Καλοκαιρινή αστερόσκονη

Σήμερα είναι η νύχτα που τα αστέρια πέφτουν. Πέφτουν σαν ασημένια βροχή. Είναι κάποιες φορές που πραγματικά αναρωτιέμαι πόσο θαυμαστό είναι το μεγαλείο της ζωής. Είναι κάποιες φορές που αισθάνομαι τόσο ευγνώμων που υπάρχω σε αυτό τον κόσμο, τον μικρό, τον μέγα. Την περίοδο αυτή η χώρα μας διανύει μια ιδιαίτερα δύσκολη κατάσταση. Συναισθήματα όπως ο φόβος, η απελπισία και η απαισιοδοξία κρέμoνται σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια μας, κι εμείς, ένας λαός περήφανος και αλώβητος από τόσες δυσκολίες που έχουμε υποστεί, όπως περίτρανα αποδεικνύει η ελληνική ιστορία, έχουμε σκύψει σαν υπάκουα σκυλιά τα κεφάλια μας, γεμάτοι ηττοπάθεια. Κι όμως. Μέσα από τον ανελέητο αυτό οικονομικό πόλεμο θα έπρεπε να είμαστε ενωμένοι και να αναζητούμε την παραμικρή σπίθα ελπίδας και ευτυχίας. Θα αναφέρω ως ένα παράδειγμα την σημερινή μου μέρα, την οποία θεωρώ ιδiαίτερα δημιουργική και ξεχωριστή. Bγαίνωντας λοιπ;oν για μια βραδινή εξόρμηση στο Παλιό Λιμάνι του αγαπημένου μου νησιού, παρατήρησα πράγματα μοναδικά που οι καθημερινές δυσκολίες και οι απογοητεύσεις δεν μας επιτρέπουν να αντικρίσουμε. Οι άνθρωποι είναι τόσο ενδιαφέροντα πλάσματα. Αξίζει πραγματικά να τους παρατηρήσει κανείς.

Ποιά ιστορία να κρύβει άραγε πίσω από τις φλόγες που ξερνά σαν κάποιο τρομακτικό δράκο, εκείνη η ταχυδακτυλουργός στα πετρόκτιστα σοκάκια της παλιάς πόλης; Οι φλόγες τυλίγονται στη συνέχεια γύρω από το πολύχρωμο φόρεμά της και χάνoνται ως δια μαγείας, προκαλώντας μια αίσθηση μυστηρίου και δέους. Προχωρώντας, αντικρίζω έναν πλανόδιο μουσικό. Κρατάει την κιθάρα του τόσο ευλαβικά, όπως μια μητέρα σφίγγει στην αγκαλιά της το νεογέννητο μωρό της, λες κι εκείνη η ξεκούρδιστη κιθάρα του, είναι το πολυτιμότερο αντικείμενο της ζωής του. Θαυμάζω το πάθος του για την μουσική κι αισθάνομαι κι εγώ μια νότα περηφάνιας. Κι εκείνος, όπως κι εγώ, ακολουθούμε τα όνειρά μας. Εκείνος την μουσική, εγώ την συγγραφή. Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από την επίτευξη των ονείρων και των στόχων μας. Όσες απογοητεύσεις και αν υποστούμε ,όση στενοχώρια και αν δεχτούμε, η ευτυχία που θα νιώσουμε όταν καταφέρουμε έναν στόχο μας, ένα όνειρό μας είναι ανυπέρβλητη.

Δείτε πως να πάτε στο supermarket, χωρίς να πάτε στο supermarket…e-Fresh.gr!

