Διήγημα: Ρίο Ντε Τζανέϊρο

της Άννας Νιαράκη *

Κάθεται στο πίσω κάθισμα του ταξί και κοιτάζει νευρικά έξω από το τζάμι. Προσπαθεί να μην σκέφτεται ότι την πάτησε αλλά το μυαλό του έχει κολλήσει στη φράση της Δέσποινας λίγο πριν κλείσει η γραμμή. Ας περιμένεις κι εσύ μια φορά για αλλαγή…

Αν είναι δυνατόν. Αυτός που σαράντα ολόκληρα χρόνια δεν είχε εμπιστευτεί ούτε τη σκιά του να κρέμεται τώρα από τα χέρια μιας Δέσποινας. Αν και εδώ που τα λέμε η Δέσποινα δεν είναι σε καμιά περίπτωση μια Δέσποινα τυχαία. Είναι αυτή που τον έκανε να σπάσει κάθε κανόνα που τελετουργικά κρατούσε από τότε που ξεκίνησε τη δουλειά. 

Με κάθε νέα σύνδεση ρεύματος ή φυσικού αερίου κερδίζετε 50€ δωροκάρτα Shell

Συναντήθηκαν τυχαία σε ένα μπαρ. Κάθονταν δίπλα δίπλα στη μπάρα και έπιναν το ίδιο ποτό. Canadian με έναν πάγο. Το μαγαζί ήταν ασφυκτικά γεμάτο από παρέες που έπιναν, κάπνιζαν, γελούσαν.

Σαν παραφωνία έμοιαζαν οι δύο τους. Για τουλάχιστον μια ώρα δεν είχαν ανταλλάξει ματιά, παρά μόνο εκείνη έκανε χρήση κάθε τόσο του αναπτήρα του αφήνοντάς τον πάλι διακριτικά στη θέση του. Έπιασε τον εαυτό του να την παρατηρεί στα κρυφά. Ωραία γυναίκα, κάπου στα τριανταπέντε, με σκληρά χαρακτηριστικά στο πρόσωπο και λεπτά ντελικάτα χέρια. Έδειχνε να απολαμβάνει την μοναξιά της, κανένα ίχνος προσμονής κάποιας παρέας. Πληρώνοντας το λογαριασμό της γύρισε προς το μέρος του και του είπε πάμε κάπου να φάμε;

Στην αρχή σάστισε, δεν ήξερε τι να απαντήσει, χαμογέλασε μόνο και ένευσε συγκαταβατικά με το κεφάλι. Πλήρωσε τα ποτά του και σε λίγο βρέθηκαν να μπαίνουν μαζί σε ένα από τα πιο γνωστά ξενοδοχεία του κέντρου. Έμειναν εκεί, στο δωμάτιο 155 τρία συνεχόμενα βράδια. Δεν βγήκαν ούτε για τσιγάρα. Μίλησαν ελάχιστα και τα ξημερώματα της Δευτέρας η Δέσποινα είχε φύγει αφήνοντας στο κομοδίνο κάποια χρήματα για το δωμάτιο κι ένα σημείωμα με το τηλέφωνό της. Ή κάποιο από τα τηλέφωνά της.

Μύρισε το μαξιλάρι της και αναστέναξε βαθειά. Έτσι θα έπρεπε να ήταν όλες οι γυναίκες σκέφτηκε. Να μιλούν λίγο, να κάνουν πολλά και να φεύγουν στην ώρα τους. 

Με κάθε burger, δώρο αναψυκτικό 330ml!

