H Τέχνη της Cornelia Hammans

Η Cornelia Hammans είναι μια διεθνώς αναγνωρισμένη γλύπτρια με προσωπικές εκθέσεις στην Ιταλία, τη Γαλλία, το Χονγκ Κονγκ και τη Νέα Υόρκη. Γλυπτά της εκτίθενται στο Σάο Πάολο, τη Ζυρίχη και το Μόναχο.

Δούλεψε στο καλλιτεχνικό εργαστήρι της Anneliese Langebach, στο Ντίσελντορφ, από το 1978 ως το 1985, του Sigrid W. Matthews, στο Μόναχο, από το 1987 ως το 1993 και ίδρυσε το δικό της εργαστήρι το 1990.

Η 59άχρονη καλλιτέχνης πρόσφατα μετέφερε το καλλιτεχνικό εργαστήρι της από το Warngau στο Finsterwald. Για να τιμήσει την γενέτειρά της αποφάσισε να δωρίσει στην κοινότητα το γλυπτό “Η Ελαφρότητα του Είναι” το οποίο τοποθετήθηκε σε μια κυκλική πορεία αυτοκινητόδρομου, κάτι πρωτότυπο για ένα έργο τέχνης.

Από πέρυσι το καλοκαίρι που το γλυπτό βρίσκεται στην τοποθεσία αυτή, το παρατηρούν καθημερινά οι οδηγοί και οι επιβάτες 14.000 αυτοκινήτων που κινούνται στον αυτοκινητόδρομο προς το Hausham.

Το γλυπτό “Η Ελαφρότητα του Είναι” απεικονίζει μια ομάδα τριών κοριτσιών που χορεύουν. Πρόκειται για αδύνατα κορίτσια, ύψους περίπου δύο μέτρων. “Στο πατρικό μου σπίτι είμαστε τρεις αδελφές και αυτό με ενέπνευσε” λέει η καλλιτέχνης.

Από την αρχή της καλλιτεχνικής της καριέρας η Cornelia Hammans πραγματεύεται την ανθρώπινη φιγούρα. Τα γλυπτά της έχουν κάτι το ρευστό και απαλό χωρίς να αρνούνται μια δυναμική διάσταση και φέρουν τίτλους όπως “Εις υγείαν”, “Χάρις”, “Χαρούμενος”.

Τα περισσότερα έργα της είναι κατασκευασμένα από χαλκό, αλλά έχει κάνει επίσης γλυπτά από αλουμίνιο ή ατσάλι. “Κάνω προσχέδια με πηλό και στην συνέχεια εμπιστεύομαι το χυτήριο για να κάνω το οριστικό χάλκινο γλυπτό” εξηγεί την τεχνοτροπία της η Cornelia Hammans.

Εμπνέεται συνήθως στην θεματογραφία της από το γυναικείο σώμα. Συχνά το αποδίδει με εντελώς αφαιρετικό τρόπο, αφήνοντας μόνο κάποιες στοιχειώδεις καμπύλες να υπονοούν την θηλυκότητα. “Για μένα το γυναικείο σώμα είναι συνώνυμο της αρμονίας” λέει η ίδια. Αυτό φαίνεται καθαρά στα τρία κορίτσια του γλυπτού “Ελαφρότητα του Είναι”, στο οποίο απομακρύνθηκε από την αφαίρεση χάρη μιας ποιητικής παραστατικότητας. “Είναι κάτι σαν ποίηση με χαλκό” εξηγεί.