Διήγημα: ”ΣΩΠΑ…”

του Χαράλαμπου Τσακίρη *

-“Ξέρεις μπαμπά…”, μου είπε ο γιος μου κάποια στιγμή που καθόμασταν στη κουζίνα καθώς έφτιαχνα ένα μεταμεσονύκτιο σνακ γιατί όλη μέρα δεν είχα φάει παρά μόνο 2 μανταρίνια…

-“Έλα, πες μου…” του είπα. Φάνηκε να κοντοστέκεται και έτσι τον ενθάρρυνα… “Τι σκέφτεσαι;”.

-“Να, τώρα τελευταία έχει γίνει πραγματικά χαμός στη ζωή μου και δεν ξέρω τι να κάνω. Έχω απογοητευτεί, από τις καταστάσεις… από τους ανθρώπους γύρω μου και… και από τον εαυτό μου…”

Θέλεις να μειώσεις τον λογαριασμό του ρεύματός σου; Είναι απλό!

…δεν είπα ούτε λέξη, άφησα να πάρει λίγο το χρόνο του για να νιώσει πως μπορεί να προχωρήσει και άλλο με αυτό που σκέφτεται…

-“Βλέπεις τι γίνεται εκεί έξω, δουλειές δεν υπάρχουν, σπούδασα για να δουλεύω κάπου αλλού με ελάχιστο μισθό, γενικά δεν κάνω αυτό που μου αρέσει και πραγματικά δεν μπορώ να δω πως θα αλλάξει αυτό εφόσον σήμερα σχεδόν ΟΛΟΙ, περνάνε τα ίδια… Νιώθω πως δεν έχω επιλογές… 

Επίσης… να…ξέρεις και η κατάσταση με την Μαρία που σταματήσαμε τη σχέση μας και δε βλεπόμαστε πλέον. Με έχει επηρεάσει αρκετά  αυτό, όπως και να το κάνουμε δεν είναι και λίγο. Τα σχέδια που έκανα για τους δυο μας, τα σχέδια που έκανα για τη δουλειά μου, τα σχέδια που θα ήθελα να κάνω και οι αυξανόμενες υποχρεώσεις και με την ευθύνη των παιδιών που στηρίζω στο ίδρυμα είναι κάτι τεράστιο για ‘μένα.

Νιώθω πως τα πάντα γύρω μου με πνίγουν, έχω πελαγώσει και δεν ξέρω που να στραφώ. Προσεύχομαι αλλά δεν έχω βρει κάτι που θα με βοηθήσει… “

Κουνώντας συγκαταβατικά το κεφάλι κρατήθηκα για να μη μιλήσω. Ήθελα να αρχίσω να του κάνω ερωτήσεις και να του δίνω συμβουλές, μα ήθελα να μου δώσει την άδεια πρώτα κάνοντάς την ερώτηση. 

-“Τι να κάνω, θέλω να ξεφύγω, θέλω να πάω για ύπνο και όλα να έχουν φύγει μέχρι να ξυπνήσω…”

Προσευχήθηκα για λίγα δευτερόλεπτα, και τον ρώτησα…

-“Ξέρεις, μέσα στη φασαρία των προβλημάτων και κάποιος άλλος κοιμότανε, και όταν ξύπνησε, με μία κουβέντα, όλα γαλήνεψαν… Το ξέρεις αυτό το κομμάτι;”

Με κάθε burger, δώρο αναψυκτικό 330ml!

-“Ναι”, μου απαντά. “Είναι το σημείο που στο κατά Μάρκον, ενώ είχε μπει ο Χριστός σε ένα πλοιάριο ξάπλωσε πάνω σε ένα μαξιλάρι και κοιμόταν. Καθώς γίνονταν όλα αυτά μία τρικυμία ξέσπασε και όσο περνούσε η ώρα τόσο το χειρότερο…Ε, μετά από λίγη ώρα Τον ξύπνησαν, είπε στον άνεμο να σωπάσει, έτσι και έγινε… Μα καλά, τι σχέση έχει αυτή η ιστορία… Μήπως εγώ μπορώ να πω να σταματήσουν όλα;”.

