Καλοκαιρινή “Θλίψη”

Αμμουδιά. Περπατούσαμε αρκετή ώρα. Η διαδρομή όμως δεν ήταν ίδια με την τελευταία φορά. Μια εικόνα που πέρασε νοερά για λίγα δευτερόλεπτα στο μυαλό μου. Δύο άνθρωποι που πέρασαν με αντίθετες κατευθύνσεις μπροστά μας. Δύο άνθρωποι. Ένας πλανόδιος πωλητής. Ένας μίμος. Κανείς δεν μιλούσε ελληνικά. Δεν θα κρύψω τον ενθουσιασμό μου. Άρπαξα την κάμερα από την τσάντα της φίλης μου. Ο μίμος μας πλησίαζε. ‘’Θα θέλει χρήματα’’.

Δίστασα για μια στιγμή.

Με πλησίασε.‘’You can take me a picture’’. Μας έδωσε ένα γλυκό χαμόγελο και συνέχισε την πορεία του. Και τελικά δεν ήθελε χρήματα. Αυτό μόνο ζήτησε. Δεν έβαλε τιμή σε ένα χαμόγελο όπως έχει καθιερωθεί στη κοινή σκέψη.

Τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή είναι δωρεάν έτσι κι αλλιώς. Και συνέχισε την πορεία του μοναχός, με μόνη του συντροφιά την μεταμφίεσή του και το γνωστό χαμόγελο των μίμων που σε κάνει πάντα να αμφιβάλλεις. Χωρίς ιδιαίτερη εκκεντρικότητα μας πλησίασε και ο πωλητής, κουρασμένος ακόμα και για να προσπαθήσει να μας πουλήσει κάτι. Με σκυμμένο το κεφάλι στην τυραννία του ήλιου συνέχισε μοναχός  τον ίδιο δρόμο που ακολουθούσαμε και εμείς. Μόνο που η δικιά μας διαδρομή θα έκλεινε με φραπέ και Lana del Rey dj remix.

Άνοιξε τον λογαριασμό σου δωρεάν στην Freedom24 και λάβε μια εντελώς δωρεάν μετοχή αξίας έως και $800

 Μια εικόνα χίλιες λέξεις.

Δυο άνθρωποι διαφορετικοί, μοναχικές ψυχές στο κυνήγι κάποιου είδους ευτυχίας σε έναν κόσμο όπου καταδικάζει τον διαφορετικό, τον Άλλον. Και αν δεν έγραψα <<μαύρος>> το έκανα σκόπιμα. Γιατί μπορεί να είναι αφροαμερικάνος, ή Νιγηριανός, ή Κουβανός. Τόποι με μοναδικό πολιτισμό. Γιατί απλά είναι άνθρωπος που δεν αξίζει να κουβαλάει μια ταμπέλα που εσύ του βάζεις. Και αν συνεχίζεις να διακρίνεις έτσι τους ανθρώπους, κάποια στιγμή θα νιώσεις την βία που κουβαλάνε όλοι αυτοί οι διαχωρισμοί. Ίσως την δεις στο θλιμμένο βλέμμα κάποιου χαμογελαστού περαστικού μίμου. Ίσως πάλι όχι. Και αν η σιωπή μου σου κάνει εντύπωση, θυμήσου!

 Μπορεί να μην οφείλεται στο ότι δεν έχω κάτι να πω. Μπορεί απλά να σκέφτομαι.

Μπορεί κατά βάθος να απογοητεύομαι. Δεν έχει όμως σημασία. Θα το ξεχάσω σύντομα για να διατηρήσω την ανεμελιά της αγίας τριάδας κάθε Έλληνα που σέβεται τον εαυτό του ‘μπιτσόμπαρo, φραπές και οφθαλμολουσία’’. Και η Lana θα τραγουδάει το Summer times σε χαρούμενο ρυθμό επιβεβαιώνοντας την αντίφαση με την οποία χτίζεται άλλο ένα καλοκαίρι…