Διήγημα: Μία φορά κι έναν καιρό

του Pal *

…ήταν ένας άστεγος που έμενε στο δρόμο έξω από μία μικρή πόρτα που έβγαζε σε μία μεγάλη αυλή με πολλά σπίτια. Οι άνθρωποι της πόλης όπου έμενε τον προσπερνούσαν, και αδιαφορούσαν γι αυτόν.

Μια μέρα, εκεί που καθόταν στη άκρη του δρόμου, βγήκε απ’ την αυλή ένας άνθρωπος με τα δύο του παιδιά, ένα αγοράκι κι ένα κοριτσάκι. Εκείνος δεν του έδωσε καμία σημασία, αλλά τα παιδιά του πήγαν κοντά στον ταλαίπωρο άνθρωπο για να τον παρατηρήσουν.

Όταν ο πατέρας τους πήγε να τα μαζέψει, κοίταξε για πρώτη φορά στα μάτια τον άνθρωπο που έμενε έξω απ’ το σπίτι του. Του έδωσε έναν χαιρετισμό, πήρε τα παιδιά του και έφυγε. Από τότε και ύστερα του πήγαινε κάθε μέρα φαγητό, απ’ αυτό που μαγείρευε η γυναίκα του στο σπίτι.

Θέλεις να μειώσεις τον λογαριασμό του ρεύματός σου; Είναι απλό!

Όταν μετά από λίγο καιρό ήρθε χειμώνας, τον έβαλε μες στην αυλή όπου μπορούσε να βρει και στέγη και ζέστη, για να μπορέσει να αντέξει το κρύο. Επειδή όμως οι γείτονές του αντιδρούσαν πολύ και δεν τον ήθελαν γιατί τους ήταν ανεπιθύμητος, ο οικογενειάρχης αυτός τον έβαλε μες στο σπίτι του.

Εκείνη την ημέρα εμφανίστηκαν στην πόλη κάποιοι άνδρες με λαμπρά ενδύματα που είχαν έρθει από ένα μακρινό Βασίλειο ζητώντας να βρουν τον υιό του βασιλιά τους. Αφού λοιπόν έψαξαν όλα τα μεγάλα κι αρχοντικά σπίτια, και όλη την υπόλοιπη πόλη, τον βρήκαν τελικά στην αυλή εκείνη, να φιλοξενείται μες στο σπίτι του οικογενειάρχη.

Και αφού έφαγαν όλοι μαζί και ευφράνθηκαν, οι άνθρωποι ετοίμασαν τα πάντα για να γυρίσουν στο Βασίλειο της Χαράς όπου ο κύριος τους πήρε μαζί του κοντά τον άνθρωπο που τον υπηρέτησε και όλη την οικογένεια του…

…και όλοι μαζί έζησαν ευτυχισμένοι στο Βασίλειο της Χαράς.

Ο Pal βρέθηκε εδώ κατά σύμπτωση. Στάθηκε λίγο απ’ έξω και παρατήρησε. Μπήκε μέσα. Άκουσε. Διάβασε. Άφησε κι αυτός μία μικρή ιστορία… και τελικά συνέχισε το δρόμο του. Ίσως μια μέρα περάσει ξανά απ’ την ίδια αυτή τοποθεσία, που όμως δεν θα είναι η ίδια.