-“Σίγουρα όχι, πίστεψέ με, αν μπορούσες θα σε φώναζα να μου λύσεις όλα τα προβλήματα με τους ανθρώπους που δουλεύω… Το δίδαγμα, ανάμεσα σε άλλα βρίσκεται αλλού.

Σε αυτή την ιστορία η ζωή σου είναι το πλοιάριο, έχεις ένα στόχο, ένα προορισμό, να πας σε ένα λιμάνι να αράξεις. Καθώς πλέεις έρχονται κύματα, τα κύματα αυτά γίνονται όλο και πιο δυνατά, και έτσι, ξαφνικά, πριν το καταλάβεις η τρικυμία έχει κάνει το πλοιάριό σου να φύγει από το στόχο, το μυαλό σου να μπερδευτεί και το μόνο που σε νοιάζει δεν είναι ο στόχος σου ο αρχικός πλέον, αλλά να ξεφύγεις από αυτή τη δύσκολη κατάσταση σου αρκεί να επιβιώσεις, σωστά;”

-“Σωστά” πρόσθεσε, με ένα τόνο πολύ μελαγχολικό, που μου σπάραξε τη καρδιά. Για άλλη μια φορά για λίγα δευτερόλεπτα, προσευχήθηκα. 

-“Λοιπόν” συνέχισα, “δεν θα αρχίσω να σου λέω πως, όλα γίνονται για κάποιο λόγο αν και κατά την άποψη μου δεν είναι λάθος, ή δεν θα σου πω πως ότι δε σε σκοτώνει σε κάνει δυνατότερο. Θα σου πω όμως το εξής… Φαντάσου πως μέσα σε όλη αυτή την αναστάτωση, σε όλη αυτή τη τρικυμία μέσα στο πλοιάριο, οι μαθητές να έχουν τρελαθεί από την αγωνία τους στο πως θα επιβιώσουν, να μπαίνουν νερά στο κατάστρωμα και να προσπαθούν να τα αδειάσουν γρήγορα με ένα μικρό κουβά, ο άνεμος να φυσάει τόσο πολύ που κοντεύει να σε πετάξει από το καράβι, και εσύ να προσπαθείς να κάνεις κάτι για να επιβιώσεις αλλά διαπιστώνεις πως δεν μπορείς. Είναι πάνω από τις δυνάμεις σου… Άρα, τι κάνεις; 

Ο Κύριος, δεν είναι αυτός που ανησυχεί, αλλά οι μαθητές Του, που είναι πολύ κοντά στο πρόβλημα για να ηρεμήσουν και να δουν τη μόνη ίσως λύση στο πρόβλημά τους…”

Σταμάτησα και ρούφηξα λίγο το τσάι που είχα φτιάξει, καθώς περίμενε ο γιός μου να με ακούσει στο τι είχα να του πω με αγωνία και λαχτάρα…

-“Πιστεύεις πως σε 1 ή 2 χρόνια από τώρα, αν λειτουργήσεις με πίστη και εμπιστοσύνη στη καθοδήγησή Του θα είσαι καλύτερα στη ζωή σου;”

-“Ναι” μου απαντά, “το πιστεύω. Με έχει βοηθήσει τόσες πολλές φορές, απλά δεν μπορώ να δω τη βοήθειά Του τώρα.” Καθώς το λέει αυτό, σκάω ένα χαμόγελο.

-“Χαμογελάω, παιδί μου, γιατί οι μαθητές Του όπως και εσύ, έχετε κάποια κοινά.”

-“Σαν τι;”

-“Πρώτον τη στιγμή που συμβαίνουν αυτά, και αγωνιάς για κάτι, σου είναι δύσκολο να ηρεμήσεις και να δεις γύρω σου, τί είναι αυτό που σε στηρίζει. Μπορεί να είναι κάποιο άτομο στη ζωή σου που πριν δεν ήταν τόσο κοντά σου, μπορεί να είναι μία κάποια άλλη ευκαιρία που δε την έχεις αναγνωρίσει ακόμα, ενώ είναι δίπλα σου.

