Ο μαυροπίνακας

Παρατηρώ τα σημάδια

Και σκέφτομαι πως απ ‘το απόλυτο τίποτα

Κάτι είναι κι αυτό

Στον μαυροπίνακα σημάδια απ’ την κιμωλία διακρίνονται

Σημάδια μιας αγάπης με ημερομηνία λήξης που τώρα ξαναρχίζει

Στον ίδιο πίνακα, στην ίδια αίθουσα.

Ίδιες οι λέξεις, τα αρχικά, οι καρδιές οι ζωγραφισμένες με πάθος

Βουτηγμένες στον Ενθουσιασμό που βάφτισαν “Έρωτα”, μέγα λάθος.

Κι όταν -τελικά- ο έρωτας προήλθε από αυτούς τους δύο, τους τρέλανε.

Κι έφυγε ο Έρωτας και την θέση του πήρε η Αγάπη. Και την θέση αυτής ο Εγωισμός. 

Ήταν σαφής όταν της το έλεγε.

Ενθουσιασμός, Έρωτας και Εγωισμός, τους μπέρδευαν, και τα δύο από “Ε” ξεκινάνε, και έκαναν τα μάτια τους να γυαλίζουν, πότε απ’ την χαρά και πότε απ’ το δάκρυ.

Δεν μπορούσαν να τους ξεχωρίσουν. Όχι πάντα, όχι  με σιγουριά.

Στον Κόσμο εκείνο τίποτα δεν είναι…προσωρινό. Όλα Μόνιμα είναι.

Κι ας τελείωσαν όλα. Ο,τι ένιωσαν ήταν κάτι μαγικό. Η ουσία έμεινε.

Απόδειξη ο μαυροπίνακας. Οι δείκτες του ρολογιού γρήγορα άλλαζαν θέση, περνούσαν οι μέρες. Πέρασαν και τα χρόνια μα τα σημάδια εκεί. Τα παλιά έχουν σχεδόν εξαφανιστεί. Τα καινούρια μόνο υπενθυμίζουν πως κάθε τόσο γυρίζουν τόσο Εκείνη όσο Εκείνος και προσθέτουν λέξεις, αρχικά, καρδιές. Όπως παλιά. Σαν να σταμάτησαν οι δείκτες.

Σαν να πάγωσε ο χρόνος στο τότε. Σαν.

 Μπερδεύονται, αμφιβάλλουν. Τι είναι αλήθεια τι ψέμα;

Μήπως παρελθόν και παρόν έμειναν ίδια; Σαν τον ρόλο του Χρόνου.

Σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Αν γινόταν να βγάλουν τις καρδιές τους έξω θα τρόμαζαν από την αγάπη που κρύβουν μέσα τους. Ίσως να πονάνε πολύ γιατί χτυπάνε δυνατά  όταν το βλέμμα του συναντάει το δικό της και χωρίς να το καταλάβουν χαμογελάνε ο ένας στον άλλον.

Ο Έρωτας ευθύνεται για αυτόν τον πόνο της καρδιάς

Και για να εκφράσει την χαρά της χοροπηδάει σαν τρελή και χτυπάει δυνατά

Την ακούς; Λιώνει. Πεθαίνει. Φοβάται. Τρέμει. Πονάει. Αγαπάει. Λατρεύει.

 Σαν να πάγωσε ο χρόνος στο τότε. Σαν.