Διήγημα: Βοηθάνθρωποι

του Βαγγέλη Ευαγγελίου *

“Αφήστε το μήνυμά σας μετά τον χαρακτηριστικό ήχο”

ΒΟΗΘΕΙΑ! ΒΟΗΘΕΙΑ! Φωνάζω σ’ ένα άψυχο μικρό παραλληλόγραμμο τηλέφωνο, που με βοηθάει να θυμάμαι την αίσθηση της αφής. Μήπως και κάποιος με ακούσει και καλέσει Bοηθανθρώπους να με πάρουν από τη Γη και να με πάμε ξανά στη μόνιμη κατοικία μου.

Το μικρό εκείνο πλανήτη με το θηλυκό όνομα “Γαλήνη”.

Μπρούμυτα, φωνάζω ΒΟΗΘΕΙΑ! ΒΟΗΘΕΙΑ! Μα κανείς δεν ακούει σε έναν ολόκληρο κόσμο; (αναρωτήθηκα). Ακούω φωνές έξω από τη μεγάλη ξύλινη πόρτα του μικρού ξύλινου σπιτιού μου. Ανησυχούν νιώθω, για όποιον είναι μέσα και χρειάζεται βοήθεια. Εγώ είμαι μέσα. Εγώ χρειάζομαι Βοήθεια! Και όταν γίνω καλά, θα κάνω καλά αυτούς που είναι έξω τώρα.

Με κάθε νέα σύνδεση ρεύματος ή φυσικού αερίου κερδίζετε 50€ δωροκάρτα Shell

Ένα κλειδί κρυμμένο τους βοηθά να μη σπάσουν την πόρτα. Εγώ ακόμα μπρούμυτα. Σα να θέλει ο Θεός να μπουσουλήσω! Μωρό ανυπεράσπιστο άλλωστε ήμουν εκείνη τη στιγμή και χρειαζόμουν μανάδες που στέλνουν τα παιδιά τους στον πόλεμο και τα περιμένουν να γυρίσουν. Σε πόλεμο ήμουν. Γυρισμένος κιόλας. Μπρούμπυτα.

Στην πρώτη τους επαφή με μένα ένιωσα πως υπάρχουν ακόμα Βοηθάνθρωποι που σε αγγίζουν χωρίς γάντια και σου ακουμπούν τα κόκκαλα σα να είναι σάρκα! Πάλι σε αναπηρικό καροτσάκι και έξω η θέα να έχει δακρύσει που με βλέπει βάλτο! “Βάλ’ το παιδί ήρεμα μέσα στο ασθενοφόρο, γιατί είναι μωρό στην πλάτη”, λέει κάποιος.

Ανοίγω κάποια στιγμή τα μάτια και το ασθενοφόρο είχε εκείνο το λευκό χρώμα που έχουν οι νεκροί. Αρκετά μετά την αρπαγή της ζωής τους. Εγώ ήξερα ότι ήμουν ζωντανός γιατί είχα ακόμα γνώση πως μου αρέσουν οι καραμέλες. Δε ζήτησα.

Σε λίγα λεπτά, βρισκόμουν σ’ ένα φορείο με μπόλικους γιατρούς και νοσοκόμους από πάνω μου. Όλοι τους είχαν ευγενικές φωνές. Φυσιογνωμίες ακόμα δεν ήξερα, αφού είχα τα μάτια κλειστά. Άκουγα! Μόνο άκουγα και περισσότερο εμένα που παραμιλούσα αλήθειες. Κάποιοι τις κρυφάκουγαν. Πόσο όμορφο να κρυφακούς αλήθειες από το να φανερακούς ψέματα.. Βρέθηκα εντός λεπτών, στα επείγοντα περιστασιακά!

Με κάθε burger, δώρο αναψυκτικό 330ml!

Ευκαιριακή κατάσταση. Να την άφηνα; Που βρίσκεται η ευκαιρία μέσα σ’ ένα νοσοκομείο; Θα μου πεις. Σωστά. Οι ευκαιρίες είναι έξω και έχεις την ευκαιρία να τις δεις από απόσταση. Ακόμα και να τις πιάσεις. Όπως πιάνανε το χέρι μου για να γνωριστεί με φιλικές βελόνες. Κάποτε τις φοβόμουνα, μα μεγαλώνοντας κατάλαβα το πόσο σημαντικό είναι να βρίσκουν φλέβα.. Κοιτάσματα ένα σωρό ρέουν μέσα μου, τα οποία προσφέρονται προς εκμετάλλευση. Στην προκειμένη, στους γιατρούς και νοσοκόμες. Μετά το εξιτήριο, σε περισσότερους.

Είχα καιρό να διανυκτερεύσω σε δωμάτιο νοσοκομείου. Σκεφτόμουν πως είναι ξενοδοχείου για να νιώσω καλύτερα. Μα οι αναστεναγμοί άλλων ασθενών, δε βοηθούσαν σε αυτή την φαντασίωση. Εκτός κι αν έμπαινα σε άλλη φαντασίωση, λόγω αναστεναγμών, πως οι γείτονες είναι ζωηρούληδες. Μα δεν τα κατάφερνα, αφού έβλεπα τον ορό να μου κλείνει το μάτι κάθε φορά που μία σταγόνα ξέφευγε από μέσα του, για να γνωριστεί με το αίμα μου. Με το δικό μου μέσα!

Η πόρτα είχε το νούμερο 209. Κάποτε σε νοσοκομείο της Αθήνας ήμουν 7 μήνες σε δωμάτιο με τίτλο 151. Ανέβηκα 58 νούμερα.

Δεν το θεώρησα προαγωγή βέβαια. Άσε που αναζητούσα την απόλυση γρήγορα. Για να με προσλάβουν έξω, κάποιες από τις ευκαιρίες που λέγαμε παραπάνω. Πάντως ένιωθα οικεία στο νοσοκομείο για πολλούς λόγους. Γιατί χτυπούσε το τηλέφωνο από ανθρώπους που ήθελαν να μάθουν πως είμαι. Γιατί υπήρχαν φίλοι που με φρόντιζαν κατά τη διάρκεια της νύχτας. Γιατί κάποιοι υπάλληλοι του νοσοκομείο μου έλεγαν “Άντε γίνε γρήγορα καλά να σε ακούσουμε Δευτέρα στο Ραδιόφωνο”. Ένιωθα δηλαδή, να είμαι σ’ ένα περιβάλλον με συγγενείς.

Και έτσι οι λευκοί τοίχοι, άρχισαν να αποκτούν χρώμα και τύχη! Για να πιστέψω πως δεν είναι στη φαντασία μου, έπιασα τον τοίχο πάνω από το κρεβάτι μου και λερώθηκα με ένα κατακόκκινο! Το κόκκινο του πάθους για ζωή. Πάντα λερωμένοι μας εύχομαι..

Ο Βαγγέλης Ευαγγελίου είναι Ποιητής – Συγγραφέας. Γεννήθηκε στις 25 Μαΐου 1978, στην Αθήνα. Όμορφο μωρό λένε γνωστοί και άγνωστοι. Αργότερα άρχισε να μπαίνει η ομορφιά εντός του και να χάνεται από εκτός του. Σιχαίνεται τους χάρτες. Δημιουργεί τους προορισμούς του. Μονήρης και Αυτοεπιβεβαιούμενος. Η συναρμολόγηση σκέψεων, εικόνων, παρατηρήσεων, αποτελεί καθημερινή ασχολία του. Κοπάδια λέξεις περνούν καθημερινά από μπροστά του.. Ποιές να πρωτοπιάσει;