Διήγημα: Νύχτα στην Εθνική οδό

του Γιάννη Πανουτσόπουλου *

Αργά τη νύχτα στην Εθνική οδό, ταξιδεύω από Αθήνα για Πάτρα με μια δυομισάρα μηχανούλα που είχα τότε φοιτητής. Είναι καθημερινή και ο δρόμος είναι σχεδόν άδειος. Περνάω την έξοδο για Πάτρα και συνεχίζω από περιμετρική για το χωριό μου.

Έχουν μείνει λίγα μόλις χιλιόμετρα και ανοίγω το γκάζι όσο πάει, δηλαδή σκάρτα εκατόν είκοσι. Αυτή η ταχύτητα είναι λίγο περίεργη, γιατί δε μπορείς να προσπεράσεις εύκολα τα φορτηγά και τις νταλίκες που συνήθως πάνε με εκατόν δέκα.

Ήταν και ο λόγος που άλλαξα μηχανή

Έχω την καλή συνήθεια να κοιτάω συχνά στους καθρέπτες μου για να ξέρω τι γίνεται πίσω μου. Τα τελευταία λεπτά πηγαίνω μαζί με μια νταλίκα που με ακολουθεί σταθερά. Η απόστασή μας όσο υπολογίζω από τους καθρέπτες δεν πρέπει να είναι μεγαλύτερη από πενήντα μέτρα.

Θέλεις να μειώσεις τον λογαριασμό του ρεύματός σου; Είναι απλό!

Αυτό με καθιστά νευρικό και αποφασίζω να κόψω στα ενενήντα και να την αφήσω να περάσει για να είμαι ασφαλέστερος. Κοιτάω τους καθρέπτες και βλέπω ότι δε δείχνει πρόθεση να περάσει, αλλά έχει κόψει και με ακολουθεί στην ίδια μικρή απόσταση.

Αυτό δεν είναι τυπική συμπεριφορά επαγγελματία οδηγού. Θα έπρεπε να διατηρήσει τη φόρα του και να με περάσει. Ο δρόμος ήταν άδειος και ευθεία, γιατί να μένει πίσω μου;

Βγάζω δεξί φλας και το αφήνω να αναβοσβήνει για αρκετή ώρα, αλλά η νταλίκα είναι ακόμα εκεί. Φτάνω σε μια μικρή κατηφόρα και ανοίγω το γκάζι μήπως και απομακρυνθώ από αυτό τον επικίνδυνο νταλικέρη.

Η μηχανή φτάνει στα εκατόν σαράντα αλλά ο άνθρωπος αυτός είναι αρκετά τρελός ή ανεύθυνος ώστε συνεχίζει να με ακολουθεί στα πενήντα μέτρα. Έχω εξοργιστεί και πλέον φωνάζω μέσα από το κράνος μου βρισιές και κατάρες.

Μα τι κάνει; Θέλει να με σκοτώσει; Ομολογώ ότι έχω αρχίσει και φοβάμαι, γιατί δεν έχω αρκετό γκάζι να του ξεφύγω. Περνάμε από μια έξοδο και εύχομαι να βγει και να χωρίσουν οι δρόμοι μας.

Με κάθε burger, δώρο αναψυκτικό 330ml!

Κόβω στα εκατό, γυρνάω το κεφάλι μου και κοιτάζω πίσω, είμαι επιτέλους εντελώς μόνος μου στο δρόμο. Αφήνω λίγες ακόμα παλιοκουβέντες ανακουφισμένος, ωστόσο την επόμενη στιγμή τον ξαναβλέπω στον καθρέπτη μου πάλι στη θέση που βρισκόταν!

Έχω φρικάρει κανονικά και είμαι σίγουρος ότι απειλείται η ζωή μου. Σκύβω όσο μπορώ και ακουμπάω το κράνος μου στο ντεπόζιτο, για να μην φρενάρω τη μηχανή με το σώμα μου στον αέρα, και ανοίγω τέρμα το γκάζι. Από τη θέση που είναι το κεφάλι μου δε μπορώ να δω τους καθρέπτες μου, απλά τρέχω όσο μπορώ.

Εκατόν σαράντα πέντε, εκατόν πενήντα, η βελόνα του κοντέρ έχει βγει έξω από την κλίμακα, και στρίβω όπως έρχομαι χωρίς φρένα. Το μεγάλο πλάτος του δρόμου ευτυχώς το επιτρέπει. Συγκεντρώνομαι λίγο στην οδήγηση και ξεχνάω τον φόβο μου.

Μετά από ένα λεπτό είμαι σίγουρος ότι του έχω ξεφύγει, γυρνάω το κεφάλι μου και όντως δε βλέπω κανέναν. Σηκώνω το σώμα μου στην κανονική θέση, και τα μάτια μου πέφτουν στον καθρέπτη. Η νταλίκα είναι πάλι εκεί! Με τα μικρά της φωτάκια ψηλά στο κοντέινερ πέρα πέρα μέχρι πίσω. Γυρνάω το κεφάλι μου και η εθνική οδό είναι άδεια.

Ξανακοιτάζω στους καθρέπτες και η νταλίκα είναι πενήντα μέτρα πίσω μου. Έχω πανικοβληθεί και τα χέρια μου τρέμουν. Εναλλάξ κοιτάζω μία τον καθρέπτη και μία γυρνώντας το κεφάλι, και η νταλίκα εξαφανίζεται και εμφανίζεται! Με λούζει κρύος ιδρώτας. Ουρλιάζω βλαστήμιες και προσπαθώ σκληρά για να μην κλείσουν τα μάτια μου από το φόβο.

Δεν υπάρχουν φαντάσματα. Δεν υπάρχουν φαντάσματα

Δεν υπάρχουν φαντάσματα. Προσπαθώ να βρω την αυτοκυριαρχία μου. Με κίνδυνο να χάσω τον έλεγχο της μηχανής, κολλάω τα μάτια μου στον μικρό καθρέπτη για να δω μεγαλύτερη εικόνα, και τότε καταλαβαίνω. Δεν ήταν νταλίκα.

Ήταν τα φώτα από τις κολώνες της περιμετρικής. Μέσα από τον καθρέπτη έμοιαζαν ολόιδια με τα περιμετρικά φωτάκια μιας νταλίκας. Προφανώς έτυχε ο συντονισμός ταχύτητας και απόστασης να κάνει τα φώτα να φαίνονται ακίνητα. Και φυσικά, βοήθησε και ο πανικός μου.

Ο Γιάννης Πανουτσόπουλος γεννήθηκε το 1981 στην Πάτρα. Σπούδασε Αυτοματιστής στα ΤΕΙ Πειραιά και σταμάτησε να το λέει όταν το Word του το υπογράμμισε σαν άγνωστη λέξη. Ευτυχώς δεν έχει εκδώσει τίποτα από όσα έγραφε. Προς το παρόν διαβάζει, και από μέρα σε μέρα θα κάνει κάτι το συγκλονιστικό!