Διήγημα: Το γκρίζο σύννεφο

της Εύας Πετροπούλου – Λιανού * Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα συννεφάκι στον ουρανό εκεί ψηλά. Ήταν στενοχωρημένο και έκλαιγε συνέχεια. Ήταν απαρηγόρητο. Καθόταν μόνο του. Το συννεφάκι μας ήταν πολύ λυπημένο γιατί δεν έμοιαζε με τα άλλα σύννεφα. Είχε χρώμα γκρι. Κοιτούσε γύρω του συνέχεια κι όλα τα άλλα αδέλφια του ή ξαδέρφια του ήταν λευκά ή ροζ. 

Έτσι έκλαιγε πάλι και πάλι, όπου κι αν πήγαινε. Αναρωτιόταν, «γιατί εγώ είμαι τόσο διαφορετικό και τι θα γίνει με μένα;!! Κανείς δε θέλει να μου μιλάει. Όλοι με αποφεύγουν».

Συνέχιζε να ταξιδεύει, χαμηλά σε πεδιάδες ή ψηλά στα βουνά. Όμως ακόμη και οι άνθρωποι που το έβλεπαν ή τα ζώα, έτρεχαν να κρυφτούν στα σπίτια τους ή σε αχυρώνες. «Μα γιατί τρομάζουν τόσο, όταν με βλέπουν», αναρωτιόταν το γκρι σύννεφο.

Θέλεις να μειώσεις τον λογαριασμό του ρεύματός σου; Είναι απλό!

Κάποια στιγμή ένα σπουργίτι ήρθε κι έκατσε στην άκρη του σύννεφου. 

– «Φοβούνται ότι θα τους βρέξεις; Είσαι τόσο γκρι. Οι άνθρωποι θεωρούν ότι τα γκρίζα σύννεφα φέρνουν βροχή. Μη στεναχωριέσαι», είπε το σπουργίτι. 

– «Είμαι τόσο στεναχωρημένος. Είμαι ένα σύννεφο γκρι. Κανένας δε θέλει να παίξει μαζί μου!», κλαψούρισε το σύννεφο.

– «Εγώ σε συμβουλεύω να πας στον Ήλιο. Είναι σωστός και δίκαιος. Πήγαινε κι αυτός θα βρει μια λύση».

Αυτά είπε το σπουργίτι.

Το σύννεφο ευχαρίστησε το φίλο του το σπουργίτι κι αμέσως έφυγε για την Ηλιοχώρα, τη ζεστή και φωτεινή πόλη που κατοικούσε ο Άρχοντας Ήλιος. Πήγε ψηλά, ανέβηκε τους εφτά ουρανούς κι ακόμη πιο ψηλά… Πέρα από τα νεφελώματα και το σπίτι του Ουράνιου Τόξου.

Ο Ήλιος πρόβαλε ζεστός – ζεστός, μόλις είχε ξυπνήσει και τέντωνε τις ακτίνες του μια – μια, όταν το σύννεφο έφτασε στη Χώρα του. Ο Ήλιος είδε από ψηλά, το σύννεφο να στέκεται μπροστά από την πύλη της Ηλιοχώρας να κλαίει απαρηγόρητο. 

– «Μα τι συμβαίνει καλό μου σύννεφο; Γιατί κλαις;», είπε ο Άρχοντας Ήλιος και πλησιάζοντας το γκρι σύννεφο, πρόσθεσε «έλα εδώ, φαίνεσαι να χρειάζεσαι μια ζεστή αγκαλιά, είσαι τόσο βρεγμένο μα και λυπημένο».

Με κάθε burger, δώρο αναψυκτικό 330ml!

Ο Ήλιος έστειλε τις ακτίνες του προς το σύννεφο και σιγά – σιγά, έγινε κάτι μαγικό, το σύννεφο άρχισε να αλλάζει χρώμα…

Έγινε πιο ανοιχτό γκρι, μετά πιο μπεζ, ύστερα ανοιχτό ζαχαρί και σιγά – σιγά όλη η μαυρίλα έφυγε. Το σύννεφο έγινε λευκό. Λευκό! 

Ένιωθε όμορφα. Ήταν τόσο ωραίο και ξεχώριζε στον ουρανό ανάμεσα από τα άλλα σύννεφα. 

– «Ευχαριστώ, Ήλιε μου. Ευχαριστώ πολύ για την ζεστή σου αγκαλιά. Ήταν αυτό που χρειαζόμουν πραγματικά!».

Το σύννεφο αποχαιρέτησε τον Άρχοντα Ήλιο, αφού τον ευχαρίστησε για το καλό που του έκανε. Πήρε το δρόμο του γυρισμού στη συννεφοχώρα κι από τη χαρά του, έπαιρνε το σχήμα αγαπημένων φίλων και ζωών. Πότε γινόταν άλογο, πότε γινόταν ελέφαντας, πότε γινόταν αετός. Κοίταξε κάτω τη γη κι είδε να το κοιτούν πολλοί και να το χαιρετούν. Να το θαυμάζουν και να λένε, «κοιτάτε εκεί ψηλά, ένα όμορφο λευκό σύννεφο, μοιάζει με αετό ή με ελέφαντα. Είναι τόσο όμορφο.»

Έτσι, το σύννεφο έζησε καλά κι εμείς καλύτερα.

Η Εύα Πετροπούλου – Λιανού γεννήθηκε στο Ξυλόκαστρο και έκανε την εμφάνιση της στο μαγικό κόσμο του παιδικού βιβλίου με την έκδοση του πρώτου βιβλίου της στα Γαλλικά “Geraldine et le lutin du lac”, το Μάιο του 2007, από τις εκδόσεις Amalthee. Από τότε έχουν κυκλοφορήσει στα ελληνικά τα παραμύθια της “Η κόρη της Σελήνης” (Οσελότος, 2010) και “Η Ζεραλντίν και το ξωτικό της λίμνης”, (Έναστρον, 2011).