Εκεί στο νότο

Έφυγε και το τελευταίο μάθημα και τα πάντα μπήκαν στη θέση τους. Πλέον μπορούσα να μυρίσω το καλοκαίρι- που φέτος για ένα παράξενο λόγο ξεκίνησε νωρίς και αναρωτιέμαι αν ο λόγος ακούει στο όνομα ‘’φαινόμενο του θερμοκηπίου’’- και να απολαύσω αυτές τις θεσπέσιες διακοπές που αναζητούμε όλο το χειμώνα και η ανάγκη τους επείγει όταν εμφανίζεται απειλητικά η εξεταστική.

     Με βαλίτσα ανοιχτή και ντουλάπα ορθάνοιχτη, στοίβες ρούχων να συγκεντρώνονται στον καναπέ και στο πάτωμα, πάσχιζα να χωρέσω όλα τα απαραίτητα πράγματα που θα χρειαζόμουν για το ταξίδι μου λίγες ώρες πριν φύγω. Είναι εκπληκτικό πως ακόμα και το παλτό μπορεί να σου φανεί χρήσιμο όταν ετοιμάζεσαι να πας διακοπές! Έτσι, για να καλύπτουμε όλα τα ενδεχόμενα!

     Και αφού πάλεψα αρκετά και κατάφερα να κλείσω τη βαλίτσα, με αρκετές απώλειες ομολογώ, γύρισα το κλειδί και έφυγα από το σπίτι.

     Για πρώτη φορά είχα την ευκαιρία να περάσω δυο μήνες στην Κρήτη- ειδικά για μένα, που όπως και να το κάνουμε  τόσα χρόνια ήμουν ορεινή κάτοικος κι έβλεπα θάλασσα μονάχα για μερικές μέρες, η πρόταση αυτή φάνταζε απίστευτα καταπληκτική και διαφορετική μαζί. Τι καλύτερο από ένα νησί για να περάσεις ολόκληρο το καλοκαίρι σου!

     Και μάλιστα μιας και νησί δίχως πλοίο δεν νοείται, δεν δίστασα να διαλέξω λεωφορείο και πλοίο αντί για αεροπλάνο για να φτάσω στον προορισμό μου. Βέβαια, οι δεκαοκτώ ώρες του ταξιδιού δίχως παρέα με ανησυχούσαν κάπως, αλλά αυτό ήταν που με μάγευε κιόλας… Ίσως το να αποδείξω στον εαυτό μου ότι μπορώ να τα καταφέρω και μόνη μου, ίσως ότι θα ήταν η αφορμή να σκεφτώ και να απολαύσω τη διαδρομή… Εξάλλου, τι είναι η Ιθάκη δίχως το ταξίδι;

     Κι έτσι ξεκίνησα. Αποχαιρέτησα τη Θεσσαλονίκη και κοίταξα έξω από το παράθυρο βλέποντας τη μία πόλη μετά την άλλη να τρέχουν στο πλάι μας λες και ήθελαν κι αυτές να πάνε διακοπές, να έρθουν μαζί μας, να μας κρατήσουν συντροφιά ή απλά να μας κουνήσουν το μαντήλι σαν φτάσουμε στο λιμάνι. Λάρισα, Λαμία, Αθήνα, Πειραιάς…

      Είχαν περάσει κιόλας επτά ώρες ταξιδιού… Κατεβήκαμε από το λεωφορείο και ανεβήκαμε στο πλοίο. Και ήταν τόσο μεγάλο!

Με το pigogo.gr παίρνεις λεφτά πίσω από τις online αγορές σου στα πιο γνωστά καταστήματα

      Εννοείται πως χάθηκα. Και ποιος δε χάνεται σ’ ένα πλοίο με οχτώ καταστρώματα,  μπαρ στην πισίνα και τρία σαλόνια; Και αφού γύρισα από εδώ και από εκεί μην ξέροντας που να πάω, βρέθηκα σ’ ένα ήσυχο διάδρομο με τρία τραπεζάκια. Δεν ήξερα πώς θα βρω την έξοδο, αλλά είχα μπροστά μου ακόμα ώρες πολλές για να με απασχολεί αυτό, χωρίς να σημαίνει ότι δε φανταζόμουν συνεχώς πως το πλοίο θα με γύριζε πίσω στον Πειραιά όταν θα έχανα την αποβίβαση!

      Και η ώρα δεν περνούσε. Κακά τα ψέματα! Όσο και να θέλεις να σκεφτείς, όσο και να αποζητάς λιγάκι την μοναξιά για να ηρεμήσεις έρχεται κάποια στιγμή που αναζητείς και την παρέα. Έτσι, τους πήρα όλους με τη σειρά τηλέφωνο. Τη μαμά, τον μπαμπά, την αδερφή μου, δυο- τρεις(εντάξει τέσσερις – πέντε!) φίλους και πάνω στο ένατο τηλεφώνημα με πλησιάζουν δυο  κυρίες και ένας νεαρός για να καθίσουν στο τραπέζι μου και να παίξουν μπιρίμπα. Κι έτσι βρέθηκα από τη μια στιγμή στην άλλη μ’ ένα μάτσο χαρτιά στο χέρι, να προσπαθώ να κάνω μπιρίμπα για να πάρω τα «πλακάκια» μου και να κερδίσω!

      Είχε πάει ήδη πεντέμισι το πρωί… Σε λιγότερο από ώρα θα ρίχναμε άγκυρα. Χαιρέτησα τους φίλους μου και βγήκα στο κατάστρωμα. Άρχισε να χαράζει. Ένα απαλό ροζ κάλυπτε τον ορίζοντα και διέλυε το σκούρο  χρώμα της θάλασσας. Το πρωινό αεράκι έδιωχνε μακριά κάθε ίχνος νύστας της ξάγρυπνης νυχτιάς και γέμιζε τα πνευμόνια με οξυγόνο. Καθώς πλησιάζαμε ολοένα και περισσότερο, ο ήλιος εγκατέλειπε τις αναστολές του κι έβγαινε δειλά δειλά από το νησάκι του «Δράκου» για να μας χαιρετήσει και να μας καλωσορίσει.

    «Καλημέρα», του είπα κι εγώ και αποβιβάστηκα.

      Κοίταξα τους ανθρώπους δίπλα μου φορτωμένους με βαλίτσες να αναζητούν κάποιον μέσα στο πλήθος στο λιμάνι. Φίλος, γονιός, θείος, ξάδερφος…

      Ένιωσα θλίψη για το ταξίδι που τελείωσε, μα παρηγορήθηκα στη σκέψη ότι το αληθινό ταξίδι θα ξεκινούσε από την ίδια κιόλας μέρα. Ηράκλειο, Χερσόνησος, Μάλια, Μάταλα ήταν όλα εκεί και με περίμεναν!

     Γέλασα και αναζήτησα το δικό μου «πρόσωπο» στο πλήθος στο λιμάνι…Στεκόταν στην άκρη λίγο πιο πέρα και με περίμενε.

Κι έτρεξα κοντά του φωνάζοντας «Καλό Καλοκαίρι».

«Καλό μας Καλοκαίρι, λοιπόν!»