Με αφορμή την εξαφάνιση του «Βαγγέλη»

(Καλησπέρα πιτσιρίκο. Επισυνάπτω ένα κείμενο με προσωπική μου εμπειρία που καταδεικνύει τη δυσκαμψία -στην καλύτερη των περιπτώσεων- του κρατικού μηχανισμού, σχετικά με τους εξαφανισθέντες συνανθρώπους μας.)

Πριν από 3 χρόνια εξαφανίστηκε ο μεγαλύτερος αδερφός του κολλητού μου φίλου. Ο Φώντας. Καβατζαρισμένος τα 30, ναύτης στο επάγγελμα. Σκληροτράχηλος, ντόμπρος και με μπόλικη δόση τρέλας. Ο Τσιφόρος θα τον περιέγραφε με μία λέξη: μάγκας.

Την περίοδο εκείνη, βρισκόταν σε ολιγοήμερη άδεια. Επισκέφτηκε λοιπόν τους γονείς του στην επαρχία, σπατσάρισε τις οφειλές του και κατηφόρισε στην Αθήνα να απολαύσει τα του στεριανού εργένικα αμαρτήματα.

Κατόπιν της περιγραφής αντιλαμβάνεστε ότι τις πρώτες, δυο-τρεις μέρες της εξαφάνισής του δεν ιδρώσαμε πολύ.

Η Παρασκευή, όμως, έφτασε και το καράβι αριβάρισε χωρίς το δικό μας. Θορυβηθήκαμε κάπως. Το ρομάντζο, ρομάντζο αλλά ο Φώντας δεν έχανε ποτέ μπαρκάρισμα.

Ρούχα, κάρτες, ναυτικό φυλλάδιο όλα στο σπίτι του παιδιού που τον φιλοξενούσε. Βγήκε για χασομέρι μεσημεριανή βόλτα,λέει, και δε θα αργήσει. Θα την πέφτανε λίγο για να βγαίνανε το βράδυ.

Δεν ξαναγύρισε.

Πήγαμε με τον αδελφό του να δηλώσουμε εξαφάνιση στο Αστυνομικό τμήμα Ακροπόλεως. Δώσαμε τις πληροφορίες που μας ζήτησαν, αλλά στο τέλος μας είπαν ότι δεν είναι αρμόδιοι και ότι έπρεπε να πάμε στο Α.Τ. Πατησίων, γιατί , λέει, σε εκείνη την περιοχή φιλοξενείτο.

Ρωτήσαμε τα όργανα αν θα μπορούσαν να έστελναν τη φωτογραφία του αγνοούμενου στο τμήμα των Πατησίων, αλλά μας απάντησαν, γελώντας, πως δεν έχουν ιντερνέτο.

Ξεκινήσαμε για το Α.Τ. Πατησίων, διερωτώμενοι πώς είναι δυνατόν το πιο κεντρικό αστυνομικό τμήμα της ελληνικής, να έχει βλάβη στο δίκτυο και να μην την επιδιορθώνει άμεσα ο ΟΤΕ.

Πήραμε την απάντησή μας λίγο αργότερα. Όταν ζητήσαμε από τα όργανα στα Πατήσια να στείλουν τη φωτό του Φώντα σε όλα τα νοσοκομεία, αστυνομικά τμήματα και νεκροτομεία των Αθηνών, εκείνοι μας κοίταξαν με ειλικρινή, αποενοχοποιημένη, γουρουνίσια απορία.

Τότε καταλάβαμε. Δεν υπήρχε καμία βλάβη στο Ακροπόλεως. Τα αστυνομικά τμήματα της ελληνικής ΔΕΝ έχουν ιντερνέτο!

Και το ξαναγράφω: Τα αστυνομικά τμήματα της ελληνικής ΔΕΝ έχουν ιντερνέτο!

Έτσι τουλάχιστον μας διαβεβαίωσε το πρώτο τη τάξη όργανο των Πατησίων. Δεν μπήκαμε καν στον κόπο να ρωτήσουμε, αν μπορούμε να κοιτάξουμε φωτογραφίες από κάποια βάση δεδομένων για εξαφανισθέντες, γιατί πολύ απλά ΔΕΝ υπάρχει.

Ένας Δελτάς φιλοτιμήθηκε και πήρε τη φωτό που είχαμε. «Κάνουμε πολλές γύρες. Αν τον πετύχω πουθενά, θα ειδοποιήσω».

Δεν τον πέτυχε.

Σκεφτήκαμε Νικολούλη. Απορρίφτηκε μονομιάς. Δε θα τον κάνουμε σίριαλ το δικό μας! Ξεκίνησε ο ποδαρόδρομος. Νοσοκομεία, νεκροτομεία, μπαρ, βενζινάδικα. Τίποτα.

Ο χρόνος περνούσε και το μυαλό έφτιαχνε σενάρια. Έδινε ελπίδες.

– «Κάπου στη Λατινική θα “ναι. Αραχτός σε καμιά παραλία με τεκίλα και γυναίκες.»
– «Μπαα, μάλλον σε καμιά αραπιά θα ψάχνει για διαμάντια!»

Ενάμισι χρόνο μετά, χτυπάει το τηλέφωνο του αδερφού του.

Ένα μικρό όργανο του τμήματος ταχτοποιούσε κάτι παραπεταμένους φακέλους. Το φάκελο του Φώντα.

Τον είχαν βρει το ίδιο κιόλας μεσημέρι που χάθηκε. Κάπου στην Πατησίων. Μέρα μεσημέρι. Τον παρέλαβε ασθενοφόρο. Καρδιακό επεισόδιο. Αγνώστων στοιχείων άρρεν γύρω στα 30.

Βλέπετε, όταν δε φέρεις αστυνομική ταυτότητα σ’ αυτόν τον κόσμο, σ’ αυτή την ελληνική, είσαι ΑΓΝΩΣΤΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ.

Τον είχαν θαμμένο κάπου σε ένα νεκροταφείο στον Άνω Κορυδαλλό.

Μας έδωσαν Τον Αριθμό, για να βρούμε Τον Τάφο. Χα! Τον Τάφο! Χα χα! Ένας λάκκος με σκουπίδια κι ένας μισοσβησμένος αριθμός ήταν. Δίπλα είχε κι άλλους Τέτοιους. Λάκκους. Συγγνώμη. Τάφους με αριθμούς.

Καθαρίσαμε τα σκουπίδια από τον Φώντα και από τους Άλλους Αριθμούς. Του ανάψαμε τσιγάρο και Του αφήσαμε το πακέτο να κάνουν τράκα οι δίπλα.

Οι άλλοι αριθμοί.

Ψυχή έχουν κι αυτοί.

Σκεφτήκαμε.

Εμείς τον βρήκαμε τουλάχιστον.

Συγγνώμη, ρε Φώντα.

Είχε παραπέσει ο φάκελος.

(Αγαπητέ φίλε, να είστε καλά να θυμάστε τον φίλο σας. Σκέφτομαι πως, τελικά, σχεδόν όλοι ξέρουμε μια τέτοια ιστορία. Μόνο που κάποιοι δεν θέλουμε να την θυμόμαστε. Γιατί τρομάζουμε. Να είστε καλά.)

*Την ιστορία την διαβάσαμε στο pitsirikos.net