ΙΙ

Το βλέμμα του πέφτει πάνω στην μαύρη δερμάτινη τσάντα που χάσκει μισάνοιχτη στο πάτωμα. Σκύβει και τη σηκώνει παραμερίζοντας ταυτόχρονα με το πόδι το ασάλευτο κουφάρι του Καραδήμου. Έχει πιτσιλιστεί λίγο με αίμα. Την σκουπίζει νευρικά με την παλάμη. Μέσα της βρίσκονται κολλαριστά, τακτοποιημένα σε δεσμίδες, τα χρήματα…

Το εισιτήριο του για τον Παράδεισο

Περνά την τσάντα στον ώμο και κρύβοντας το περίστροφο στη ζώνη του, ανοίγει σιγά την πόρτα της αποθήκης. Ψυχή δεν υπάρχει στο δρόμο. Περπατά προσεχτικά, να φτάσει στο επόμενο στενό που έχει παρκάρει. Γύρω, όλα είναι βρεγμένα, η ατμόσφαιρα νοτισμένη και υγρή κολλάει πάνω του σαν φιλμ. Και το χέρι του κολλάει. Από το αίμα του Καραδήμου που σκούπισε νωρίτερα. Τον πιάνει κάτι σαν αηδία, δεν θέλει καθόλου να έχει την παραμικρή αίσθηση ότι κουβαλάει κάτι από αυτόν τον χαμένο πάνω του. Πάει τον σκότωσε, δεν θέλει να απασχολήσει ποτέ ξανά τη σκέψη του. Κοντοστέκεται σε μια ταλαίπωρη νεραντζιά φυτεμένη στην άκρη του πεζοδρομίου και τρίβει τα χέρια του στα φύλλα της. Να και σε κάτι που είναι χρήσιμο αυτό το κωλόδεντρο, συλλογίζεται. Πάντα του φαίνονταν θλιβερά αυτά τα μαραμένα αρρωστιάρικα αστικά δέντρα, τα εκφυλισμένα από τα καυσαέρια και το μπετόν.

Έχει φτάσει πια στο αυτοκίνητο. Ανοίγει το πορτ μπαγκάζ και βάζει μέσα την τσάντα. Κάθεται για λίγο στη θέση του οδηγού με το κλειδί στη μίζα, έτοιμο να γυρίσει, όταν μια πνιχτή ζάλη τυλίγει το μυαλό του, ανακατεύει τα σωθικά του και κόβει την ανάσα του. Ξεκουμπώνει το πουκάμισο, δεν μπορεί να ανασάνει, πνίγεται. Ανοίγει το παράθυρο, γέρνει το κεφάλι του και αρχίζει να ξερνάει ανελέητα.

Βρες τώρα τον επόμενο προορισμό σου για το αξέχαστο ταξίδι σου – Aktina Travel Now

Δέκα λεπτά αργότερα, οδηγεί, με τα δυο του χέρια να κρατάνε σφιχτά το τιμόνι. Έχει δουλειά απόψε.

Ο Καραδήμου ήταν απλά η αρχή. Έχει να κάνει άλλες δύο επισκέψεις προτού τα νέα σκάσουν στην πιάτσα και αρχίσουν όλοι να γίνονται λαγοί. Προς το παρόν, έχει το πλεονέκτημα, ο χρόνος κυλά με το μέρος του ..αλλά όχι για πολύ. Και δεν σκοπεύει να αφήσει στη μέση αυτό που ξεκίνησε. Το συμβόλαιό του είναι κλειστό. Οι στόχοι τρεις.

Πρέπει να κάνει μια στάση στο σπίτι, να κρύψει τα χρήματα και να φτιάξει μια βαλίτσα με λίγα ρούχα. Στην πίσω τσέπη του παντελονιού του βρίσκονται δυο εισιτήρια για το Ρίο. Δύο ναι. Τελικά τη Δέσποινα τη θέλει. Αυτή η γυναίκα του πρέπει. Του γουστάρει. Είναι βέβαια μικρή, σχεδόν εικοσιπέντε χρόνια μικρότερή του αλλά δεν τη νοιάζει, έτσι του είπε. Από την άλλη και αυτός δεν είναι κανένας τυχαίος, ξέρει πώς να φερθεί. Έχουν ραντεβού στις δέκα, θα της το πει κι αν θέλει να ακολουθήσει έχει καλώς, αλλιώς σκοπεύει να της βάλει χρήματα σε ένα λογαριασμό. Την αγαπάει, κι ας μην το παραδεχτεί ποτέ φωναχτά ούτε στον εαυτό του τον ίδιο. Την αγαπάει.