Κάθομαι σε ένα παγκάκι απέναντι από τον πλανόδιο κιθαρίστα, κοιτάζoντας για ώρα τον νυχτερινό ουρανό. Πόσο όμορφο είναι το φεγγάρι! Ασημένιο και ολόγιομο. Η θάλασσα αντανακλά το μαγευτικό του φως, ανάμεικτο με τα φώτα από τα εστιατόρια του λιμανιού και φυσικά του ολοφώτιστου φάρου, που στέκει περήφανος. Το τοπίο με θαμπώνει από την υπερβολική ομορφιά του. Μονάχα μια νύμφη απομένει να ξεπροβάλλει σαν την θεά Αφροδίτη μέσα από τον αφρό της θάλασσας, για να συμπληρωθεί το σκηνικό αυτό που φαντάζει μυθικό. Συνεχίζω την βόλτα μου, όταν ξαφνικά αντικρίζω κάτι πέτρινα σκαλοπάτια. Με οξυμμένη περιέργεια, τα κατεβαίνω για να δω που θα με οδηγήσουν. Μένω άναυδη. Καταλήγουν σε έναν τεράστιο βράχο, που σκάνε πάνω του τα κύματα της θάλασσας. Χαμογελάω. Μοιάζει με ένα απομονωμένο ξερονήσι, μόνο που αυτό το τοπίο υπάρχει σαν μια όαση από την πολυκοσμία του καλοκαιριού και την βοή της πόλης. Κάθομαι σαγηνευμένη στην μέση του κοφτερού βράχου, κλείνω τα μάτια και βυθίζομαι στην μελωδία της μουσικής που κατακλύζει μέσω των ακουστικών του κινητού τα αυτιά μου, σε συνδυασμό με τον φλοίσβο των κυμάτων. Πίσω μου, μονάχα κάποια διάσπαρτα πεύκα, ενώ μπροστά μου το απέραντο σκοτάδι της έναστρης νύχτας.

Ναι, φίλοι μου. Αυτή είναι η ζωή μας. Ή τουλάχιστον η ονειρική, η αισιόδοξη πλευρά της για όσους φυσικά την επιλέξουν. Ίσως κάποιοι να χαρακτηρίσουν τα λόγια μου αυτά, έναν υπαρξιακό μονόλογος ενός εικοσάχρονου κοριτσιού. Ενός κοριτσιού που δεν έχει συναίσθηση της καταστροφής και της κατάρρευσης των ιδανικών αυτής της κοινωνίας. Ωστόσο φαντάζουν άραγε αυτά τα λόγια τόσο ουτοπικά; Φαντάζουν άραγε τόσο εξωπραγματικά; Η ευτυχία κρύβεται σε τόσο μικρά πράγματα. Αν καταφέρναμε να την ανακαλύψουμε, αυτή την απειροελάχιστη ευτυχία, τα πράγματα θα ήταν τόσο απλά. Eμείς οι άνθρωποι έχουμε την τάση να αντικρίζουμε τον κόσμο αρκετά περίπλοκα. Αδυνατώ να σκεφτώ το γιατί. Υποθέτω ότι είμαστε όντα ανασφαλή, όντα που υποταγμένα στην γεμάτη ένταση και τους ασφυκτικούς ρυθμούς της κοινωνίας, γίναμε επιφανειακοί και μόνοι. Είμαστε τρομοκρατημένοι από την οικονομική δυσχέρεια, ξεχάσαμε τί θα πει αγάπη, έρωτας, μια ουσιαστική και αληθινή φιλία. Αναλωνόμαστε σε μια επιφανειακή και μίζερη ζωή, που η σκέψη κατατρώει κάθε συναισθηματική παρόρμηση. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Για μια ζωή ανούσια, φοβική και μίζερη. <<Είμαστε αμήχανοι εκ γενετής>> όπως επισημαίνει ο Θωμάς Ιωάννου. Παραθέτω εδώ ένα απόσπασμα από το ποίημά του:

Δεν ξέρουμε

Τί να κάνουμε το στόμα και τα χέρια μας

Και καπνίζουμε τον ένα φόβο

πάνω στον άλλο

Δεν ξέρουμε

Να φιλάμε και ν’αγγίζουμε

Κι έγινε η αγάπη

Στάχτη που τίναξε

Απ΄τα ρούχα του ο Θεός

Σε καιρούς επομένως χαλεπούς και σκοτεινούς οφείλουμε να διατηρήσουμε το κουράγιο και την αισιοδοξία μας. Οφείλουμε να κρατήσουμε ψηλά το κεφάλι και να παραμείνουμε ενωμένοι. Ας αντικρίσουμε επιτέλους το δάσος και όχι το δέντρο. You may say i am a dreamer.But..am i the only one?