Κουρέψτε τον

Θα έχεις παρατηρήσει και εσύ πως σε αρκετούς πολυσύχναστους δρόμους της επαρχίας, κάπου σε κάποιο 40άρι ισόγειο βρίσκεται ακόμα κάποιο μαγαζί με την επιγραφή «Κουρείο». Ένα μαγαζί που πολλές φορές απορούμε πως και δεν έχει κλείσει από τον ανταγωνισμό των σύγχρονών κομμωτηρίων και σχεδόν σε κανέναν μας δεν έχει περάσει από το μυαλό να πάμε να κουρευτούμε εκεί. Βέβαια η ζωή είναι απρόβλεπτη…

Κάπως έτσι λοιπόν, σε μια βόλτα μου κάπου στο 2000 με τον Παππού μου τον Νίκο έτυχε να κουρευτώ και εγώ σε ένα τέτοιο μαγαζί. Δεν θα σας πω ψέματα, εκείνος πλήρωνε οπότε δεν είχα άλλη επιλογή από το να πάρω τις μπούκλες μου και να μπω στο μαγαζί μαζί του. Καθώς κάθισα στην καρέκλα ο παππούς μου είπε λακωνικά στον μπαρμπέρη «κούρεψε τον». Σαν ντροπαλό παιδί που ήμουν δεν είπα κάτι αλλά μόλις τελειώσαμε και φύγαμε σταμάτησα τον παππού μου έξω από το μαγαζί και τον ρώτησα γιατί ο κουρέας δεν με ρώτησε πως θέλω να κάνω τα μαλλιά μου, τονίζοντας μάλιστα στον παππού μου πως εγώ ήθελα να τα κάνω καρφάκια (καταραμένη αθωότητα)!Κάπου εκεί λοιπόν ο παππούς μου, με ένα ζεστό χαμόγελο έγνεψε και μου είπε «Παιδί μου, το απλό είναι το τέλειο. Από το απλό ξεκινάνε όλα. Άλλωστε, μαλλί σου στο κανονικό μέγεθος του θα είναι πάντα το πιο όμορφο».

Άνοιξε τον λογαριασμό σου δωρεάν στην Freedom24 και λάβε μια εντελώς δωρεάν μετοχή αξίας έως και $800

Η φράση αυτή με ξένισε λίγο εκείνη την στιγμή καθώς δεν μπόρεσα να καταλάβω τι ήθελε να πει (το κανονικό μέγεθος στο μαλλί είναι υποκειμενικό άλλωστε), μου τρίκλιζε το μυαλό η αλήθεια είναι για καιρό μέχρι που κατάλαβα πως δεν μιλούσε μόνο για το μαλλί μου. Μετά από λίγες μέρες κατάλαβα πως το μαλλί μου όπως μου το είχε κουρέψει ο «μπαρμπέρης» ήταν τελικά πολύ μαγκιόρικο. Μπορούσα να το κάνω καρφάκια, να το φέρω από εδώ, να το γυρίσω από εκεί και γενικά να το κάνω ό,τι θέλω.

Η ιστορία αυτή πλέον αποτελεί για εμένα τρόπο ζωής. Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως ότι και να κάνω κάποια πράγματα στον χαρακτήρα μου και στις αξίες μου δεν θα αλλάξουν όσο και αν προσπαθώ να τα επηρεάσω. Αυτά τα σταθερά πράγματα άλλωστε μας ξεχωρίζουν σαν ανθρώπους μεταξύ μας. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως πιστεύω πως πρέπει να μένουμε ίδιοι για πάντα, αντιθέτως! Είμαστε φτιαγμένοι για να ζηλεύουμε, να μιμούμαστε, να βάζουμε στόχους με σκοπό κάτι να αλλάξουμε στην ζωή μας, να επηρεαζόμαστε και γενικά να έχουμε όλες αυτές τις συμπεριφορές που μας αποτρέπουν από το να είμαστε τέλειοι.

Στην ζωή μας πρέπει να βάζουμε ρήτρες για να κρατάμε το επίπεδο που θέλουμε, όπως αυτές που βάζουμε στις εξετάσεις. Είναι σημαντικό να ξέρουμε ποια όρια δεν θέλουμε να ξεπεράσουμε και που θέλουμε να φτάσουμε. Για την «ρήτρα της μοναδικότητας» έγραψε ο Κ.Καβάφης το παρακάτω ποίημα που με εκφράζει απόλυτα:

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.