ΙΙΙ

Ώρα δέκα και πέντε. Έχει τελειώσει τις δουλειές. Επιτυχώς. Σε δύο ώρες πετάει για Ρίο. Μα γιατί αργεί; Αυτή δεν έχει αργήσει ποτέ στα ραντεβού της. Εγγλέζα. Σήμερα βρήκε; Δεν γίνεται να κυκλοφορεί στο κέντρο έτσι. Μπορεί να βρεθεί με καμιά σφαίρα στο κεφάλι από τη μια στιγμή στην άλλη. Της τηλεφωνεί. Η σύνδεση δεν είναι εφικτή. Ώρα δέκα και τέταρτο. Να ανησυχήσει; Δεν μπορεί να περιμένει άλλο. Παίρνει ένα ταξί και πάει σπίτι. Θα της πει να τον βρει στο αεροδρόμιο, δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Κάτι δεν του πάει καλά, κάτι τον ενοχλεί.

Πρώτη φορά μετά από σαράντα ολόκληρα χρόνια στη δουλειά, έχει έγνοια. Ανεβαίνει τα σκαλιά της πολυκατοικίας τρέχοντας σχεδόν. Βάζει το κλειδί στην πόρτα μα η πόρτα είναι ξεκλείδωτη.

Βγάζει το περίστροφο από τη ζώνη και προχωρά με προσοχή μες στο διαμέρισμα. Ανάβοντας τα φώτα βλέπει πως τα πάντα είναι απείραχτα. Λείπουν μόνο η τσάντα με τα λεφτά, τα εισιτήρια και η βαλίτσα με τα ρούχα του. Έχει σαστίσει. Στο κομοδίνο ένα σημείωμα με το γραφικό χαρακτήρα της Δέσποινας. Τα πουλιά θα πετάξουν μαζί. Σε περιμένω.

Κατεβαίνει τρέχοντας και σταματά το πρώτο ταξί που βρίσκει. Δεν ξέρει αν πρέπει να χαρεί, δεν ξέρει αν είναι παγίδα, δεν ξέρει τίποτα.

Στο τελευταίο συμβόλαιο, το αποχαιρετιστήριο, δεν τηρήθηκε κανένα πρωτόκολλο. Αυτό στη δουλειά του ισοδυναμεί με θάνατο. 

ΙV

Και να που στο διάδρομο του Check in η Δέσποινα τον περιμένει. Κρατά μια μικρή χειραποσκευή και στα πόδια της βρίσκεται η μαύρη βαλίτσα με τα ρούχα του. Τη φιλά μουδιασμένος. Εκείνη χαμογελά.

-Δεν καταλαβαίνω. Πώς τα ήξερες όλα αυτά; Ποια είσαι;

-Έχεις δίκιο Ορέστη, δεν συστηθήκαμε ποτέ επίσημα. Είμαι η Δέσποινα. Η Δέσποινα Καραδήμου. 

Η Άννα Νιαράκη γεννήθηκε το 1979 στην Αθήνα. Είναι χημικός. Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή Τετράδιο Πειραμάτων, εκδόσεις Χαραμάδα, 2010. Το 2009 βραβεύτηκε από την Νομαρχιακή Επιτροπή Ισότητας (Ν.Ε.Ι.) των Φύλων Ν.Α. Αχαΐας στο πλαίσιο του 1ου Διαγωνισμού Συγγραφής Θεατρικού Έργου. Ποιήματα, κείμενα  και μεταφράσεις της έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολογίες καθώς και σε έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά,  ελληνικά και ξένα.