνο παρακίνησε τους στρατιώτες, αλλά και το έθνος, αύξησε την αυτοπεποίθησή του και τη διατήρηση της πίστης.