Ο ίδιος ο Χριστός βρισκόταν στο καράβι τους, δεν μπορούσαν όμως οι μαθητές να αναγνωρίσουν πως δίπλα τους βρισκόταν το πιο σημαντικό άτομο σε όλο το πλανήτη, ο Γιός του Θεού. Πως δεν υπήρχε περίπτωση να χάνονταν επειδή ο Πατέρας θα δώσει εντολή για Εκείνον στους αγγέλους του και θα τον σήκωναν στα χέρια του για να μη σκοντάψει ούτε σε πέτρα το πόδι του. Είχαν δυσκολία να καταλάβουν πως ότι χρειάζονται στη ζωή τους για να βγουν από τη τρικυμία, ΉΔΗ το είχαν στη ζωή τους.”

Φάνηκε να το σκέφτεται καθώς έσκυψε το κεφάλι του και σούφρωσε το φρύδια του.

“Η μεγαλύτερή τους πρόκληση, όπως και η δική σου, είναι να ζήσεις, σε αυτή τη φάση της ζωής σου με πίστη. Με πίστη πως μέσα σου έχεις ήδη το Χριστό, που σε κάθε τρικυμία θα σε διδάξει, θα σου δώσει δύναμη και θα πείτε μαζί, με μία φωνή, “Σώπα”, η θάλασσα θα ηρεμήσει και ο αέρας θα κοπάσει.

Ξέρω πως είναι δύσκολο να το φανταστείς, μα αν αφεθείς στα γεγονότα, τότε ο άνεμος θα σε πάει όπου θέλει εκείνος. Και συνήθως πάει στο πουθενά, σαν το καράβι που δεν έχει καπετάνιο…

-“Πρακτικά όμως, τι σημαίνει αυτό για εμένα προσωπικά”

-“Είναι δύσκολη ερώτηση, δεν έχω συνταγές επιτυχίας. Δες τι ο Θεός έχει φέρει στη ζωή σου τους τελευταίους μήνες, γιατί σίγουρα σου έχει εμφανίσει πράγματα που μπορείς να πιαστείς, ανθρώπους που μπορείς να πλησιάσεις, να δυναμώσεις και να κατευθυνθείς, γιατί ο Θεός έχει προβλέψει για το πρόβλημά σου και σου έχει δώσει αυτό που χρειάζεσαι για να προχωρήσεις.”

-“Μπαμπά, η κουβέντα μπορώ να πω πως με ενθάρρυνε, μα περισσότερα ερωτηματικά μου δημιούργησε παρά λύσεις…”

-“Τότε, γιέ μου, έκανα καλά τη δουλειά μου. Αυτή είναι η τροφή για σκέψη που χρειάζεσαι. Πλέον να παρατηρείς γύρω σου, τι έχεις ήδη στη ζωή σου που δεν το έχεις εκμεταλλευτεί. Τώρα που έχεις ανάγκη, άρχισε να δίνεις όλο και πιο πολλά πράγματα στους άλλους, όσο πιο πολλά θα δώσεις με αγάπη και πίστη τόσο ο Θεός θα σου χαρίσει τη διορατικότητα για να αρχίσεις να διαλέγεις ή να επιλέγεις το καλύτερο δυνατό για εσένα, θα ανοίξει τη καρδιά σου σαν να ήταν τόσο απλό…”

Μετά από μερικά δευτερόλεπτα σιωπής, τα μάτια του κοιτούσαν ακόμα το πάτωμα…

-“Μπαμπά, σε ευχαριστώ”… φάνηκαν τα μάτια του να έχουν υγρανθεί και κλείνοντάς τα έτρεξε ένα δάκρυ στο δεξί του μάγουλο. Πήγα κοντά του, τον αγκάλιασα και τον φίλησα με αγάπη στο μέτωπο.

