Μάθημα ζωής στο κόκκινο φανάρι.

6 Δεκεμβρίου 2014, ώρα 17:30 περίπου.

Συγκεκριμένα στα φανάρια του Πύργου– στο ύψος του νοσοκομείου, ερχόμενος από το χωριό μου με το αμάξι. Κόκκινο και σταματώ. Δυο ‘’παιδιά των φαναριών’’ (νομίζω έτσι τα ονομάσουν οι πολιτισμένοι) στέκονται δίπλα μου και ζητούν 20 λεπτά .

‘’Αδελφάκια; ‘’ ρωτώ το πιο μεγάλο παιδί,
‘’ναι ‘’, απαντούν με ένα στόμα.
’’Να σας κεράσω δύο πορτοκάλια; ’’ τους λέω, κι απλώνω το χέρι μου σε μια τσάντα που έχω στο πίσω κάθισμα και δίνω δυο πορτοκαλιά στον μεγαλύτερο ( που ήταν πιο κοντά μου) – τα είχα μαζέψει από το χωριό μου-,
‘’ευχαριστούμε κύριε’’ μου λένε.

Την στιγμή όμως που έδινα τα πορτοκάλια είδα πως το ένα , το μικρότερο, όταν λίγο χτυπημένο… Πράσινο φανάρι και ξεκινώ.
Πολύ ωραία σκέφτηκα: έδωσα δυο πορτοκάλια στα παιδιά που το ένα ήταν σαν μανταρίνι και επιπλέον χτυπημένο , άρα το μικρό παιδάκι θα φάει μονό μια-δυό μικρές φέτες.
Στα διακόσια περίπου μετρά γύρισα πίσω, αφού έβαλα σε μια τσάντα δέκα πορτοκάλια ισομεγέθη και καθαρά. Ξανά στα ίδια φανάρια, κόκκινο και σταματώ.

Φωνάζω το μεγάλο παιδί (γυρω στα 8).
Σαν ήρθε σιμά μου ξαφνιάστηκα… κρατούσε το μικρό και χτυπημένο πορτοκάλι στα χέρια του μισοκαθαρισμένο.

Ακολουθεί η παρακάτω στιχομυθία:
-Τι έγινε, σε κορόιδεψε ο μικρός και σου πήρε το καλό  ;
– Όχι κύριε, αυτό είναι πιο νόστιμο (με κοιτούσε μες στα μάτια με τέτοια σιγουριά λες και μου έλεγε αλήθεια.. )
– Μα πως; αφού αυτό που τρως είναι το μικρό και το χτυπημένο
– Άκουσε κύριε, τα πορτοκάλια δεν ήταν ίδια κι έτσι έκανα ένα κόλπο που μου είχε μάθει ένας γέροντας
– Δηλαδή; ,έκανα απορημένος.
– Να, όταν είναι να μοιραστείς κάτι, δίνεις το καλύτερο στον άλλον και έτσι σου μένει το πιο ωραίο ..
– Βρε παιδάκι μου με μπερδεύεις… πως γίνεται αυτό;
– Εεεε τώρα τι να σου πω… πάντως γίνεται.
–Μπορείς να μου το εξηγήσεις ;

– Να, τώρα με τα πορτοκάλια …αν έδινα το σκάρτο στον αδελφό μου , κείνος δεν θα το φχαριστιώταν (αυτή την λέξη είπε) θα σκεφτόταν πως τόνε κοροδεύω (έτσι το’ πε ) κι εγώ θα είχα τύψεις που κράτησα το καλό…
– ΔΙΝΟΝΤΑΣ του όμως το καλό, του ΔΙΝΩ την ευκαιρία να δει πως κάποιος τον σκέφτεται και ΠΑΙΡΝΟΝΤΑΣ εγώ το σκάρτο ΠΑΙΡΝΩ το χαμόγελό του που γλυκαίνει τούτο το πορτοκάλι και γένεται πιο νόστιμο από κείνο που τού ‘δωκα.
Γι’ αυτό σου λέω κύριε τούτο που τρώω είναι καλύτερο…

-Σου είπε και τίποτα άλλο ο γέροντας;
-Ναι , κάτι για την καρδιά … να είναι αγνή; να έχει μέσα αγάπη; Δεν θυμάμαι καλά ..πράσινο κύριε, φύγε.
–Ευχαριστώ, έκανα και ξεκίνησα να φύγω.

Ένα παιδί των φαναριών μου έκανε μάθημα ζωής τόσο γρήγορα όσο ένα φανάρι από κόκκινο να γίνει πράσινο. Ήθελα να τον ρωτήσω ποιος ήταν εκείνος ο γέροντας μα δεν πρόλαβα. Στον δρόμο σκεφτόμουν την κουβέντα που είχα κι αναλογιζόσουν πως αν όλοι μας κάναμε ότι έκανε τούτο το παιδί ο κόσμος θα ήταν λίγο καλύτερος.