Ο πραγματικός χρόνος που περνάμε έξω είναι ελάχιστος.

Εγκλεισμός

Στεκόμαστε εύλογα, στη βίαιη ανατροπή που έφερε ο υποχρεωτικός εγκλεισμός στη ζωή μας. Δεν είναι όμως, η ρουτίνα των ανθρώπων στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις μια επαναλαμβανόμενη αλληλουχία εγκλεισμών; Σπίτι – αυτοκίνητο (ή λεωφορείο) – δουλειά (ή σχολή) – ξανά σπίτι. Με σύντομα διαλείμματα σε κάποιο εμπορικό ή κατάστημα διασκέδασης ή ένα γυμναστήριο. Ο πραγματικός χρόνος που περνάμε έξω είναι ελάχιστος.

Με κάθε νέα σύνδεση ρεύματος ή φυσικού αερίου κερδίζετε 50€ δωροκάρτα Shell

Εγκλεισμοί που τους υφιστάμεθα αδιαμαρτύρητα, αφού θεωρούνται φυσιολογικοί, αν και λίγες μόλις δεκαετίες πριν, θα εκλαμβάνονταν ως παράλογοι ή και απάνθρωποι. Η εναλλαγή τους, μαζί με την ιδέα ότι έχουμε ακόμη επιλογές, συντηρούν μια ψευδαίσθηση ελευθερίας, παρότι οι προϋποθέσεις αυτής της ελευθερίας, μιας διαφεύγουν όλο και περισσότερο.

Ανθρώπινες επαφές

Αλλά και οι ανθρώπινες επαφές έχουν πλέον ελαχιστοποιηθεί και στη πλειονότητά τους, διαμεσολαβούνται από την τεχνολογία. Οι περισσότεροι δουλεύουμε κατά μόνας, μπροστά από έναν υπολογιστή, η επικοινωνία γίνεται μέσω κινητών, ενώ η αλληλεπίδραση μετατοπίζεται διαρκώς από τον «αναλογικό», στον «εικονικό» κόσμο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Σε σημείο μάλιστα, η «φυσική» επαφή να μας προκαλεί αμηχανία ή βαρεμάρα, και να καταφεύγουμε ξανά στα κινητά μας, όταν είμαστε με άλλους.

Ποια λοιπόν, είναι η τομή της σημερινής συνθήκης σε σχέση με αυτό που βιώνουμε μέχρι χθες στην ομαλή καθημερινότητά μας; Το ότι ο χώρος εγκλεισμού έχει, για τους περισσότερους, περιοριστεί σε έναν, αντί για δύο ή τρεις που είναι συνήθως; Ή μήπως το ότι επικοινωνούμε αποκλειστικά μέσα από τα κινητά και όχι κατά 80%, όπως κάναμε πριν;

Με κάθε burger, δώρο αναψυκτικό 330ml!

Η οικονομία και η κοινωνία μας είναι έτσι δομημένες ώστε να μας απομακρύνουν τον έναν από τον άλλον, να μας απομονώνουν σε φυσικούς και εικονικούς μικρόκοσμους. Μικρόκοσμοι που στηρίζονται στη φαντασίωση ότι μας δίνουν τον απόλυτο έλεγχο ατομικά, την ίδια στιγμή που μας απαλλοτριώνουν συλλογικά, συγκαλύπτοντας τον αναγκαστικά κοινωνικό χαρακτήρα της ύπαρξής μας.

Όσο πιο αυτάρκεις και δυνατοί αισθανόμαστε με το έξυπνο κινητό, το ατομικό σπίτι και το αυτοκίνητό μας, τόσο περισσότερο ανήμποροι γινόμαστε στ’ αλήθεια, θεατές της ίδιας μας της ζωής, που αυτές τις μέρες μοιάζει με αποκαλυψιακή ταινία.

Dimitris Tsirkas FB