Μετά από 2 χρόνια, τα πράγματα ήταν διαφορετικά… ΠΟΛΥ διαφορετικά. Ο κόσμος εκεί έξω ήταν ακόμα σε άσχημη κατάσταση μα όχι και ο κόσμος μέσα στη καρδιά του γιού μου.

Είχε βρει δουλειά μα την άφησε γιατί αποφάσισε με κάποιους φίλους του να προχωρήσουν κάτι δικό τους, που αν και δεν είχε πετύχει ακόμα, φαινόταν ενθουσιασμένος για το εγχείρημά τους. Πλέον είχε ένα δαχτυλίδι στο δεξί του χέρι, ήταν η βέρα του. Και μάλιστα μόλις είχε επιστρέψει από το μήνα του μέλιτος… Δεν ήταν όλα τέλεια στη ζωή του, μιας η ευθύνη μίας νέας επιχείρησης που πρέπει να κάνεις να δουλέψει και ενός γάμου, μίας άλλης τεράστιας ευθύνης σε συνδυασμό με τόσα άλλα θέματα που είχε για να λύσει καταλάβαινες πως κάθε άλλο, παρά ήρεμη πως ήταν η ζωή του.

-“Μπαμπά!” μου φώναξε από μακριά, τον είδα να περνάει το δρόμο και να έρχεται στη πόρτα να με χαιρετήσει… Φιληθήκαμε με πολλή χαρά και μιλούσαμε για το πως πέρασε εκεί που πήγε με τη νέα του σύζυγο και έτσι η κουβέντα μας έφτανε στο τέλος της.

-“Μπαμπά, να σου πω κάτι που σκεφτόμουν αρκετό καιρό;

-“Ναι παιδί μου, πες μου”.

-“Θυμάσαι τότε, στη κουζίνα μέσα, που μου είπες κάποια πράγματα για τα προβλήματα που είχα εκείνη τη περίοδο, περίπου 2 χρόνια πριν;

-“Ναι και βέβαια το θυμάμαι, αν και δεν το έδειχνες πολύ, τη περίοδο εκείνη ήσουν αναστατωμένος”.

-“Αν δεν είχα εσένα ποτέ δεν θα είχα καταλάβει τι είχα μπροστά μου και γύρω μου”.

-“Σε ευχαριστώ πολύ, μα δεν πιστεύω πως εμένα πρέπει να ευχαριστήσεις”. Λόγια ενθάρρυνσης όλοι λέμε, και λίγο πολύ, όλοι αρχίζουμε και κοιτάζουμε τι μπορούμε να κάνουμε, μα τα παρατάμε στη πορεία αν δεν δούμε άμεση εξέλιξη. Όμως εσύ επέμεινες αρκετό καιρό και είδες που έφτασες τώρα. Η πίστη σου σε έσωσε, η πίστη σου στο Θεό και η επιμονή σου στο Λόγο Του…”

-“Ναι, ίσως είναι έτσι, μα εγώ πάλι θέλω να σε ευχαριστήσω… γιατί σε αγαπώ!”

Πλέον ήταν η δική μου σειρά να κλάψω και η δική του σειρά να με αγκαλιάσει και να με φιλήσει με αγάπη.

Αφιερωμένο στους ανθρώπους που με την ομορφιά και τη χάρη τους μου δίνουν πίστη. 

Ο Χαράλαμπος Τσακίρης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1984. Από μικρός του άρεσε η τέχνη των κόμιξ, σχέδιο και σενάριο, καθώς και η ανάγνωση βιβλίων με θέματα μυστηρίου, όπως Σέρλοκ Χόλμς, ή φαντασίας όπως Dragonlance. Αρκετές επιρροές μπορεί κάποιος εύκολα να δει σε έργα του, από το χώρο της επικής φαντασίας, όπως επίσης και μεγάλη επιρροή από τη Χριστιανική πίστη και τις Γραφές, που αποτελούν ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής του.